Πες το με ποίηση (164ο): «Νίκη – Ήττα)…
-«Κάθε νίκη από χιλιάδες μικρές ήττες καμωμένη»
(Ελύτης, Ανοιχτά χαρτιά)
-«…Θ’ απαρνηθείς την ήττα;
Η ήττα είναι παράδοση
μιλιέται από σώμα σε σώμα διαιωνίζεται.
Είδες ποτέ κανένα όνειρο
μεταμοντέρνας νίκης να διαρκεί;…»
(Κική Δημουλά)
-«Όποιος λέει είναι νικητής
διαπράττει ένα ανιαρό λάθος
όποιος λέει πως είναι νικημένος
διαπράττει ένα σπαραχτικό λάθος»
(Ν. Καρούζος)
-«Γράφω ποιήματα. Πόλεμο κάνω με τις λέξεις.
Πολλές οι νίκες και πολλές οι ήττες.
Μα περισσότερα τα θύματα
Γιατί και στις νίκες και στις ήττες
Πάντα τα θύματα περισσεύουν.»
(Γ. Π. Τζήκας)
-ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, «Η ΝΙΚΗ»
Εδώ στο Ελληνικό το χώμα,
το στοιχειωμένο και ιερό,
που το ίδιο χώμα μένει ακόμα
κι απ’ τον αρχαίο τον καιρό,
στο χώμα τούτο πάντα ανθούνε
κι έχουν αθάνατη ζωή
και μας θαμπώνουν, μας μεθούνε
νεράιδες, ήρωες, θεοί!
Είδα τη Νίκη τη μεγάλη,
τη Νίκη την παντοτεινή!
Την είδα εμπρός μου να προβάλη
με φορεσιά ολοφωτεινή.
Ασύγκριτη σαν την ιδέα,
σαν όνειρο λαχταριστή,
είδα τη Νίκη την αρχαία,
τη Νίκη την κυματιστή![…]
Την είδα να περνά μπροστά μου
με φορεσιά ολοφωτεινή
και λύγισα στη γη εκεί χάμου
κι έκραξα με τρανή φωνή,
γονατιστός με θαμπωμένα
μάτια, με λαύρα περισσή:
«Χαίρε θεά, χαίρε παρθένα,
Ω Νίκη, ω Νίκη, ω Νίκη. Εσύ!
Εσύ που δείχνεις πως ανθούνε
εδώ μ’ αθάνατη ζωή,
πως μας εμπνέουν και μας μεθούνε
νεράιδες, ήρωες, θεοί!»
-Κωστής Παλαμάς, «Ἡ νίκη»
(Τὸ τελευταῖο ποίημα τοῦ ποιητῆ,
ἐντὸς τοῦ Β´ παγκοσμίου πολέμου)
«Παιδιά μου ὁ πόλεμος,
γιὰ σᾶς περνάει θριαμβευτής·
τῶν ἄδικων ὁ πόλεμος
δὲν εἶν᾿ ἐκδικητής
εἶναι ὁ θυμὸς τῆς ἄνοιξης
καὶ τῆς δημιουργίας;
Κι᾿ ἂν εἶναι, καὶ στὸν πόλεμο
μέσα ἡ ζωὴ θυσία,
ὁ τάφος εἶναι πέρασμα
πρὸς τὴν Ἀθανασία!»
(http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/kwsths_palamas/poihmata.)
-ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΚΙΠΗΣ, «Η ΝΙΚΗ ΕΊΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ»
Χτυπάει η καμπάνα… Πόλεμος! Βουίζει το χωριό.
Περήφανες υψώνονται σημαίες στον αγέρα.
Σκύβουν λεβέντες και φιλούν το χέρι το δεξιό
της μάνας, του πατέρα.
Το τρέμουλο απ’ τη φωνή να κρύψουν οι γονιοί
μάταια πασκίζουν, όταν λεν: « Παιδιά με την ευχή μας».
Κι αυτοί αποχαιρετώντας τους ξεσπούν σε μια ιαχή:
«η Νίκη είναι δική μας!».
-Ο Αζίζ Νεσίν για τον Ναζίμ Χικμέτ:
«Κάποιος μπήκε μέσα. Ο Ναζίμ Χικμέτ πέθανε είπε. Το μήνυμα το είχε μεταδόσει το ραδιόφωνο. Για μένα ο Ναζίμ Χικμέτ είναι πάντοτε νικητής. Ότι έκανε εκείνος ότι κάνει για μένα είναι μια νίκη. Όπου έλαχε κι άκουσα τόνομά του είχα συνηθίσει χρόνια νακούω στο κατόπι του και μια νίκη. Ο Ναζίμ Χικμέτ έγραψε ένα καινούργιο ποίημα: είναι νικητής. Έβγαλε ένα καινούργιο βιβλίο: είναι νικητής. Τον εξορίσανε: νίκη του Ναζίμ Χικμέτ. Τον ρίξανε στη φυλακή: νίκη του Ναζίμ Χικμέτ. Έτσι όταν ο άνθρωπος που μπήκε στην κάμαρη ξεστόμισε τόνομα του Ναζίμ Χικμέτ, δίχως νακούσω το τέλος του λόγου καρτερούσα πάλι για καμιά καινούργια νίκη του Ναζίμ Χικμέτ. Είπε κατόπι πέθανε. Ακόμα κι ο θάνατος είναι σα μια νίκη του σκέφτηκα. Είχα συνηθίσει χρόνια τώρα στις νίκες του».
-Αγγελάκη-Ρουκ, «Το σώμα είναι η νίκη και η ήττα των ονείρων»:
Το σώμα είναι η Νίκη των ονείρων
όταν ασύστολο σαν το νερό
σηκώνετ’ απ’ τον ύπνο
με κοιμισμέν’ ακόμα τις βούλες
τις ουλές, τα τόσα τα σημάδια
τους σκούρους ελαιώνες του
ερωτευμένους
δροσερούς μέσα στη χούφτα.
Το σώμα είναι η Ήττα των ονείρων
σαν κείται μακρύ κι αδειανό
–να φωνάξεις μέσα ακούς την ηχώ–
με τις αναιμικές τριχίτσες του
ανέραστο απ’ το χρόνο
βογκάει, πλήγεται
μισεί την κίνησή του
ξεθωριάζει σταθερά
το αρχικό του μαύρο
ξυπνώντας ζεύεται την τσάντα
από δαύτη κρέμεται μαρτυρικά
ώρες μέσα στη σκόνη.
