Πες το με ποίηση (29ο): «Φθινόπωρο»…
–Γ. Σεφέρης, [Γυρίσαμε πάλι στο φθινόπωρο]
«Γυρίσαμε πάλι στο φθινόπωρο, το καλοκαίρι
σαν ένα τετράδιο που μας κούρασε γράφοντας μένει
γεμάτο διαγραφές αφηρημένα σχέδια
στο περιθώριο κι ερωτηματικά, γυρίσαμε
στην εποχή των ματιών που κοιτάζουν
στον καθρέφτη μέσα στο ηλεχτρικό φως
σφιγμένα χείλια κι οι άνθρωποι ξένοι
στις κάμαρες στους δρόμους κάτω απ’ τις πιπεριές
καθώς οι φάροι των αυτοκινήτων σκοτώνουν
χιλιάδες χλωμές προσωπίδες.
Γυρίσαμε· πάντα κινάμε για να γυρίσουμε
στη μοναξιά, μια φούχτα χώμα, στις άδειες παλάμες…»
(Γ. Σεφέρης, Ένας λόγος για το καλοκαίρι)
-Βίκτωρ Ουγκώ, «Φθινόπωρο»
«Τώρα η αυγή δεν είναι πια σαν πρώτα ξάστερη
τόσο ζεστός δεν είναι πια ο αγέρας
τόσο καθάριος ο ουρανός..
Πέρασαν οι μεγάλες μέρες
τελειώνουν οι χαριτωμένοι μήνες,
αλίμονο, να που τα δέντρα κιόλας κιτρινίζουν!
Με πόσο γρήγορο περπάτημα φεύγει ο καιρός!
Νομίζεις πως τα μάτια μας που θάμπωνε το καλοκαίρι
μόλις επρόλαβαν να δουν τα πράσινα φυλλώματα.
Για όποιον ωσάν κι εμένα ζει με τα παράθυρα ανοιχτά
πικρό είναι το φθινόπωρο
με το βοριά του και την καταχνιά του
και το χαμένο καλοκαίρι φίλος που έφυγε.
«Χαίρετε», λέει τούτη η φωνή που κλαίει μες στην ψυχή μου,
χαίρε γαλάζιε μου ουρανέ που μια ζεστή πνοή χαϊδεύει!
Χαρές του ολάνοιχτου ύπαιθρου
μέσα στα δάση θόρυβοι φτερών,
περίπατοι, ρεματαριές γιομάτες μακρινές φωνές,
λουλούδια, ευτυχίες αθώες των ήρεμων ψυχών,
χαίρετε αυγές! Τραγούδια! Δροσοσταλάσματα κι αχτίδες!
Αφού όλα φεύγουν, ας προσθέσουμε:
ω ευλογημένες και γλυκές ημέρες
ωϊμένα! Θα ξανάρθετε;
Θα με ξαναβρείτε;
(από το «Αντρέα Καραντώνη, «Ξένη λογοτεχνία, Φυσιογνωμίες Γ’, εκδ. Παπαδήμα)
-Ανδρέας Εμπειρίκος, «Εποχές»
(απόσπασμα)
«Τοπία βροχερά του φθινοπώρου, με απώλειαν των νηπενθών
ανθέων, με ακαριαίας πτώσεις φύλλων, και βαθμιαίαν σβέσιν
των φωνών του υψηλού καλοκαιριού, εις παραλίας και αιγια-
λούς όπου το κύμα, ηπίως επελαύνον, εδρόσιζε τα σώματα
με ιριδίζοντας αφρούς, πριν χαμηλώσει η εποχή πάσης ευθα-
λασσίας, πριν πέσει εις την αφάνειαν ο ύψιστος του θέρους μην…»
(Α. Εμπειρίκος, Οκτάνα, Ίκαρος)
-O Leo ferre τραγουδά Πωλ Βερλαίν: «Τραγούδι του φθινοπώρου»…
-Κ. Π. Καβάφης. «Πλησίον Παραθύρου Ανοικτού»
«Εν φθινοπωρινής νυκτός ευδία,
πλησίον παραθύρου ανοικτού,
εφ’ ώρας ολοκλήρους, εν τελεία,
ηδονική κάθημαι ησυχία.
