Πες το με ποίηση (429ο): «ΜΥΡΩΔΙΑ-ΑΡΩΜΑ»…

*Η ανάρτηση είναι της καλής φίλης και συνεργάτιδας του μπλογκ, Αγγελικής.

ΡΟΔΟΥ ΜΟΣΚΟΒΟΛΗΜΑ – ΕΛΕΝΗ ΤΣΑΛΙΓΟΠΟΥΛΟΥ

1.ΡΟΔΟΥ ΜΟΣΧΟΒΟΛΗΜΑ

Εφέτος άγρια μ' έδειρε η βαρυχειμωνιά

που μ' έπιασε χωρίς φωτιά και μ' ήβρε χωρίς νιάτα,

κι ώρα την ώρα πρόσμενα να σωριαστώ βαριά

στη χιονισμένη στράτα.

.

Μα χτες καθώς με θάρρεψε το γέλιο του Μαρτιού

και τράβηξα να ξαναβρώ τ' αρχαία τα μονοπάτια,

στο πρώτο μοσκοβόλημα ενός ρόδου μακρινού

μου δάκρυσαν τα μάτια.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

*****

2. Η ΕΥΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΡΟΔΟΥ

Η ευωδιά ενός ρόδου

μεσ’ στη νύχτα που τρέμει

.

ο κραδασμός των άστρων

σμιλεύει τη γη

.

παιδιά παίζουν

με μεγάλα σμαραγδένια μάτια

.

παράθυρα ανοίγουν μέσα μας

κι αναδύονται χιλιάδες πεταλούδες.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΙΧΑΣ, «Θηρευτής εκτός ορίων», εκδ. Μανδραγόρας, 2001

*****

3. ΤΟΥ ΑΡΩΜΑΤΟΣ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Ἄρωμα γυναίκας, πού, γιά μιά στιγμή, διέκοψες τή

μοναχική μου προσήλωση

Στά φαντάσματα τοῦ παρελθόντος, γεμίζοντας

Μέ κρουνούς ἡδονῆς τήν ἄδεια στέρνα

Τῆς ζωῆς μου, ἐσύ ὄσφρηση -μαχαίρι

Πού αἰφνίδια εἰσχώρησες στή νεκρή γῆ

Ζητώντας μιά φλέβα γιά νά φουντώσεις

Πυροτεχνήματα, ἐσύ λέξη – κλειδί

Λησμονημένης ἐπωδοῦ ἀπό ἀρχαῖο παιάνα

Πέρασες καί χάθηκες μέσα στό πλῆθος.

.

Ἔρχονται στιγμές πού σέ θυμᾶμαι, ὅταν πλάνης

γιά πλάνες γυρίζω

Σέ δρόμους πού ἄλλαζαν κατεύθυνση κι ἐρήμωσαν

τά σπίτια τους,

Καί γίνεσαι ἕνα μαζί μου, σκέπαστρο καταφυγῆς,

Ἀχός μουσικῆς σέ ἄγρια νύχτα βιασμῶν,

Ἀστέρι πού πέφτει σέ ἄδειες παλάμες,

Ριπή σκοπευτηρίου σέ διάτρητο στόχο,

Θαμπόφεγγη ἐλπίδα

Ρημαγμένης ζωῆς.

ΤΑΣΟΣ ΚΟΡΦΗΣ

*****

4. ΑΡΩΜΑ ΑΝΟΙΞΗΣ

Το πρώτο άρωμα της άνοιξης

ήρθε και μ’ αγκάλιασε

ένα βράδυ τ’ Απρίλη.

Εκεί, δίπλα στη θάλασσα

βούτηξα την ψυχή μου

ξαναγεννήθηκα

ξαναντίκρισα τ’ αστέρια και το φεγγάρι

σαν πρώτη φορά.

Έψαξα τη χαμένη μου

παιδική αθωότητα χωρίς ντροπή.

.

Εκεί δίπλα στη θάλασσα,

γυμνός, βούτηξα στα μαύρα νερά

ξέπλυνα τα ανομήματά μου

ξαναβαφτίστηκα

στο όνομά σου.

.

Ανδρέας Καρακόκκινος, Πνοή της άνοιξης (2007) [Ενότητα Πνοή της άνοιξης]

*****

5. Η ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Ξεκρέμασα από την ντουλάπα

Το παλιό μου πανωφόρι

Εκείνο με το σκίσιμο στη μασχάλη

Μυρίζει ναφθαλίνη

Μα καινούριο θα φαίνεται μ' ένα μαντάρισμα

.