Το σώμα είναι η Νίκη των ονείρων
όταν βάζει το ένα πόδι μπρος στο άλλο
και κερδίζει τον συγκεκριμένο χώρο.
Ένα τόπο.
Με τράνταγμα βαρύ.
Θάνατο.
Όταν το σώμα κερδίζει τον τόπο του
με θάνατο
στην πλατεία
σα λύκος με ρύγχος καυτό
ουρλιάζει το «θέλω»
«δεν αντέχω»
«φοβερίζω – ανατρέπω»
«πεινάει το μωρό μου».
Το σώμα γεννάει το δίκιο του
και το υπερασπίζεται.
Το σώμα φτιάχνει το λουλούδι
φτύνει το κουκούτσι-θάνατο
κατρακυλάει πετάει
ακίνητο στροβιλίζεται γύρω απ’ την καταβόθρα
–κίνηση του κόσμου–
στ’ όνειρο το σώμα θριαμβεύει
ή βρίσκεται γυμνό στους δρόμους
κι υποφέρει·
χάνει τα δόντια του
τρέμει από έρωτα
σκάει η γη του σαν καρπούζι
και τελειώνει.
-«όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα» (Μ. Αναγνωστάκης)
-«Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών
Για τα κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα
Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες…»
(Μ. Αναγνωστάκης)
-Γιάννης Ρίτσος, «Μετά την ήττα»
Ύστερ’ απ’ την πανωλεθρία των Αθηναίων στους Αιγός
Ποταμούς, και λίγο αργότερα
μετά την τελική μας ήττα, -πάνε πια οι ελεύθερες κου-
βέντες μας, πάει κι η Περίκλεια αίγλη,
η άνθηση των Τεχνών, τα Γυμναστήρια και τα Συμπόσια
των σοφών μας. Τώρα
βαριά σιωπή στην Αγορά και κατήφεια, κι η ασυδοσία των
Τριάντα Τυράννων.
Τα πάντα (και τα πιο δικά μας) γίνονται ερήμην μας, χω-
ρίς καθόλου
τη δυνατότητα μιας κάποιας προσφυγής, μιας υπεράσπι-
σης ή απολογίας,
μιας έστω τυπικής διαμαρτυρίας. Στη φωτιά τα χαρτιά και
τα βιβλία μας˙
κι η τιμή της πατρίδας στα σκουπίδια. Κι αν γινόταν ποτέ
να μας επέτρεπαν
να φέρουμε για μάρτυρα κάποιον παλιό μας φίλο, αυτός
δε θα δεχόταν από φόβο
μήπως και πάθει τα δικά μας-με το δίκιο του ο άνθρω-
πος. Γι’ αυτό
καλά είναι εδώ,-μπορεί και ν’ αποχτήσουμε μια νέα επα-
φή με τη φύση
κοιτώντας πίσω από το σύρμα ένα κομμάτι θάλασσα, τις
πέτρες, τα χορτάρια,
ή κάποιο σύννεφο στο λιόγερμα, βαθύ, βιολετί, συγκινη-
μένο. Κι ίσως
μια μέρα να βρεθεί ένας νέος Κίμωνας, μυστικά οδηγημένος
από τον ίδιο αιτό, να σκάψει και να βρει τη σιδερένια
αιχμή απ’ το δόρυ μας,
σκουριασμένη, λιωμένη κι αυτήν, και να την κουβαλήσει
επίσημα
σε πένθιμη ή δοξαστική πομπή, με μουσική και στεφάνια
στην Αθήνα.
(Λέρος, 21-03-68.)
(Από την ποιητική συλλογή Επαναλήψεις. Σειρά Δεύτερη.)
-ΙΩΣΗΦ ΙΩΣΗΦΙΔΗΣ » ΗΤΤΑ «
Βλέπεις τη λέξη ‘ήττα’ και οδύρεσαι,
λες φταιν οι άλλοι, θες να εκδικηθείς,
ή απαθής σηκώνεις τα χέρια ψηλά.
Είναι η νίκη σου ένας πίθος Δαναΐδων
χωρίς πάτο, κόπος μάταιος; Μήπως είναι
πλάνη να θεωρείς την ήττα σου ως ήττα;
Ο θάνατος είναι ήττα. Πόση ήττα προκαλεί;
Ο Λεωνίδας, νεκρός στη μάχη, κερδίζει το μέλλον,
ο αθάνατος Αχιλλέας τελικά δεν αφάνισε τον Έκτορα,
ο Αγωνιστής ως Κούρος πεθαίνει εν ονόματι της αρετής∙*
ζώσα η ψυχή του νεκρού, νεκρή πολλών που ζουν.
Ξαναζύγισε τον στόχο, το βάρος της ήττας σου,
είναι νίκες που σου καρφώνουν τα πόδια στη γη
που είχαν πήχυ χαμηλό και τον νομίζαμε ψηλό,
είναι ήττες που προσφέρουν πιο πολλά απ’ τη μέθη
ή απ’ όσα έχασε ο νικητής σαν του γλίστρησε η νίκη.
Τα φύλλα του φθινοπώρου είναι άνθη άλλης Άνοιξης,
σαν έχεις πτώση ο έρως-πτέρως σε παίρνει σε πτήση,
η αλήθεια δεν είναι φάντασμα, ζει εντός, άγγιξέ την
πίστεψε: νικώντας την ήττα σου στέρεα θα ’χεις νίκη.
(Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδης Από την ανέκδοτη Ποιητική Συλλογή «ΚΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΚΟΡΗ»
http://homouniversalisgr.blogspot.gr/2015/09/blog-post_25.html)
-Γ. Π. Τζήκας, «Ηττημένοι έρωτες»
«Και δεν το ξέρατε; Να σας το πω…
Από έρωτες ηττημένους πάσχουμε
Εσαεί και
ανιάτως…
Των ερώτων μας τα Άγια Πάθη
στα γκρεμισμένα τείχη της Ιεριχούς μας
μοιρολογούμε
και των δακρύων την αρμύρα
μαζεύουμε
σε τεφροδόχους ιερές
να προστατευτεί
(μην και το άλας μωρανθεί).
Πάντα το έλεγα
κάθε ερωτική ιστορία
είναι το χρονικό μιας αποτυχίας.
Πάντα το ψυχανεμιζόμουν
πως η δύναμη που τη Γη γυρίζει
δεν είναι οι ευτυχισμένοι έρωτες
μα αυτοί που απ’ την πολλήν
του ήλιου τους τη λάμψη
λαμπριάτικες λαμπάδες γίνονται
και καίγονται..»
