Πες το με ποίηση (230ο): «Ναι – Όχι»…
ΤΟ ΟΧΙ ΑΠΟΚΟΙΜΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΝΑΙ-ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ
- CHE FECE… IL GRAN RIFIUTO
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.
K.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ, Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984
***
Μέσα υπάρχει το Όχι, έξω κοχλάζει το Ναι.
Πρωτόλειο βίωμα η εξωστρέφεια και η αρχάρια
στην αρχαιότητά της καθημερινότητα.
Καλός ο χειμώνας κι ας είναι πυροτέχνημα
το έαρ
καλή και η άνοιξη κι ας είναι μέγας πόθος
τα καύματα του θέρους
αγαθό καλοκαίρι κι ο ιώδης χυνόπωρος.
Να ξεμελαγχολήσεις.
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ
***
3. ΜΑΝΤΑΝΤΑΓΙΟ (Όχι ακόμα)
Όχι, δεν είμ’ ακόμη έτοιμος
δε θα ‘μαι ίσως ποτέ
όσο υπάρχει το άρωμα
του γιασεμιού έξω στον κήπο
τα χελιδόνια στα σύρματα του τηλεφώνου.
Όσο θα πέφτει η βροχή λοξά στο τζάμι
και θ’ αφρίζει το κύμα της θάλασσας.
Όσο το πορτοκάλι θα μιμείται
τη σφαιρικότητα της γης κι η μέλισσα
θ’ ασπάζεται όλα τα λουλούδια στη σειρά.
Όσο η ματιά θ’ ανακαλύπτει άγνωστη γη
στις σελίδες ενός άκοπου βιβλίου
κι η ακοή θ’ ακολουθεί εκστατική
τις τρίλιες κάποιου αθώρητου βιολιού.
Όσο θα παίρνω καθημερινά
το μερτικό μου από τους θησαυρούς του κόσμου.
Γιώργης Μανουσάκης
***
4. ΝΑΙ, ΤΟ ΕΧΩ ΞΑΝΑΠΕΙ
κι όσο οι λέξεις θα με αφήνουν
ακόμα να μιλώ, θα το υπενθυμίζω
φωναχτά ότι οι λέξεις φταίνε
αν όχι για όλα
πάντως για τα αξεπέραστα
σκέψου τη λέξη «φεύγω»
πόσα «θα μείνω» γκρέμισε
και πόσα άλλα στοίχειωσαν
από τις λέξεις ξεχασμένα.
Ένοχες λέξεις δεν το συζητώ
ας μην επαναφέρω
τι αδικοχαμένα πήγανε εξαιτίας τους
χιλιάδες «σ’ αγαπώ»
τι λίγα που σωθήκανε σε μια φωτογραφία
κι αυτά δεν είναι τίποτα
σε σχέση με το αίφνης θα πάψω να μιλώ
όταν διαμιάς θα φύγουν όλες
οι λέξεις από μέσα μου με πρώτη
πρώτη πρώτη απ’ όλες τη λέξη Υπάρχω.
Κι εσύ γιατί ταράζεσαι δεν ήξερες
ότι μια λέξη είναι σαν τις άλλες
η τόσο ύπαρξή μας;
Απλώς προφέρεται αργά πολύ αργά
σα να ’ναι οι συλλαβές της ατέλειωτες
κι εγώ
όντας φανατική της ύπαρξης
με άρθρωση επίμονη παθιασμένη
θα εξακολουθήσω όταν
να την ξαναμιλώ έστω συλλαβιστά
κι ας μη μου έχει μείνει τότε
καμία συλλαβή της
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, ΑΝΩ ΤΕΛΕΙΑ
***
5. ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΟΧΙ
Η ασάφεια μεταξύ μας μεγάλωσε
όταν στην ερώτησή μου απάντησες
μπορεί και ναι
αλλά μπορεί και όχι.
Συννεφιασμένος μέσα μου νιώθω
όμως κι ουρανός είναι συννεφιασμένος.
Άραγε θα βρέξει να καθαρίσει ;
Μπορεί και ναι
αλλά μπορεί και όχι, σκέφτομαι.
Μέσα σ’ εναλλασσόμενες αμφιβολίες
κυλά βασανιστικά αργά
το ποτάμι του χρόνου
στις όχθες του αραιή βλάστηση υπάρχει
με βεβαιότητα μόνη
την ξηρασία που επέρχεται.