Έτσι που το προβάρω στον καθρέφτη

Και βλέπω το αντιφέγγισμά μου στο τζάμι

Τις μέρες συλλογίζομαι

Που πέρασαν από την τρύπα της ζωής μου

.

Ούτ' ένα μπάλωμα

Ούτ' ένα μαντάρισμα

Δεν τις ομορφίζει

Όλη του κόσμου η ναφθαλίνη

Τη μυρωδιά του χρόνου δεν σκεπάζει

.

Λεωνίδας Κακάρογλου, Οι τίγρεις των δωματίων, Βιβλιοπωλείον της Εστίας

.

Νίκος Ξυλούρης-Χρώματα κι αρώματα

.

6. ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΩΝ ΡΟΔΩΝ

Ποιος θα μου φέρει πίσω

το μεθυστικό

και αποπνικτικό

άρωμα

από τα λευκά τριανταφυλλάκια

πλεγμένα στις λόγχες

του κιγκλιδώματος

των κήπων

του Μαΐου;

.

Δεν έχω μυρίσει ξανά

ποτέ κάτι παρόμοιο

μήτε

το άρωμα

του γυναικείου φύλου

στην κορύφωση

της επιθυμίας

είναι καλύτερο

από αυτό.

.

Αλμπέρτο Μοράβια, Μετάφραση: Μάριος Λογαράς

*****

7. ΜΥΡΩΔΙΑ

Ξύπνησα από τη μυρωδιά: κάτι καίγεται

Πουθενά καπνός όμως, πουθενά φωτιά

Έψαξα όλο το σπίτι

Έφτασα μέχρι τις αναμνήσεις του

Παλιά κουτιά με παπούτσια

Χιλιάδων απολεσθέντων βημάτων

.

Άλλα κουτιά με υπολείμματα λέξεων

Που δεν ειπώθηκαν ποτέ

Και πέθαναν από ασιτία μακράς διαρκείας

Μια φωτογραφία εδώ, ένας χωρισμός εκεί

Σκόρπια και ασύνδετα κομμάτια

Από ακατανόητα αντικείμενα και υποκείμενα

.

Α, ναι: και μια φωνή ξεχασμένη

Στο πίσω μέρος μιας πένθιμης γιορτής

Χωρίς ημερομηνία έναρξης ή λήξης

Ακόμα και σ' αυτή τη φωνή έψαξα.

Δεν βρήκα τίποτα.

.

Ωστόσο η μυρωδιά επιμένει, δυναμώνει

Κι εγώ τώρα πια το ξέρω:

Αφού δεν βρήκα τίποτα

Κάπου καίγονται ψυχές.

.

Κώστας Καναβούρης

*****

8. Η ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗΣ

Οι άνθρωποι

που έχουν ξεχάσει πώς είναι η ζωή

έχουν μια μυρωδιά ιδιαίτερη.

.

Είναι αυτή της μοναξιάς

που μοιάζει με κουκούλι κάμπιας

και τους περιβάλλει.

.

Είναι η κρούστα από πάγο στην επιφάνεια της λίμνης

τις ήσυχες μέρες του χειμώνα·

η υφή της υγρασίας σε σπίτια που κατοικούνται

χωρίς κανείς να ζει εκεί ποτέ κανένα πάθος·

που κατοικούνται

κι όμως μοιάζουν ξεχασμένα.

ΤΣΑΜΠΙΚΑ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑ

Το Άρωμα | Παραδοσιακό

9. ΤΟ ΑΡΩΜΑ

Αχ,

Ήθελα να ‘μουν άρωμα

Που βάνεις στα μαλλιά σου, που βάνεις

Σε κάθε σου αναπνοή

Να μπαίνω στην καρδιά σου..

.

Αχ,

Όλου του κόσμου τα καλά

Να τα 'χα δεν τα θέλω, δεν τα θέλω

Ας έχει ο κόσμος τα καλά

Κι εγώ αυτόν που θέλω

.

Αχ

Όσα άστρα έχει ο ουρανός

Ο ήλιος το φεγγάρι, το φεγγάρι

Έτσι κι εγώ θα σ' αγαπώ μέχρι να μπω στον Άδη

.

Αχ

Για σένα κλαίω και πονώ

Και βαριαναστενάζω, για σένα

Μα τέτοιο πόνο με χαρές

Χιλιάδες δεν αλλάζω!