</a
Λόγος Παράταιρος 
Στο φως άπλωσε
Περιπέτειες νέες
Θανάτου ήττα
ένα πρόσφατο χαϊκού μου (http://princess-airis.blogspot.gr/2016/11/haikou-3.html)
κι ένα κείμενό μου για τις ήττες ( http://princess-airis.blogspot.gr/2013/04/24-days-challenge-day-7.html)
Την καλησπέρα μου
Αριστέα
όλοι να τρέξουμε αμέσως στα γκωλ-ποστ παιδιά!
στα γκωλ-ποστ
στα γκωλ-ποστ
άγρυπνοι – ακοίμητοι φρουροί – πανέτοιμοι
το μάτι εδώ εκεί να γρηγορούμε
μην αρχινίσουνε να πέφτουνε τα τέρματα βροχή και ηττηθούμε.
Νίκος Εγγονόπουλος,
Λοιπόν, λίγο κουράγιο ακόμα.
Όποιος βρεθεί με άλογο
του μένει να τραβήξει για την ήττα
καβαλάρης.
Άρης Αλεξάνδρου
Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ’ την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά απ’ αυτό το πάθος για κάτι πιο μακρινό.
Τάσος Λειβαδίτης
Μια μικρή νίκη και η σημερινή μέρα που μας ξημέρωσε.
Καλή εβδομάδα!
*
1. Με ήτα η ζωή τελειώνει·
με ήττα, επίσης.
ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ
***
2. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΗΤΤΑ Η ΝΙΚΗ
Στον έρωτα δεν έχει ήττα ή νίκη·
χαρίζονται το ’να στ’ άλλο τα κορμιά.
Όταν σε σμίγω μες στο φεγγαρόφωτο,
γεμίζει ο κήπος μυστικές φωνές·
ειρήνη βασιλεύει γύρω μας και μέσα.
ΝΙΚΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ, Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α’ (1981) ποιήματα 1963-2005 (εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2007)
***
3. ΟΙ ΝΙΚΗΜΕΝΟΙ
Ανάβαλες την τελευταία πάντα μέρα τη φυγή σου
Είχαμε μέσα κι οι δυο μας βαθιά τον πανικό τού χωρισμού
Νοσταλγούσαμε τόσο να χαρίσουμε τις αβέβαιες πλάνες μας στ’ όνειρο
Όμως ποιος δε λογάριασε τα λευκά καλοκαίρια που πληγώσαν τα χρόνια μας
Ποιος δεν επίστεψε πως δεν είχαμε ακόμα πληρώσει το χρέος μας ολόκληρο
Και βρίσκουμε την κρίσιμη τούτη στιγμή αιχμάλωτους όρκους στη νιότη μας, αισθήματα πιο πλούσια από τ’ άναμμα της σάρκας
Ξέρεις πως πια ξεχάσαμε τ’ αμέριμνα παιδιά που σπαταλούσαν το γέλιο τους
Ξέρεις πως θά ’ρθει μια μέρα που θα φορέσουμε αλογάριαστα ολόγυμνοι τον εαυτό μας
Συντροφεύοντας τις ακριβές μας αμφιβολίες, ξαγρυπνήσαμε ατέλειωτες νύχτες χωρίς δίπλα μας να ’ναι κανείς ν’ ακούσει την αγωνία τής φωνής μας
Αγαπήσαμε μια τρικυμία καινούρια, κι όμως γιατί ν’ αναβάλλουμε πάντα την ώριμη χρονολογία;
Και μένουμε δυο νικημένοι μ’ ολιγόπιστα μάταια φερσίματα.
ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ, Εποχές (1945)
***
4. ΑΝ ΘΥΜΟΥΜΑΙ
Αν θυμούμαι, δεν είναι που νικήθηκα
Δεν είναι που επιδίωξα μιαν αγοραία λύση
Όλα συγκλίνουνε μπροστά σ’ εκείνο που έρχεται
Αδιάλειπτο, ανεξίτηλο, στίγμα στο πρόσκαιρο.
Να ξεχωρίσεις, αν υπάρχει, μια Στιγμή
Σ’ αλλεπάλληλων χρόνων στείρα διαιώνιση
Για κείνο που έρχεται, φραγμός σε μια παράταση,
Σαν περιζήτητη αμοιβή φτηνής ζωής.
ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ, Από τη συλλογή Εποχές (1951)
***
5. «Ποιος μίλησε για νίκες; Το παν είναι ν’ αντέξουμε»
ΡΙΛΚΕ
***
6. «Η νίκη καθυστερεί, αλλά έρχεται… πάντα έρχεται… καθυστερεί… αλλά φτάνει
έρχεται.
Η νίκη είναι σιωπηλή και αβυσσαλέα σαν το ωκεάνιο βάθος
η Νίκη ήρθε
στη θάλασσα των Αντιλλών … ονομάζεται Κούβα…
και ήρθε για να μείνει…
Η Νίκη είναι αιφνίδια…
Πρέπει να την περιμένεις καρτερικά…
αλλά έρχεται…
Η Νίκη εξαπλώνεται στους δρόμους και στους αγρούς,
εκρήγνυται μια μέρα
όπως ο ηφαιστειακός κρατήρας, κανείς πια δεν μπορεί να την εμποδίσει/συγκρατήσει.
Η Νίκη έρχεται»
(Jaime Svart, Χιλιανός ποιητής, κάτοικος Αθήνας, Σεπτέμβρης 2016)
***
7. ΠΡΟΣΦΟΡΑ
Αν για να σ’ αντιμετωπίσω πρέπει
ν’ αρνηθώ τα’ ανθρώπινά μου,
τότε σού την προσφέρω άκοπη τη νίκη.
ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ
Όμορφοι κι Ηττημένοι
8. ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
Τι έγιναν οι νικημένοι;
Ποιος σκέφτηκε ποτέ γι’ αυτούς,
ποιος μας σκέφτηκε;
Αδελφή Ισπανία, μόνη μες στον ήλιο σου
μαύρο και πυρωμένο σαν το θάνατο
που λίγοι πια τον βλέπουν, τον θυμούνται.
Αδέρφια σκοτωμένα, νικημένα αδέρφια μου
πού πήγατε, πώς σκορπίσατε;
Άλλοι νεκροί, χωρίς τάφο, χωρίς πλάκα
παράνομοι ακόμα και στο θάνατο.
