Πες το με ποίηση (431ο): «Κάτι»…

*Η ανάρτηση είναι της καλής φίλης και συνεργάτιδας του μπλογκ, Αγγελικής.

Μίλτος Πασχαλίδης- Ήθελα κάτι να σου πω

1.ΗΘΕΛΑ ΚΑΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ

Ήθελα κάτι να σου πω,

κάτι να τραγουδήσω.

Ξέχασα και σένα ξέχασα και μένα.

Με πήρε το τραγούδι στο καράβι του.

Μες τα νερά του τραγουδιού

μ’ έπνιξε το τραγούδι,

έμεινε μόνο το τραγούδι

.

Θεέ μου,

τι κουτό πατέρα πού ‘χεις κοριτσάκι!

.

Πάνω στην καρδιά μου,

κάτω απ’ το σακάκι μου,

έχω φυλαγμένες

τις φωτογραφίες σου

κάνω τον αδιάφορο,

δεν μιλάω για σένα,

κάνω πως κοιτάω πέρα, τα βουνά,

κάνω πως χαζεύω τις βιτρίνες,

χαιρετάω τους φίλους μου ,

κουβεντιάζω,

γέρνω τη ματιά σ’ ένα βιβλίο,

κάνω πως κοιτάω τα παπούτσια μου,

μη με δούνε ,

μη με καταλάβουν

πως κοιτάζω μόνο εσένα,

πως δεν βλέπω κοριτσάκι παρά μόνο εσένα,

.

όμως κοίτα κοριτσάκι,

οι φωτογραφίες σου έχουν τυπωθεί στα ρούχα μου,

στάμπες στάμπες φως,

πάνω στο σακάκι μου,

πάνω στα μαλλιά μου και στα χέρια μου

μες τα μάτια μου

οι φωτογραφίες σου,

το παιδί μου,

το παιδί μου που γελάει,

το παιδί μου

στάμπες φως στην πόρτα μου

στάμπες φως στον αέρα

και το συννεφάκι πέρα,

στο βουνό,

στον ήλιο.

.

Όλοι με κατάλαβαν ,

κρύψε με στα χέρια σου.

Θεέ μου, τι κουτό πατέρα πού `χεις!

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

*****

2. ΚΑΤΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ

Κάτι επικίνδυνα κομμάτια

χάος

είν’ η ψυχή μου

που έκοψε με τα δόντια του

ο Θεός

.

άλλοι τα τριγυρίζουν πάνω σε σανίδια

τα δείχνουν

τα πουλάνε

τ’ αγοράζουν

εγώ δε τα πουλώ

.

οι άνθρωποι

τα κοιτάζουν

με ρωτάνε

άλλοι γελάνε

άλλοι προσπερνάνε

.

εγώ δεν τα πουλώ

ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ, «ΠΟΙΗΜΑΤΑ, άπαντα (1945-1998)» Κέδρος

*****

3. ΕΙΜΑΙ ΚΑΤΙ ΑΣΥΛΛΗΠΤΟ

Είμαι κάτι ασύλληπτο

Για του ανθρώπου το μάτι

Καιροφυλακτώ

Όπως είπα κι αλλού

Στις μεγάλες διαβάσεις

Ή με μία μονάχα ματιά

Εξαφανίζω

Φόβους και ολέθριους δισταγμούς.

.

Γνωρίζω το μοναδικόν

Της αποστολής μου

Βοηθώ τον πλησίον

Ξεσκεπάζω την πλάνη

Πολεμώ τον θρασύ και τον δίβουλο

-Τα κριτήρια δεν είναι σαφή

Πιο συχνά, η φωνή του ενστίκτου-

Καταφεύγω στα σύννεφα

Πώς αλλοιώνονται τα χρώματά τους στη δύση.

.

Οι εποχές εναλλάσσονται

Μέσα στη διάρκεια της μέρας

Και δεν μένει καθόλου καιρός

Η ψυχή να χαρεί

Ή απλώς να χειμάσει.

.

Λάσπη θόλος αέρας ζεστός

Δυνατός και μονήρης

Ποια κορφή ποιος βυθός

Μια τριήρης

Αλυχτάει μες στη νύχτα.

ΤΑΣΟΣ ΔΕΝΕΓΡΗΣ, "Το πνεύμα της άμυνας" Πατάκης, 1999

*****

4. ΚΑΤΙ ΕΛΕΙΠΕ

Κι ωστόσο κάτι έλειπε απ’ το ωραίο τοπίο

ήταν ο χρόνος που είχε γίνει αόρατος

ήταν η μόνιμη απουσία του απ’ την εικόνα

ήταν οι αλλαγές που θα συνέβαιναν στο μέλλον

αυτά που θα ‘ρχονταν αύριο και μεθαύριο

αυτά που θα συνέβαιναν σε ένα χρόνο

αυτά που θα συνέβαιναν σε χίλια χρόνια.