.

Αχ

Ήθελα να ‘μουν άρωμα

Που βάνεις στα μαλλιά σου, που βάνεις

Σε κάθε σου αναπνοή

Να μπαίνω στην καρδιά σου!

.

(Παραδοσιακό)

*****

10. ΤΟ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΕΚΕΙΝΟ ΑΡΩΜΑ

και ξαφνικά συναντηθήκαμε

σε μια στροφή του δρόμου

αυθόρμητα απλώσαμε τα χέρια

μετά από τόσα χρόνια

δεν άλλαξες θα λέγαμε

αν έβγαιναν οι λέξεις απ’ το στόμα

και πάντα σ’ αγαπώ

χαθήκαμε για λίγο

ο ένας μέσα στα μάτια του άλλου

.

καθίσαμε μετά σ’ ένα παγκάκι

όπως σχεδόν μιαν άλλη εποχή

βουρκώσαμε αλλά δεν κλάψαμε

εισπνεύσαμε βαθιά

το ξεχασμένο εκείνο άρωμα

ενώ κάπου μακριά ακούσαμε

να παίζει το τραγούδι μας

.

χωρίσαμε ύστερα διστακτικά

μ’ ένα τρυφερό σπαρακτικό φιλί

γιατί ήταν ήδη νύχτα σκοτεινή

και πια δεν θα ξημέρωνε ποτέ

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ, σαν τον πυράκανθο (2022)

*****

11.ΨΙΘΥΡΟΙ ΚΑΙ ΑΡΩΜΑ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟ

ονειρική

η πόλη με το βραδινό της ένδυμα

προθήκες φωτισμένες σκοτεινές γωνιές

σοκάκια φιδοσέρνονται και χάνονται

εδώ κι εκεί σ’ άγνωστες γειτονιές

ψίθυροι κι άρωμα θαλασσινό

ένα ρίγος μια ανάσα ερωτική

διαπερνά μεθυστικά κάθε διαβάτη

μαγεύει και μαγεύεται

.

από την παραλία ως τα κάστρα

γίνονται όλα κρυψώνα μυστικό

φιλί και χάδι ατέλειωτο

αναστεναγμός

.

κάθε νύχτα η πόλη γεννάει τον έρωτα

που έρπει, εισχωρεί, κυριαρχεί

κι εκπνέει ξαφνικά το χάραμα

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ, σαν τον πυράκανθο (2022)

*****

12. ΧΙΛΙΕΣ ΜΥΡΩΔΙΕΣ

Ο εραστής των αρωμάτων τρελάθηκε μέσα στις θεσπέσιες οσμές

και καθώς μυρίζει τις πνευματικές ανακλάσεις τους,

ονειρεύεται τα ευωδιαστά χόρτα της αγάπης.

Το κέδρο και τον πεύκο,

το μοσχοθυμίαμα του Αγιονόρους

και το τίμιο λαδάκι του φτωχού,

πασπαλισμένη πεθυμιά με ρίγανη στη άοσμη ξενιτιά

και το αχνιστό ψωμί από την πινακωτή.

.

Παρέκει ο μόσχος ο μάγκας να μασουλάει αργά-αργά

τον μακρόσυρτο χρόνο του.

Στο παζάρι το πολύβουο, χόρταση οι χίλιες μυρωδιές

για τον φτωχό, τον νοσταλγό, τον νοικοκύρη.

Ανδρέας Λίτος, Φωτός Κάλλος (2006)

*****

13. Η ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΩΔΊΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

Το κέντρο του λόγου πανίσχυρο μέσα στην Ιστορία.

Χαριτωμένη φανέρωση της ενδόμυχης ζωής, μελιφθογγία.

Καίριο χτύπημα η πλημμυρίδα της φθοράς έξω από τα ρείθρα.

Η όμορφη ομιλία έγινε παρελθούσα στη μνήμη, ανεμόεσσα.

Η σιωπή του λεκτικού αφανισμού.

.

Κι εμείς οι λίγοι φίλοι, έτι ομιλούντες,

μαθητές της αγάπης, νοσταλγοί τώρα παραμένουμε

της ευωδίας του απόντος λόγου

χαρούμενοι για την εδώ παρουσία σου!

ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΙΤΟΣ, Φωτός Κάλλος (2006)

Single Post Navigation

← Older Entry

Newer Entry →