Άλλοι χαμένοι στις απέραντες πόλεις
στα στενάχωρα σπίτια, ανυπόταχτοι και μονάχοι
με ξεχασμένο το επαναστατικό ψευδώνυμο.
Άλλοι ακόμα στη φυλακή
χτυπώντας όλο πιο κουρασμένα τις πέτρες
περιμένοντας μιαν απάντηση, λησμονημένοι απ’ όλους.
Κι οι άνθρωποι ξεχνάνε, οι άνθρωποι ζούνε
δεν είναι πια στη μόδα οι ήρωες,
τα βασανιστήρια, τα συγκλονιστικά ντοκουμένα.
Χιλιάδες τα γνώρισαν, τ’ άκουσαν, τα διάβασαν, τα βαρέθηκαν.
Τώρα κάτω απ’ τα τείχη των φυλακών
παραθερίζουν άλλοι μ’ αδύνατη μνήμη –
είναι μια ανάγκη να ξεχνάς στις μέρες μας.
Ανοίγουν τα σύνορα, ξένοι ανακαλύπτουν γραφικότητες
σε νησιά που αφήσαμε τα κόκκαλά μας,
η ζωή ξέχειλη σε χρώματα τόσο κοινά, τόσο απαραίτητα
κι η ποίηση αυτού του είδους που κάποτε συγκίνησε
τώρα φαντάζει σαν παράταιρη, έξω από σύγχρονες αναζητήσεις.
Είμαστε οι νικημένοι.
Το φέρνω, το ξαναφέρνω στο μυαλό μου
το ξέρω χρόνια τώρα κι όμως ακόμα
μου είναι σχεδόν αδύνατο να το δεχτώ
όπως εκείνος που του ‘κόψαν το πόδι
κι ύστερα από καιρό πάει να το ξύσει μες στη νύχτα.
Έτσι στο ίδιο κενό πέφτει η ψυχή μου
όταν κοιτάω τα χτήρια που κάποτε ήταν η έδρα μας
και τώρα στεγάζουν κρατικές υπηρεσίες.
Τους χώρους που κάποτε μας άνηκαν
και τώρα καλύπτονται από ξενόγλωσσες επιγραφές,
όταν κοιτάω τους ανθρώπους που κάποτε είσαν έτοιμοι για όλα
και τώρα αντιπροσπερνιούνται με βάδισμα προβάτου.
Νικηθήκαμε. Ακόμα αρνιέμαι να το παραδεχτώ
με μιαν αντίδραση σχεδόν βιολογική.
Κι όμως νικηθήκαμε.
Αλήθεια, μεςστην ήττα πώς αλλάζουν όλα.
Τα πράγματα κρατάν στα χέρια τους οι υπεύθυνοι της ήττας
μεθυσμένοι από νύχτα και χαμένη δόξα
αντιστρέφουν τις ευθύνες, επιβάλλουν αποφάσεις
διέπουν τύχες αγωνιστών, καταδικάζουν, ανυψώνουν
στριμώχνουν την ιστορία στα μέτρα τους –
κι αρχίζουν τα ομαδικά παραληρήματα.
Μεταστροφές, αποστασίες, ξεπεράσματα,
επαναστάτες πειθαρχούν, εκχωρούν τη σκέψη τους
στον παραπάνω καθοδηγητή, άλλοι τρελλαίνονται,
άλλοι αντιστέκονται, απομονώνονται, συντρίβονται
άλλοι γίνονται δήμιοι των ίδιων των συντρόφων τους
άλλοι σκεπάζουν τις φωνές με ποιήματα δοξαστικά στο Στάλιν
άλλοι ρίχνουν βουβοί τις νύχτες προκηρύξεις
άλλοι ανοίγουν μαγαζιά, πάντα ικανοί,
κλέβουν, κερδοσκοπούν, άλλοι μοιχεύουν,
αφήνουν ξαφνικά ελεύθερα τα ένστιχτά τους
άλλοι φορούν τις επαναστατικές τους ρεντικότες
σε κάθε επέτειο του κινήματος
εκφωνούν τους κεκανονισμένους λόγους
επιτηρούν μη θίξεις τις νεκρές αλήθειες τους, μην τους θίξεις
άλλοι διαμαρτύρονται, παραλογίζονται, εξαχρειώνονται,
άλλοι τους καταγγέλουν, βρίσκουν την ευκαιρία να δικαιωθούν
ανακαλύπτουν ξάφνου τη βρωμερή προσωπικότητά τους.
Αλήθεια, μες στην ήττα πώς αλλάζουν όλα.
Κι εσύ που καλόπιστα θα πεις: ,
και συ που θα με κατηγορήσεις
πως κάνω ζημιά μ’ αυτά που γράφω,
σκέψου πως ύστερα από τόσα χρόνια
σακατεμένος, γεμάτος στέρηση, με τη σάρκα μου να φλέγεται
κι όμως από μένα τον ίδιο καταδικασμένη να νεκρωθεί
μπρος στις ανάγκες του κινήματος,
σκέψου πως δεν κουράστηκα να γυρνάω
από κρατητήριο σε κρατητήριο, από στρατόπεδο
σε στρατόπεδο, από άγονη συνεδρίαση σ’ άλλη,
να βυθίζομαι σ’ ελπιδοφόρες συζητήσεις
που δε βγάζαν αποτέλεσμα,
να βλέπω τίποτα σχεδόν να μην αλλάζει,
να καταντάω ανεπιθύμητος, μόλις ανεκτός,
γι’ άλλους επικίνδυνος, όταν όχι ν’ αλλαξογύριζα
μα κάπως λιγότερο να νοιαζόμουν
με περιμέναν δρόμοι βολικοί προσωπικής ανάδειξης
που δε λείψανε ποτέ, κι αλλοίμονο
θα μ’ έκαναν στα μάτια σου πιο σεβαστό
όπως τόσους που τιμάς και καμαρώνεις.
Τώρα λοιπόν είναι που περσότερο θα επιμένω, θα ουρλιάζω,
έστω κι αν μένω μόνος, μι’ ανίσχυρη μειοψηφία,
έστω κι αποδιωγμένος, στιγματισμένος, ύποπτος,
γιατί η στάση μου δεν εξαρτήθηκε ποτέ
από κομματικό μισθό ή πόστο
και στο χαράκωμα της επανάστασης
δε με διόρισε ποτέ κανείς
κι ούτε μπορεί να μ’απολύσει.
Θα ήτανε βολικό να σώπαινα. Μα δεν μπορώ.