.

Ωραίο να το λες, ωραίο να το γράφεις

αλλά οι λέξεις δεν κινούνται στο χαρτί

ωραίο να νομίζεις πως προβλέπεις

πως μόνο εσύ γνωρίζεις τη συνέχεια

αλλά το μέλλον είναι άδηλο

το ‘χουνε γράψει οι αρχαίοι ποιητές

.

το μέλλον είναι πάντα άδηλο

ούτε η συνέχεια δεν γνωρίζει τη συνέχεια

και το γνωρίζουν μέχρι και οι θεοί

ότι το πότε είναι αστάθμητος παράγοντας

ακόμη κι αν το πώς είναι ήδη ορατό.

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥΛΑΣ

.

Κώστας Χατζής – Κάτι Τρέχει

5. ΚΑΤΙ

ΤΡΕΧΕΙ

Κάτι τρέχει, κάτι τρέχει, και ο κόσμος ντέρτια έχει

Το παράθυρο δε μπάζει, και η βρύση μας δε στάζει

Στη κρεμάστρα το φουστάνι μοναχό του σκέρτσα κάνει

κι ο παλιός μας ο καθρέφτης τρεις φορές γίνεται ψεύτης

.

Κάτι τρέχει, κάτι τρέχει, και το σύννεφο δε βρέχει

Ξεγελάστηκε τ’ αστέρι, βγήκε μέρα μεσημέρι

οι ληστές τα αντικλείδια, τα κρεμάσανε στολίδια

φρονιμέψαν τα κορίτσια, κι οι γριές κάνουν καπρίτσια

.

Κάτι τρέχει, κάτι τρέχει, και το σύννεφο δε βρέχει

ξεγελάστηκε τ’ αστέρι, βγήκε μέρα μεσημέρι

ΣΩΤΙΑ ΤΣΩΤΟΥ

*****

6. ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΑΤΙ ΣΑΝ

Στην εποχή τού κάτι σαν

Μπότες και πέτσινα μπουφάν

Φοράνε και κυκλοφορούν

Στην πόλη που περιπολούν

Σαν κλέφτες οι αστυνόμοι

.

Στους τοίχους ψίθυροι, κραυγές

Μαύροι λεκέδες και μπογιές

Με τον θυμό και την ντροπή

Πάνω στην κόκκινη γραμμή

Χορεύει κι η συγγνώμη

.

Και στ’ οχυρό των Αθηνών

Πάνω στις βίγλες των τειχών

Τη νύχτα ανάψανε φωτιές

Και ήταν πολιορκητές

Οι πολιορκημένοι

.

Στον νεκροθάλαμο μετρώ

Τραύμα του θώρακος τυφλό

Ύψιλον πάνω στο κορμί

Σαν του αιώνα την τομή

Ανοίγει και βαθαίνει

.

Στην εποχή τού κάτι σαν

Με σιδερένιο παραβάν

Κρύφτηκαν όλα. Μόνο εμείς

Μέχρι το τέλος εκκρεμείς

Φορώντας κουστουμάκι

.

Εδώ που οι δρόμοι είναι παλιοί

Αλλά η πόλη μάς καλεί

Για να εφευρεθεί ξανά

Μέσα από στάχτη και φωτιά

Τούτο το αλωνάκι

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΟΥΚΑΣ, Στα μέσα σύνορα, Πόλις, 2011

ΟΡΦΕΑΣ ΠΕΡΙΔΗΣ -ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΚΡΥΒΕΙΣ

7. ΜΟΥ ΚΡΥΒΕΙΣ

Κάτι μου κρύβεις

την καρδιά σου δε μ’ ανοίγεις

κι όλο περνάει απ’ το μυαλό μου το κακό

Πες μου τι τρέχει

η καρδιά μου εμένα αντέχει

ό, τι κι αν πεις δε φταις εσύ, ούτε κι εγώ

.

Πες μου αν άλλον αγαπάς πες μου αν σε χάνω

εγώ θα γράψω ένα τραγούδι παραπάνω

δε θα μιλάνε οι στίχοι για γυναίκες σκάρτες

για κείνες που κρατάνε τις καρδιές σαν κάρτες

.