ΝΙΚΟΣ ΜΟΣΧΟΒΑΚΟΣ
Λουκιανός Κηλαηδόνης, Λέμε Ναι
6. ΝΑΙ
Θεός να μας φυλάει – και τα παιδιά μας και τ’ αγγόνια μας –
Θεός να δίνει γνώση και στους άλλους. Είμαστε καλά, καλούτσικα,
πολλά δε γυρεύουμε – το φαγί μας, το σπιτάκι μας,
και κάτι στην άκρη, για την κακιά την ώρα.
Σα μας χτυπούν την πόρτα, δε ρωτούμε «δίκαιος ή άνομος»
δίνουμε σ’ όλους αυτό που μπορούμε
Τα παιδιά μας στο έθνος, τα κορίτσια στους όμοιούς μας.
Πουλάμε στο συνηθισμένο κέρδος, πάμε πάντα με το νόμο.
– Έτσι η γαλήνη στέκεται στο σπιτικό μας.
Λέμε πάντα ναι – και στη φωτιά και στο νερό
στο μυλωνά και στον ξωμάχο.
Ναι στον άγιο, ναι στο διάβολο.
Ναι κι όταν ναι δεν υπάρχει,
είν’ η φωτιά που πέφτει πια
και μας εξολοθρεύει.
Πάνος Θασίτης, Ελεεινόν θέατρον (1980)
***
7. ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ
Ποιος είπε ναι στην ώρα της φθοράς,
ποιος ψιθύρισε τον πλούτο στην αμύθητη πενία,
ποιος περιβλήθη τα κόκκινα και τα χρυσά
και τη μεγαλωσύνη της γιορτής στη θλίψη,
ποιος διευθύνει τα ιδεώδη μάτια της νυχτός,
ν’ ανεύρει τι στερούμεθα,
κι ανεύρε ό,τι ελπίζαμε,
στάθηκε ολόχαρος να το προσφέρει
ανταλλάζοντας τη γαλήνη του με την ταραχή μας,
δέχθηκε με όλα του τ’ άρματα τον πόλεμο,
παραδίνεται στους δικούς μας εφιάλτες,
μας υπόσχεται συντροφιά
στο θάνατο και στη ζωή,
το λάδι της φροντίδας στον πόνο,
τον ταυτισμό του στη χαρά των ωρών,
την κοινότητα στο δυσδιάκριτο τον Καλό και το Κακό,
την απλοχεριά στ’ αδιατύπωτα τα αιτήματα,
την αλληλεγγύη της φοβερής της ευθύνης,
τη γεύση του πικτού πιοτού στο ίδιο
ποτήρι του μυστηρίου, το γάμο των χειλιών,
το δώρο της επιβολής, το ξερίζωμα
και την απόθεση του μάταιου υλικού,
στην πυρά της φλογάτης ευστάθειας,
που άσβηστη καίει, δίχως Εστιάδες άλλες,
παρεχτός τούτη την περιιπτάμενη
και μην αναλισκόμενη,
την πλουμιστή Χρυσαλλίδα,
Δεσπότη Αρμένη που με φτερά ταώ
την ανεμίζει και τη συντηρεί
με ανερμήνευτη Επενέργεια.
Εκείνο το ξερόνησο, μαύρο στα σύννεφα,
δελφίνια το αγκαλιάσας γύρω γύρω
τα χέρια του της στοργής (άνω τελεία) στ’ ανοιχτά,
το πλοίο που έπλεχε, φούντωσε τον καπνό του
και, καθώς νηνεμία ήταν, τον ανύψωσε,
άσπρο Χρυσάνθεμο, ιερό Ψαλμό
στον ουρανό του χειμώνα, και, σαν απονύχτωσε,
το άστρο στη δύση του στυλώθηκε,
δεν έλεγε να βασιλέψει,
κόκκινο και υπερέχον,
βοώντας τη δίψα του να βλέπει,
τι συντελείτο ανεξιχνίαστο.
Παρέτυχε να βλέπει
σαν αμέτοχος κι ο Θεός (άνω τελεία)
κι ενώ όριζεν Εκείνος, οριζόταν:
τόση κατάνυξη περιείχε αυτό το ΝΑΙ.
