ΓΙΑΝΝΗΣ Π. ΤΖΗΚΑΣ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ Ο κ. Ιωάννης Π. Τζήκας (email: tzikas53@gmail.com) γεννήθηκε στην Κοκκινόγη Ελασσόνας το 1953 και από το 1993 είναι μόνιμος κάτοικος Βόλου. Το 1973 αποφοίτησε από την Παιδαγωγική Ακαδημία Λάρισας και το 1978 διορίστηκε στη Δημόσια εκπαίδευση. Το 1985 αποφοίτησε από την Πάνειο Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών. Το 1987 πήρε το πτυχίο διετούς μετεκπαίδευσης του Μαράσλειου Διδασκαλείου Δημοτικής Εκπ/σης και το 1997 το πτυχίο (εξομοίωσης) του Π.Τ.Δ.Ε του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Από το 2003 Σχολικός Σύμβουλος Π.Ε. Συμμετέχει σε σεμινάρια και συνέδρια ως εισηγητής, και ιδιαιτέρως ασχολήθηκε με την παιδική λογοτεχνία και την υλοποίηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων διαπολιτισμικής εκπαίδευσης. Άρθρα του επιστημονικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος δημοσιεύτηκαν σε επιστημονικά περιοδικά και εφημερίδες. Είναι συγγραφέας λογοτεχνικών βιβλίων για παιδιά με περιεχόμενο περιβαλλοντικό-οικολογικό, κοινωνικό, ιστορικής μνήμης κλπ. και έχει εκδώσει τα βιβλία: «Το χτικιό της πόλης», «Λαχανοφρουτοθεραπεία», «Κανείς δεν είναι ξένος». Θεατρικά του έργα παρουσιάστηκαν από θεατρικές ομάδες πολλών δημοτικών σχολείων. Ποιήματα και διηγήματά tου δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά και εφημερίδες.

«Λόγος παράταιρος»…

Η ονομασία του μπλογκ μου «Λόγος παράταιρος» προήλθε από τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου που περιέχονται στο “Σιωπηλά (15)”  της συλλογής του “Κάτοψη”:

“Παράταιρος ο λόγος ο δυνατός

μέσα σε μια πολιτεία που σωπαίνει.

Το κρυφό χτύπημα/ από τοίχο σε τοίχο

το μικρό πριόνι των ενέσεων

το μισό χαμόγελο/ υπονοητικό

η σοβαρή ώρα/ η συνοχή

η μεγάλη γνωριμία/ η βεβαιότητα.

 Κάτσε σιμά μου./ Λαθέψατε./ Λαθέψαμε.

Το λάθος το αναγνωρισμένο/ συμφωνία.

 Άνοιξε το παράθυρο.

Μπαίνει ο αγέρας.

Τρέμει το φύλλο.”

Αποχαιρετώντας την εκπαίδευση μετά από 35 χρόνια δουλειάς….

Καλησπέρα σας,…..

Σε τούτη την όμορφη εκδήλωση θέλω να ευχαριστήσω:

-Πρώτα απ’ όλα από τα βάθη της καρδιάς μας όλους τους μαθητές μου που είχα την τύχη να διδάξω και να διδαχτώ…

-Όλους τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες που συνεργάστηκα στα 35 χρόνια της υπηρεσίας μου στη Δημόσια εκπαίδευση, τόσο σαν απλός δάσκαλος όσο κι από τη θέση του διευθυντή και του Σχολικού συμβούλου…

-Και βέβαια με συγκίνηση να ευχαριστήσω τα μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου μας που μας τιμούν σήμερα, αλλά κι όλους τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες που μαζί, αγωνιστικά πορευτήκαμε όλα αυτά τα χρόνια στο κοινό πεδίο των συνδικαλιστικών αγώνων με τους οποίους πολλά καταφέραμε και πολλά κερδίσαμε για το καλό του κλάδου μας…

-35 χρόνια: «Έφερα τη ζωή μου ως εδώ», γράφει σ’ ένα ποίημά του ο Ελύτης και συνεχίζει «ο χρόνος είναι γρήγορος ίσκιος πουλιών/ τα μάτια μου ορθάνοιχτα μες στις εικόνες του…». Ένα φλας μπακ σ’ αυτές τις εικόνες του παρελθόντος χρόνου με κυρίαρχη την εικόνα της πρώτης βραδιάς του διορισμού μου σ’ ένα μικρό χωριουδάκι της ορεινής Ηλείας, όταν έπεσα να κοιμηθώ σ’ ένα κρεβάτι εκστρατείας στο γραφείο του σχολείου αγρυπνώντας μέσα στο όνειρο για το αύριο, για το μέλλον της επαγγελματικής μου καριέρας που άρχιζε.

-Έφερα τη ζωή μου ως εδώ  με τις χαρές και τις λύπες της, με τους ενθουσιασμούς και τις απογοητεύσεις της, που όλα συναθροίζονται σ’ αυτό που τα εκκλησιαστικά βιβλία ονομάζουν «χαρμολύπη».