Κι αν βρήκες άλλον ν’ αγαπήσεις κι αν σε χάσω

θα βγω στους δρόμους και δεν ξέρω πού θα φτάσω

σε μέρη άγνωστα μονάχος θα γυρνάω να τραγουδάω

.

Στα όνειρά μου, δοκιμάζω την καρδιά μου

σε βλέπω σ’ άλλη αγκαλιά να ξενυχτάς

κι όλο μου λείπεις

είσαι δίπλα μου και λείπεις

.

Πες μου αν άλλον αγαπάς πες μου αν σε χάνω

εγώ θα γράψω ένα τραγούδι παραπάνω

δε θα μιλάνε οι στίχοι για γυναίκες σκάρτες

για κείνες που κρατάνε τις καρδιές σαν κάρτες

.

Κι αν βρήκες άλλον ν’ αγαπήσεις κι αν σε χάσω

θα βγω στους δρόμους και δεν ξέρω πού θα φτάσω

σε μέρη άγνωστα μονάχος θα γυρνάω να τραγουδάω

.

Κάτι μου κρύβεις

την καρδιά σου δε μ’ ανοίγεις

κι όλο περνάει απ’ το μυαλό μου το κακό

ΟΡΦΕΑΣ ΠΕΡΙΔΗΣ

.

The Beatles – Something

8. ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΙ

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες

κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει,

στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει

στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.

Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,

στην κορυφή τους τ’ άπειρο αντηχάει,

μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

.

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,

χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.

Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.

Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις

είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ, Ελεγεία και σάτιρες.

*****

9. ΚΑΤΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ

Ευλογημένα τα καινούρια χέρια

Οι ενωμένες μοναξιές

(Γυμνό παράθυρο)

.

Κάτι να μείνει απάνω μου,

Μια λάμψη από το πρόσωπό σου,

Ν’ αντιφεγγίζουν ομορφιά τα μάτια μου.

.

Κάτι να μείνει από το βλέμμα σου

Στο βλέμμα μου, σαν αντηλιά

.

Μπερδεύοντας τα βλέφαρά μου με τα δικά σου

Μέσα σ’ ένα κλειστό κοίταγμα, να βλέπω αλλιώς.

.

Να φιλήσω τα χείλη σου να φιληθώ.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΜΕΛΗΣ, Το δίχτυ των ψυχών (1965) [Ενότητα Γ. Μετάσταση]

*****

10. ΤΟ ΚΑΤΙ ΕΚΕΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ

είμαι ένα σύννεφο το δειλινό

που αναζητά το απέραντο βαθύ γαλάζιο

με κόκκινο για να συνθέσει το δικό σου χρώμα

.

στην έρημο είμαι κόκκος άμμου

που λαχταράει τον άνεμο

για να τρυπώσει στα μαλλιά σου

.

είμαι ένα άγγιγμα στα δάχτυλα

ψίθυρος στην κομμένη ανάσα σου

χάδι απαλό στους ώμους

ένα χαμόγελο που ξάφνου αστράφτει

στα μελαγχολικά σου μάτια

.

στη άκρη της αβύσσου είμαι

το μυστικό αλφάβητο

το κάτι εκείνο και το τίποτα

που αναδύθηκε στο φως

για να ζητήσει τη δική σου αγάπη

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ, Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα

*****

11. ΚΑΠΟΤΕ ΚΑΤΙ

πιστέψαμε σε κάτι κάποτε (τουλάχιστον)

τώρα πιστεύουμε στο τίποτα (έστω)

και αν αυτό το κάτι κάποτε

μας βγήκε τίποτα (λοιπόν;)

το τίποτα του τώρα

ίσως αποδειχθεί κάποτε κάτι

.

κάτι από χώρα μυστική

του κάτι και του τίποτα

κάτι που εξατμίζεται

ανασυντίθεται και αστράφει (πάλι)

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ, Ίχνη του δέους, εκδόσεις Ρώμη 2018   

.

Γιάννης Κούτρας – Πάντα κάτι μένει

12. ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΙ ΜΕΝΕΙ

Πάντα κάτι μένει για να πεις

Κάτι που είναι μόνο για τους άλλους

Να φιλήσεις πόδια ως τους αστραγάλους

Στους αλήτες να `σαι συνεπής

.

Τότε θα `σαι μες την αγορά

Ένας σεβαστός αρχιερέας

Σε βιτρίνα θα `σαι σπάνιος αμφορέας

Δίπλα σ’ αντικείμενα ιερά

.

Θα γραφτείς για πάντα στα χαρτιά

Με τ’ αποτυπώματα χεριών σου

Στην ασπρόμαυρη φωτό το πρόσωπό σου

Θα `ναι σαν τοπίο στη φωτιά

.