ΤΑΚΗΣ ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ
Όλα τα ναι του κόσμου – Ηρώ
8. ΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΜΟΝΟ ΕΝΑ: ΕΣΥ
Nαι για μένα μόνον ένα: Eσύ
σε χίλια σπασμένα μα αστραφτερά κομμάτια καθρέφτη.
Στο φως το ήρεμο – μην πεις πως δεν το κέρδισα –
της σκέψης οπού μ’ οδηγάς·
τώρα
φέρνοντάς σε εγώ
με χίλια άλλα τόσα λόγια ξεσπώ
μες σ’ αυτή τη σιωπή
μπρος στο είδωλό σου σπάζοντάς το πάλι,
η έκφρασή μου
σε χίλια αστραφτερά, σ’ αμέτρητα
αστραφτερά αβάσταχτα κομμάτια…
Δ. Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, Ποιήματα, Eρμής 1998
***
9. ΓΙΑΤΙ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΛΕΝΕ ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ «ΝΑΙ»;
– Η μοναξιά… Φοβούνται τη μοναξιά του “όχι”!
Ξέρετε είναι πολύ εύκολο να πέσεις στο ποτάμι
και, χωρίς να κάνεις τίποτε,
να αφεθείς να παρασυρθείς από το ρεύμα!
Είναι πολύ δύσκολο να αντισταθείς.
Γι’ αυτό τιμώ τους αντιφρονούντες
όπου και αν βρίσκονται.
Αυτός που λέει “όχι” είναι ένας αντιφρονών!
Σε μια κοινωνία που βολεύεται να συμφωνεί,
αυτός που διαφωνεί
φωτίζει με διαφορετικότητα την πληκτική ομοιομορφία!
Αν θέλετε,
αυτός ήταν ο θάνατος του καλλιτέχνη στην εποχή μας!
ΟΚΤΑΒΙΟ ΠΑΣ
***
10. H ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ
…Τα Ναι και τα Όχι, τα Αν και τα Όμως
βγαίνουν από μέσα μας σαν ανοιξιάτικα βλαστάρια:
εξαιρετικά αυθάδη, αρκετά επίμονα, ιδιαίτερα επιθετικά˙
θα κιτρινίσουν στον καιρό τους, θα προσκυνήσουν την απάθεια του θάμνου
κι ο ήλιος δεν θα ξέρει τι σκιερό ζητάει απ’ το βουνό,
το γεράκι τι χαμηλό από την γη,
ο άνεμος τι ανυποχώρητο από την πέτρα…
Γιώργος Μπλάνας, 1900 (απόσπασμα) «Νεφέλη», 2000
***
11. από του ΟΧΙ το ψέμα
βγαίνει του ΝΑΙ μια αλήθεια
(μονάχα αυτή κι εκείνο
που είναι απεριόριστο)
κάνοντας τους ανόητους να καταλάβουν
(όπως εμένα τον κρυόκωλο) πως ούτε
όλα μαζί του μυαλού τα ζητήματα
δεν αξίζουν όσο μία βιολέτα
(e. e. cummings) – ΕΞΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Μετάφραση ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ
***
12. «Δόκιμος ασκητής στο μοναστήρι του Perigord»
ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΟΧΙ
ΣΤΟ ΝΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΚΑΙ
Ω ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ
ΜΕ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΕΣ ΕΠΕΖΗΣΑ»
Γιώργος Παπούλιας, Στη Νυρεμβέργη ακόμα βρέχει…
Βασίλης Παπακωνσταντίνου – Όχι σε όλα
13. Είν’ αρκετό να πούμε όλοι
από μια φορά στη ζωή μας
ένα «όχι».
ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ, «Στιγμές» 1958-1975. Κέδρος, 1978. 8
***
14. ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΝΑΙ
Φτάνουν οι ανώφελες κουβέντες
οι τόσες δικαιολογίες και ταπεινώσεις.
Μας καταβάλλανε τα μάλιστα
οι πολλές αναβολές και διορίες.
Όχι άλλα ναι.
Καιρός για το μεγάλο μας όχι.
ΚΩΣΤΑΣ ΧΕΛΜΟΣ
*Η ανάρτηση είναι της φίλης και συνεργάτιδας του μπλογκ, Αγγελικής.
</a