Αρχίζω πάλι ως να κολλήσει η γλώσσα στο λαρύγγι:
Το δρόμο, πρέπει να βρούμε το δρόμο
η σκέψη απλώνεται σ’ όλο το κορμί
κάθε στιγμή αργοπορίας είναι θάνατος
η ιστορία μας κινδυνεύει να σαπίσει
η χώρα μας, ο λαός μας κινδυνεύει να σαπίσει.
Κι εμείς, μ’ όλες τις αδυναμίες,
η μόνη ελπίδα σωτηρίας.
ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ, «Μαθητεία» Πρίσμα 1963
***
9. ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΙΚΑ ΕΦΕ
από ήττα
σε ήττα
έχω ορθώσει
χωρίς σταματημό
αυτά τα όμορφα
ερείπια
Φερνάντεθ, Φεράν, Δώδεκα ενθουσιαστικά ποιήματα σε απόγνωση, Το Δέντρο, τεύχ. 159-160, χειμ. 2007-2008, σελ. 260-263-μεταφρ: Βίκυ Ρούσκα
***
10. Οι Ηττημένοι
Οι ηττημένοι σκέφτηκαν μέσα στη νύχτα, στην φυλακή τους:
Μας έχουν αλυσοδέσει, αλλά ζούμε ακόμα!
Κι αν το σιδερένιο περιλαίμιο βαραίνει τους ώμους μας
Μέσα στις φλέβες μας όμως, το αίμα ρέει, πολύτιμος
θησαυρός
Μας έχουν αλυσοδέσει! Μα οι αλυσίδες είναι φτιαγμένες
Για να πέσουν κάτω από τη λίμα τη σκοτεινή
Και για να χτυπήσουν τους φύλακες που εμείς αφοπλίζουμε
Κι οι νικητές πανηγυρίζοντας αφήνουν χρόνο στους
δραπέτες να ξεφύγουν!
Μάχη ξανά! Και νίκη ίσως!
Αλλά μάχη τρομερή και θρίαμβος ανελέητος!
Κι αφού το Δίκιο θα νικήσει τούτη τη φορά
Αυτή η φορά θα είναι σίγουρα η τελευταία!
ΠΩΛ ΒΕΡΛΑΙΝ
http://vathikokkino.gr/archives/96118
Καλημέρα, Αριστέα!!!….Καλώς ήρθες στην παρέα μας! Πολύ ωραίο το χαϊκού σου!!!…Μπήκα στο ωραίο ιστολόγιό σου, τα συγχαρητήριά μου!!!
-«Το νικάν εαυτόν πασών νικών πρώτη και αρίστη. Το δε ηττάσθαι αυτόν υφ’ εαυτού, αίσχιστον και κάκιστον.»
(Δημόκριτος)
Καλημέρα, Γρηγόρη, καλή εβδομάδα!!!…. Ευχαριστώ πολύ!!!
-«Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να ηττηθεί, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει ηττηθεί».
(Bertolt Brecht)
Ciao, Aggeliki!!!… Καλή εβδομάδα!!!…Grazie mille για τα ποιητικά – μουσικά «καλούδια» σου!!!!
*Ένα απόσπασμα από κείμενο του Χατζιδάκι:
-«Βλέπετε, μονάχα η ήττα προκαλεί την σκέψη, την αναθεώρηση και την περισυλλογή.
Με την ήττα μόνο ξαναγεννιόμαστε κι έχουμε το κουράγιο να ξαναζήσουμε απ’ την αρχή τα ίδια λάθη σε καινούργιες φόρμες.
Ενώ η νίκη, είναι πανωλεθρία του αισθήματος και εξευτελισμός της ψυχικής ισορροπίας.
Η νίκη οδεύει τους νικητές στα ταβερνεία και στα πορνεία.»
(Μάνος Χατζιδάκις)
*Και δυο ποιήματα για τη «Νίκη της Σαμοθράκης»:
-Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά, Νίκη της Σαμοθράκης!
Ήρθα ξανά, μπροστά σου να σταθώ
και να παρατηρήσω πως ναι,
ολόρθη και με ολάνοιχτα φτερά,
σαλπίζεις τη νίκη,
τώρα ,τη νίκη του ονόματός σου !
Σου έφερα του νησιού σου
το ανάλαφρο άρωμα
σαν αντίδωρο ,γιατί η καρτερία σου ,
φέρνει καθημερινά τη Σαμοθράκη
στο στόμα πολλών
κι εκείνων που αναρωτιούνται,
από πού κίνησες ορθόπλωρη
κι ήρθες εδώ ,που δε φτάνουν
οι θρήνοι των βράχων, των δέντρων,
των μαγεμένων πλαγιών του δικού σου «Σάος»;
Ακόμα θρηνούν την απουσία σου,
τόσο που θαρρώ , πως σκεφτόμενη,
-με τ’ απομεινάρια της λογικής,
που πλημμύρισαν το σώμα σου
όταν κούρσεψαν το κεφάλι σου-
έγκλειστη εδώ και χρόνια,
σπαράζουν τα σπλάχνα σου
κάτω από το πετρωμένο- διάφανο σχεδόν -φόρεμα σου!
Σου έφερα δάκρυα απ’ το Αιγαίο, τα δάκρυά σου,
που πέφτανε, όταν αντιλαλούσαν τα φαράγγια
και το βουητό τ’ ανέμου έδειχνε,
ν’ ανεμίζει πιότερο το ρούχο,
που περίτεχνα στολίστηκες απ’ το χέρι του γλύπτη.
Ήρθα ξανά, μπροστά σου να σταθώ,
να αισθανθώ να μου γνέφεις,
ανυπόταχτη ,και να σου πω, πως θρηνούμε όλοι,
την ώρα που το «Σάος» ρίχνει τη ματιά του
στις έρημες, πλατύφυλλες σκιές,
ανταριάζει και βρυχάται
και νιώθει βαριά τη σκιά του Ποσειδώνα
που δε χτύπησε μια, να αγριέψει η θάλασσα
για να μείνεις εκεί, στο νησί ,
όπου ναι, ένα κομμάτι θρήνου απλώθηκε ,
σαν ένιωσε το χαμό σου !
Ήρθα εδώ για να βρέξω τα χείλη μου
που στέγνωσαν απ’ την απαντοχή,
να υψωθώ όσο μπορώ και να σου ψιθυρίσω:
Η ελπίδα του γυρισμού σου
ζωντανεύει τα όνειρά μας,
τις παραδόσεις μας ,
τα τραγούδια μας,
Το νησί μας!