Χρόνια όσα έχεις σιχαθεί

Θα τους δίνεις το αίμα της καρδιάς σου

Για να πάρεις τίτλους τα παράσημά σου

Κι η ζωή σου να εξιλεωθεί

.

Πάντα κάτι μένει για να βρεις

Κάτι ο καθείς θα συμπληρώνει

Θ’ αγοράζει άλλος κι άλλος θα πληρώνει

Τη διαφορά θα εκλιπαρείς

.

Θα συρθείς. Θα θέλεις να σωθείς.

Το όνομά σου θα `ναι πια για γέλια

Και θα βλέπεις την καρδιά σου στα τσιγκέλια

Θα παρακαλάς μην τρελαθείς.

ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ (1938- 2018)

*****

13. ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Είναι κάτι ποιήματα

που κρύβονται μεσ’

του μυαλού μου 

τις κόγχες.

.

Και τρυπώνουν εκεί,

και αρνούνται να βγούν

για χρόνια…

.

Και μετά,

ξεπηδάνε ξαφνικά

και με εκθέτουν.

Σαν τα άτακτα παιδιά.

.

Είναι κάτι ποιήματα

παιδιά,

που δεν μεγαλώνουν ποτέ.

.

Είναι κάτι ποιήματα

που τους χρωστάμε

την ύπαρξή μας…

ΤΖΟΥΤΖΗ ΜΑΝΤΖΟΥΡΑΝΗ

*****

14. ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ

Μαζεύεις

μαζεύεις την αγάπη

κι ύστερα την κλωτσάς

και τη ρίχνεις κάτω

στο χώμα

αγάπη-βασανιστήριο

πόσο ν’ αντέξει κανείς

τις ψυχικές διακυμάνσεις

την ανισορροπία του νου

καθώς η αγάπη βασανίζει

μετατρέπεται σε κάτι άλλο

παύει να είναι αγάπη

γίνεται ιδιοκτησία

φόβος και ανασφάλεια

ένα θολό ποτάμι

που κατεβάζει ξύλα

χώματα και πέτρες

και τα καθάρια νερά του

είναι μόνο μια ανάμνηση.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΑΚΑΛΗΣ

*****

15. ΕΡΩΤΑΣ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ

Παίρνω βαθιά αναπνοή

στο δρόμο του χρόνου

τον ξορκίζω και τον διανύω

ακολουθώ τη ρότα κόντρα στις ριπές του ανέμου

σημαδεύω παπαρούνες

ζωγραφίζω στιγμές

μια στιγμή τρέχω, την άλλη διστάζω

ποδηλατώ

ακροβατώ

ονειρεύομαι

.

περίεργη συμπαράσταση το φως της μέρας

κάνω πεταλιές γι΄ αλλού

-το πρώτο βήμα είναι πάντα η αρχή-

ξεχειλίζουν οι όχθες μου

εισβάλλει η ζωή μέσα μου

πισωπατούν έννοιες, δουλειές

αγουροξυπνημένη

σιωπηλή

ξεκινώ για τ΄ άβατα

παίρνω το σχήμα ενός πουλιού

κι ελπίζω σε μια θάλασσα

ΚΛΕΟΝΙΚΗ ΔΡΟΥΓΚΑ

*****

16. ΚΑΤΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ

Κι εκεί που λες με βεβαιότητα πως ζεις καλά

έχεις ευρύχωρο σπίτι σύζυγο και παιδιά

απρόσμενα φεύγει το χαλί κάτω απ’ τα πόδια σου

χάνεις το βήμα σου και πέφτεις μπροστά

.

σε κουβέντα που δεν έκανες

σε λόγια που δεν είπες

σε προθέσεις που αναίρεσες

σε σκέψεις που καταχώνιασες

σε όνειρα που καπνίζουν

.

αποφασίζεις μεσοχείμωνα να τα βάλεις με τον άνεμο

κοστίζουν, βέβαια, όλα αυτά

φουσκώνεις τα μάγουλα

υπερτερείς σε θράσος και θυμό

νιώθεις το αίμα στα πόδια σου

βγάζεις φωτιές

τρίζουν τα δόντια σου ηρωικά

πέφτεις στα δίχτυα του δισταγμού για λίγο

κάτω, όμως, δεν το βάζεις

.

κάπου στο τέλος του δρόμου συναντάς αυτόν που αναζητούσες·

την κουβέντα θα την κάνεις;

ΚΛΕΟΝΙΚΗ ΔΡΟΥΓΚΑ

Single Post Navigation

← Older Entry

Newer Entry →