Έφερα τη ζωή μου ως εδώ, γλυκιά περιπέτεια, γλυκιά η ζωή…

Παραλλάσσοντας τη ρήση του απ. Παύλου: «Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρομον (τον επαγγελματικόν) τετέληκα, την πίστην (στις ηθικές και παιδαγωγικές αρχές) τετήρηκα», στο κατά δύναμην, γιατί βέβαια δεν είμαστε κι άγιοι…. Και βέβαια δεν αναζητά  κανείς ή πολύ περισσότερο δεν απαιτεί «τον της δικαιοσύνης στέφανον»…. Γιατί το μόνο που αξίζει πραγματικά είναι την ώρα του μεγάλου απολογισμού η ζυγαριά να βαραίνει πιότερο απ’ τη μεριά των θετικών, κι όσο περισσότερο βαραίνει τόσο καλύτερα, ώστε, όπως λέει κι ο λαός μας, να ‘χεις αναπαμένη τη συνείδησή σου

Έφερα τη ζωή μου ως εδώ…

«Ό, τι πέρασε σωστά πέρασε», όπως έγραψε κι ο Σεφέρης και συνεχίζει «φωνάξτε τώρα τα παιδιά να μαζέψουν τη στάχτη/ είμαστε ο σπόρος που πεθαίνει», γιατί κατά τον ευαγγελιστή Ιωάννη, απ’ όπου και η έμπνευση του Σεφέρη, «εάν ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη πολύν καρπόν φέρει»…. ήτοι πρέπει να αποθάνει ο δικός μας «κόκκος σίτου» που ρίξαμε, για να ‘ρθουν οι νέες γενιές να καλλιεργήσουν σε γόνιμα χωράφια για ν’ ανθίσει το μέλλον.

Έφερα τη ζωή μου ως εδώ….

Με πυξίδα τούτο το μικρό ποίημα, που το ‘γραψα στα πρώτα χρόνια της δασκαλικής μου καριέρας, πορεύτηκα:

«Δάσκαλε, την πόρτα της τάξης σαν διαβείς

ψηλά το κεφάλι, χαμογέλα

ζεστή την καθημερνή σου καλημέρα να την πεις.

Κι όταν το μάθημα αρχίσεις

Λόγια πολλά μη λες

Οι κινήσεις σου απλές, λιτές

Μα τεντωμένες οι αισθήσεις.

Δώσε το λόγο στα παιδιά

Δεν έχεις τίποτα να πάθεις

Κοίτα τα μάτια τους τα λαμπερά

Πολλά απ’ αυτά έχεις να μάθεις.

Μη στέκεσαι στις στείρες γνώσεις

Συνεργασία, αγάπη, ανθρωπιά

Αυτά πρέπει να δώσεις

Το κριτικό το πνεύμα ν’ ανυψώσεις.

Δάσκαλε άκου…

Απ’ τη μεριά της Ζάκυθος

Σου κρένει ο ποιητής:

«Πάντ’ ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα

τα μάτια της ψυχής»

Κι όταν ύστερα από μερικά χρόνια συμμετέχοντας ενεργά στους συνδικαλιστικούς αγώνες συνειδητοποίησα τη μεγάλη αξία τους συμπλήρωσα και τούτη τη στροφή- επίμετρο στο ποίημα:

Δάσκαλε, Κι όταν στους δρόμους χρειαστεί να βγεις

Και για τα δίκια σου ν’ αγωνιστείς

Τούτο, με τη στάση σου στους μαθητές θα πεις:

Χρειάζεται περφάνια κι αγώνας για να ζεις

Στην τράπεζα του μέλλοντος κατάθεση ψυχής.

 Θα ‘ταν, νομίζω, σοβαρή παράλειψή μου, τούτη την ώρα της επαγγελματικής «αποστράτευσης» να μην αναφερθώ στις τραγικές συνθήκες που βιώνει η χώρα, ο λαός μας, και βέβαια ο κλάδος μας…

«Όπου και να ταξιδέψεις η Ελλάδα σε πληγώνει…», και δεν σας κρύβω ότι αποχωρώ από τον κλάδο με μια απογοήτευση για όλα τούτα δεινά που βιώνουμε, και δυστυχώς και στο χώρο της εκπαίδευσης… αλλά ο αγώνας συνεχίζεται… Χαμένος αγώνας είναι μόνον εκείνος που ποτέ δεν έγινε… κι όπως γράφει, ένας απ’ τους αγαπημένους μου ποιητές, όχι πολύ γνωστός, ο Βύρων Λεοντάρης:

«Πάντα να ρίχνεις στις πληγές σου νέο κουράγιο

Να ανάβει η μάχη, να νικήσεις…»

Κλείνω με τούτο του Ελύτη, σαν καταστάλαγμα ζωής:

«Άδειασα και ξαναγέμισα τον ταξιδιωτικό μου σάκο. “Μόνον τ’ απαραίτητα” είπα. Κι ήταν αρκετά γι’ αυτή τη ζωή – και για πολλές άλλες ακόμη».

Σας ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου κι εύχομαι για όλους μας υγεία, καλή δύναμη, κουράγιο κι αισιοδοξία… Να είστε πάντα καλά.

*(Εκφωνήθηκε στις 24-1-’12, στην εκδήλωση που διοργάνωσε ο Συλλόγος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Μαγνησίας, προς τιμήν των εκπαιδευτικών που βγήκαν στη σύνταξη το 2.011)