(http://fractalart.gr/samothraki/)
-ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΤΣΙΑΚΙΡΗ, «ΝΙΚΗ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ»
Νίκη σε είπαν να νικάς
πάντα στο πέρασμά σου,
αγέρωχη κι αλύγιστη
η ζωντανή θωριά σου.
Σε πλοίο σε φορτώσανε
για να σε παν στα ξένα,
το δικό σου το πλεούμενο
που πάνω του πατούσες,
μπορεί να στο στερήσανε
και τα φτερά σου τ΄ανοιχτά
μπορεί νάναι σπασμένα.
Τι κι αν σου κόψαν τα φτερά ,
τι κι αν σε παν στα ξένα ,
η ψυχή σου πάντα είναι εδώ
και στων Καβείρων το ιερό
πλανάται νύχτα μέρα.
Ημπορεί να είσαι ακέφαλη
αυτό όμως δε σημαίνει
πως έχασες το λογισμό
αφού η καρδιά σου μένει.
Έχεις καρδιά πανώρια μου
Όμορφη εσύ Νίκη
και στην πατρίδα νοσταλγεί
νόστιμον ήμαρ να γενεί
στη μάνα Σαμοθράκη.
(http://nikisamothrakis.blogspot.gr/2014/03/2014.html)
11. Δὲν ἔχει τέλος αὐτὴ ἡ ὁμίχλη,
δὲν ἔχει λευκὴ σημαία αὐτὴ ἡ ἧττα.
ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ
***
12. ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΙΚΗΜΕΝΟΥΣ
Τους νικητές
ποτέ δεν αγάπησα.
Με τους νικημένους
η καρδιά και η ψυχή μου
πορεύεται.
Εκεί τα μάτια μου
του σκοτεινού τη διαύγεια
βρίσκουν, εκεί
οι μεγάλες σκληρές πέτρες
αγάλματα κρύβουν.
Αυτοί των κορυφών το απόκρημνο,
αυτοί της αλήθειας το δέος.
Οι φλύαρες των νικητών μουσικές
κοράκων κραυγές
ομοιάζουν.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΟΥΡΟΓΙΑΝΝΗΣ, Καταφυγή
***
13. Η ποίηση είναι η άνοιξη και η αγάπη μου.
Η ήττα μου, η ήττα μου, η ήττα μου.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΝΑΒΟΥΡΗΣ
***
14. «Τα σώματα των ποιητών
είναι διάτρητα από την ευαισθησία τους
κι από τον πόνο των ανθρώπων
και των πραγμάτων.
Τα σώματα των ποιητών είναι σημαίες ήττας.
Όμως δεν υπάρχουν ποιητές νικημένοι,
όπως δεν υπάρχουν ποιητές νικητές.
Υπάρχουν ποιητές»
ΛΙΛΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ
***
15. ΜΠΑΛΩΜΕΝΕΣ ΑΠΌΧΕΣ
Θα ‘ρθουν καιροί
Που ακόμη και τα βαλσαμωμένα πουλιά
Θα ανοίξουν
Τις φτερούγες τους
Και θα αποχωρήσουν περήφανα
από τις βιτρίνες μας.
Και εμείς
Οι δήθεν ζωντανοί και παντοδύναμοι
Πιο ηττημένοι από ποτέ
Θα τα κυνηγάμε ασθμαίνοντας
Και θα ανεμίζουν στον αέρα
Ανήμπορες
Οι μπαλωμένες μας απόχες
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ – «Πώς τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε;» 1999
***
16. ΤΕΛΕΙΩΣΕ Η ΜΑΧΗ
«Τελείωσε η μάχη κι ο καπνός διελύθη εμπρός και πίσω
Πήγαιν εσύ στο νικητή και σφίξε του το χέρι.
Εγώ στης μάχης θα διαβώ τα αιματωμένα μέρη
Των ηττημένων τους νεκρούς να σκύψω να φιλήσω».
ΠΑΥΛΟΣ ΓΝΕΥΤΌΣ
***
17. Είμαι στα δύο κομμένη
αλλά θα με νικήσω.
Θα ξεθάψω την περηφάνια μου.
Θα πάρω το ψαλίδι
και θα κόψω τη ζητιάνα.
Θα πάρω το λοστό
και θα ξεσφηνώσω τα σπασμένα
κομμάτια του Θεού από μέσα μου.
Σαν ένα παζλ
θα τον συναρμολογήσω πάλι
με την υπομονή ενός σκακιστή.
ΑΝ ΣΕΞΤΟΝ
***
18. ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ
άνθρωποι
σβήνουν τ’ αποτσίγαρα
μας χτυπούν συνωμοτικά στην πλάτη
στο μέτωπό τους
κάτι περιφέρουν παντού
σφραγίδα μιας σιωπής
τα παιδιά τους παίζουν τ’ απογεύματα
μαζί με τα δικά μας
και κάθε τι απολεσθέν
με ντροπιασμένο όφελος μού μοιάζει
–δέκα βόλοι στην τσέπη μας–
άνθρωποι
ηττημένοι
κυκλοφορούμε ανάμεσά μας
ΤΖΟΥΛΙΑ ΦΟΡΤΟΥΝΗ
***
19. ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ
«Το διάσημο τούτο άγαλμα δεν έχει μάτια και βλέπει,
δεν έχει στόμα και βγάζει υπέροχη κραυγή,
δεν έχει χέρια και κάνει τη λύρα να δονεί
κι αγκαλιάζουν το άπειρο
τα μαρμάρινα φτερά της»
ΡΟΥΜΠΈΝ
***
20. «Εγκώμιο στη διαλεκτική»
(απόσπασμα)
…Ποιος φταίει, σαν η καταπίεση παραμένει; Εμείς.
Ποιος θα φταίει σαν η καταπίεση συντριβεί; Εμείς πάλι.
Όποιος γονατισμένος είναι, όρθιος να σηκωθεί!
Όποιος χαμένος είναι, να παλέψει!
Όποιος την κατάστασή του έχει αναγνωρίσει, πώς να εμποδιστεί;
Γιατί οι νικημένοι του σήμερα είναι οι νικητές του αύριο
Και το Ποτέ γίνεται: Σήμερα ακόμα!
ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ (μετάφραση: Νάντια – Όλγα Βαλαβάνη), εκδόσεις ΟΔΗΓΗΤΗΣ, Αθήνα 1984.
Ciao Aggeliki, grazie mille!!!!
-«Η νίκη ανήκει στους ηττημένους»
«Πιστεύω ότι η νίκη ανήκει στους ηττημένους. Ζούνε πολλά φοβερά πράγματα μέσα τους αυτοί που ηττώνται. Γιατί το αντέχουν. Επομένως, αφού το αντέχουν, είναι βαθύτεροι νικητές. Φαντάζομαι ότι ένα αποδεικτικό τού πόσων εκατομμυρίων ετών είναι η ζωή είναι η αντοχή των κακών ενστίκτων».
(Κική Δημουλά, από συνέντευξή της)
-Πάμπλο Νερούντα, «Η νίκη των όπλων του λαού»
«Όμως, ωσάν τη μνήμη της γης, κι ωσάν την πέτρινη
των μετάλλων και της σιωπής τη χάρη,
δική σου είναι η νίκη, λαέ, δική σου είναι η νίκη, πατρίδα καλή,
δική σου, στάρι στα θερισμένα χωράφια.
Πάει μπροστά η τρύπια μπαντιέρα σου, προχωράει,
σαν το στήθος σου, περνά συνέχεια απάνω απ’ τις βαθιές πληγές
των χωμάτων και τα έλκη του χρόνου.»
(Πάμπλο Νερούντα, Στα χθόνια δώματα, Ύψιλον/ Ξένοι ποιητές)
-Άνχελ Γκονθάλεθ, «Ο ηττημένος»
«Πίσω μείναν τα ερείπια:
Κομμάτια του σπιτιού σου που καπνίζουν
καμένα καλοκαίρια, ξερό αίμα
που πάνω του υπρτρέφεται- ύστατο- όρνιο-
ο αέρας.
Εσύ κινάς ταξίδι προς τα μπρος
προς το χρόνο που δεν έχει μέλλον.
Γιατί δεν έχεις
καθόλου γη,
γιατί καμιά πατρίδα
δεν είναι, ούτε ποτέ θα ‘ναι η δική σου,
γιατί πουθενά αλλού δε θα μπορέσει
ποτέ η έρημη καρδιά σου να ριζώσει.
Ποτέ- κι ας είναι τόσο απλό-
δε θα μπορέσεις ν’ ανοίξεις ένα σύρτη
και να πεις, τίποτ’ άλλο, “καλημέρα,
μάνα”.
Κι ας ειν’ η μέρα πάγκαλη στ’ αλήθεια,
στην ώρα του το στάρι
και τα δέντρα ας τεντώνουν
τις κουρασμένες κλάρες τους σε σένα,
προσφέροντάς σου
καρπούς και σκιά να ξαποστάσεις.»
(Σύγχρονη ισπανική ποίηση, ΓΝΩΣΗ)
-ΜΑΝΤΛΙΝ Α., » Πύρρειος Νίκη.»
Μα σα κινδυνεύσεις
να βγεις νικητής
τη ροή του φθόνου,
μη φοβηθείς
που κατάσαρκα
θα χυθεί,σα τη λάβα!
Την ξέχωρη Τέχνη
σπαθιά κοφτερά τη στοχεύουν…
Τα πλευρά να φυλάς και την πλάτη..
Ειν’πανάρχαια η βουλή των χολωμένων
τις αντρίκειες νίκες, ψογερά να κοιτάζουν!!
Ηχους γαληνούς ν’ αναδεύεις..
κάθε που την ψυχή σου..
κακουργούν οι μωρολόγοι..!
Μπροστά ακλόνητα να κοιτάς
με τρανές αρετές ν αντηχάς..
Μη σκιαχτείς απ’ τα σκιάχτρα..
ξέχωνε τα,μη σαπίσουν και τ’ ανθια..
Ειναι Νίκη Διπλής Αξίας
Με Σοφία την Πλάνη να Ξεπλανάς……!
(http://homouniversalisgr.blogspot.gr/2016/08/blog-post_95.html)
-Θωμάς Γκόρπας, «Αλβανικό»
“Λένε κάποια τραγούδια και ιστορικά βιβλία
πως ο στρατός μας θαυματούργησε στην Αλβανία.
Αλλ’ ο πατέρας μου κανένα θαύμα δε θυμόταν
κι όταν τον ρώταγα τον πόλεμο τον καταριόταν.
– Ποιοι ήταν πατέρα οι νικηταί και ποιοι οι ηττημένοι;
– Στον πόλεμο, παιδί μου, υπάρχουν μόνο σκοτωμένοι…
Τα κρυοπαγήματα και τα κουρέλια του θυμόταν.
– Και τα ανδραγαθήματα; Ρωτούσα. Αποκρινόταν:
– Μπορεί οι νεκροί που τάφηκαν μέσα στο χιόνι
που πολεμήσαν μοναχοί και που πεθάναν μόνοι…
– Κ’ η Παναγία που σας προστάτευε πού ήτανε πατέρα
δεν ήταν δίπλα σας όταν φωνάζατε αέρα;
– Ίσως την έβλεπαν οι στρατηγοί την Παναγία
όταν μας ψάχνανε στους χάρτες μέσα στα γραφεία…”.
(Θωμάς Γκόρπας, Τα ποιήματα, Κέδρος)
-Αλέξανδρος Τσακίρης, «ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ – ΝΙΚΗΤΕΣ»
Σε μια σχέση δεν υπάρχει
Νικητής και ηττημένος
Υπάρχουν δύο νικητές
Και δύο ηττημένοι
Νικητές γιατί βρεθήκανε
Νικητές του εγώ
Νικητές του φόβου
Νικητές του άγνωστου
Ηττημένοι γιατί έδωσαν
Ηττημένοι γιατί ένοιωσαν
Ηττημένοι γιατί έχασαν
Ηττημένοι – νικητές
(https://atsakiris2997.wordpress.com/)
21. Ο Άγγλος ποιητής Γουίλιαμ Χένλεϊ (1849-1903) έγραψε το 1875 το ποίημα με τίτλο Invictus (Ανίκητος), μετά από ένα χρόνιο πρόβλημα υγείας, που κατέληξε σε ακρωτηριασμό του ποδιού του.
Ο Νέλσον Μαντέλα αντλούσε δύναμη από αυτό το ποίημα κατά τη διάρκεια της πολυετούς φυλάκισής του, καθώς οι στίχοι του μιλάνε για τη δύναμη που κρύβει ο άνθρωπος μέσα του, ακόμα και όταν βιώνει εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις.
ΑΗΤΤΗΤΟΣ
Από τα βάθη της νύχτας που με σκεπάζει,
Μαύρη σαν το βάραθρο που ενώνει της Γης τους πόλους,
Ευχαριστώ όποιους θεούς κι αν υπάρχουν
Για την αήττητη ψυχή μου.
Στη ζοφερή πλεκτάνη της Περίστασης
Δεν μόρφασα, ούτε πόνου έβγαλα κραυγή.
Κάτω από τα χτυπήματα του ρόπαλου της Τύχης
Το κεφάλι μου μέσα στα αίματα, μα δεν λέει να σκύψει.
Πέρα απ’ αυτό το μέρος της οργής και των δακρύων
Υψώνεται φριχτή του Τρόμου η οπτασία·
Κι όμως, όσο κι αν λυσσομανούν τα χρόνια
Με βρίσκουν, και πάντα θα με βρίσκουν, ατρόμητο.
Όσο στενή κι αν είν’ η Πύλη,
Όσο φορτωμένο τιμωρίες το ριζικό μου,
Είμαι ο άρχοντας της Τύχης μου:
Ο καπετάνιος της ψυχής μου.
Γουίλιαμ Έρνεστ Χένλεϊ, μετ. Μάριος Κουτσούκος
***
22. Η Εξορία του Ηττημένου-απόσπασμα
«Εγώ είμαι αυτός που θα ανταλλάξω την γαλήνη με την ήττα».
Μοχάμεντ Μπασίρ αλ-Αανί
***
23. Ωδή στους ηττημένους ήρωες
Τους ανθρώπους που αγαπούν να τους φοβάσαι.
Ακόμη ελπίζουν.
Κοιμούνται με ανοιχτή την ψυχή, σε πείσμα του χειμώνα.
Ξυπόλητοι περπατούν πάνω στις γνώμες των ανθρώπων,
τραγουδούν δυνατά,
πολεμάν δράκους και χορεύουν στα στενά,
πηδώντας πάνω από βελόνες και χαλάσματα ως τα παιδιά,
υπερνικούν τα κάγκελα της αλάνας
ή κατακτούν πύργους πανύψηλους.
Τα βράδια, σαν πέσει κεραυνός, δειλά μεταξύ τους ψιθυρίζουν.
Ύστερα κλαίνε με λυγμούς, ψηλώνουν,
βγάζουν γένια,
γρατζουνάν στο μέτωπο ρυτίδες
και. άστεγοι στον χρόνο,
κρεμούν τον εαυτό τους από την θηλιά μες στη ντουλάπα.
Το αυριανό τους σιδερώνουν πρόσωπο, να επιβιώσουν.
Σε αυτούς απευθύνομαι, οι υπόλοιποι,
δεν με χρειάζεστε.
Γιώργος Χ. Στεργιόπουλος, Εξορία στη γέννηση, 2015, Ενότητα : Μονόλογος ΙΙ
***
24. ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ
…κι ω ήττες, συντρόφισσές μου, που μέσα σε μια στιγμή
με λυτρώσατε απ’ τους αιώνιους φόβους της ήττας…
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ -απόσπασμα
***
25. ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ
VI (απόσπασμα)
…Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε, πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί…
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
***
26. ΔΙΑΒΑΖΩ ΕΝΑ ΚΑΦΕ ΒΙΒΛΙΟ
Διαβάζω ένα καφέ βιβλίο.
Ο συγγραφέας είναι νεκρός
ο μεταφραστής είναι νεκρός
ο βασικός ήρωας αυτοκτόνησε.
Εγώ είμαι ακόμη ζωντανός.
Κάθομαι στο κοίλο ενός άγνωστου φεγγαριού
και πίνω μια ξανθιά μπύρα.
Ποιος είπε ότι ο θάνατος
είναι ανίκητος;
Γιώργος Χριστοδουλίδης
***
27. ΝΙΚΗΣΕΣ
Εσύ το ξέρεις αεράκι
φύλαγε μόνο εκείνους που αγαπώ
άλλους
δεν έχω.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΡΕΒΕΔΟΥΡΑΚΗΣ
…Ωραιότατα!!!!…. Και δυο τελευταία από μένα…
-Γιάννης Ρίτσος, Θανατηφόρα νίκη»
«Σηκώθηκε μόνη τα μεσάνυχτα, αθόρυβη,
Τρομάζοντας απ’ τα ίδια της τα βήματα.
Κατέβαινε στο υπόγειο να εξακριβώσει εκείνους τους θορύβους
-των ποντικιών; Της αράχνης; του χρόνου; Του μυαλού της;-
Για να μπορέσει επιτέλους να κοιμηθεί.
Καθώς κατέβαινε, ο άνεμος της έσβησε τη λάμπα
κ’ έδωσε και στα δυο της μάγουλα το ανορθωμένο τρίχωμα της
σιωπής.
Την άλλη μέρα τη βρήκαν σωριασμένη κάτω απ’ τη σκάλα. Χα-
μογελούσε.
Δεν είχε βεβαιωθεί. Είχε νικήσει.»
(Γ. Ρίτσος, Ποιήματα, τ. 3ος, Κέδρος)
-Πάμπλο Νερούντα, «Οι νικητές των τεθωρακισμένων»
(απόσπασμα)
«…Η Ελευθερία σας γύρευε στις μίνες
και ζήταγε για τ’ άροτρά σας ειρήνη.
Η Ελευθερία σηκώθηκε κλαίουσα
και πήρε τους δρόμους, ούρλιαζε στους διαδρόμους
των σπιτιών, στις εξοχές η φωνή της
περνούσε ανάμεσα από πορτοκάλια κι ανέμους
καλώντας κόσμο με ώριμη καρδιά, κι έτσι ήρθατε
κι είσαστε εδώ, εκλεκτά τέκνα
της νίκης, που τόσες και τόσες επέσατε φορές,
που τόσες και τόσες χάσατε τα χέρια σας φορές
και σπάσατε τα πλέον μυστικά των οστέων,
που φωνάξατε με τα σιωπηλά σας στόματα, που κάνατε
σκόνη τη σιωπή σας
ξαφνικά όμως παραταχτήκατε, στη μέση
του στροβίλου, πάλι, άλλοι, όλοι, όλη
η αδιανόητη, η ζέουσα, η φλεγόμενη
ράτσα σας από καρδιές και ρίζες ατρόμητες.»
(Πάμπλο Νερούντα, «Στα χθόνια δώματα», Ύψιλον/Ξένη λογοτεχνία)