Των φύλλων πίπτ’ η ελαφρά βροχή.
Ο στεναγμός του κόσμου του φθαρτού
εν τη φθαρτή μου φύσει αντηχεί,
αλλ’ είναι στεναγμός γλυκύς, υψούται ως ευχή.
Aνοίγει το παράθυρόν μου κόσμον
άγνωστον. Aναμνήσεων ευόσμων,
αρρήτων μοι προσφέρεται πηγή.
Επί του παραθύρου μου πτερά
κτυπώσι — φθινοπωρινά πνεύματα δροσερά
εισέρχονται και με περικυκλούσι
κ’ εν τη αγνή των γλώσση μοι λαλούσι.
Ελπίδας αορίστους και ευρείας
αισθάνομαι· κ’ εν τη σεπτή σιγή
της πλάσεως, τα ώτα μου ακούουν μελωδίας,
ακούουν κρυσταλλίνην, μυστικήν
εκ του χορού των άστρων μουσικήν.»
(Από τα Αποκηρυγμένα, Ίκαρος 1983)
-Γιάννης Ρίτσος, «Η ραψωδία του γυμνού φωτός»
(απόσπασμα)
VI
«Κοιμήθηκε η βροχή στο λασπωμένο δρόμο
στο λίγο φως με τ’ άρρωστα κορίτσια
πίσω απ’ τα τζάμια του απογεύματος.
Βήμα βαθύ του φθινοπώρου στα προαύλια των σχολείων
πάνω στις χορταριασμένες πλάκες. Βήμα της βραδιάς
με μια δέσμη σοβαρών αστερισμών έξω απ’ τις κλειδωμένες πόρτες.
Οι κήποι φεύγουν στην ομίχλη φεύγουν με τους ανέμους
μπλέκονται τα κλαδιά των δέντρων με τα σύγνεφα
ένα πουλί χτυπάει το τζάμι του παραλιακού σπιτιού.
Κανείς δεν είναι να του ανοίξει. Φύγαν όλοι
με τα καράβια δίχως φώτα. Πού έχουν πάει;
Και το καπέλο του καλοκαιριού κουρελιασμένο
ο σέρνει ο αγέρας στο ακρογιάλι, το χτυπάει στους βράχους
και μένει μόνο η θάλασσα κάτω απ’ τις αστραπές
μέσα στην πολυθόρυβη ερημιά της…»
(Γιάννης Ρίτσος, «Δοκιμασία, Κέδρος)
-Ράινερ Μαρία Ρίλκε, «Φθινοπωρινή μέρα»
«Κύριε, ήρθε η ώρα. Το καλοκαίρι ήταν πολύ μεγάλο.
Άφησε τον ίσκιο σου πάνω απ” τα ηλιακά ρολόγια,
και στα λιβάδια ξαμόλα τους ανέμους.
Διέταξε τους τελευταίους καρπούς γεμάτοι να “ναι,
δώστους ακόμα δυο μέρες ζεστές σαν νότου,
στην τελειότητα ώθησέ τους και κυνήγα
στο δυνατό κρασί την στερνή γλύκα
Όποιος δεν έχει τώρα σπίτι, πια δεν θα χτίσει.
Όποιος τώρα μόνος είναι, θα παραμείνει για πολύ,
θα ξαγρυπνά, θα διαβάζει, θα γράφει γράμματα μακροσκελή
και στις αλέες θα περιφέρεται εδώ και κει
ανήσυχος, όταν τα φύλλα στροβιλίζονται.»
</a
Λόγος Παράταιρος 
Τάσος Λειβαδίτης – «…μόνο το φθινόπωρο παραμένει αιώνια νέο σαν τα πιο λυπημένα ποιήματα.»
Μανώλης Ηλιάκης
Φ θ ι ν ό π ω ρ ο (1994)
Στα φθινοπωρινά ξέφωτα
φθίνω στους κήπους με τις γαζίες
σιωπηλός ανοίγω τα χέρια μου στη βροχή
και βλέπω σκέψεις να ιριδίζουν
σ’ έναν χλωμό ήλιο.
Σκαρφίζομαι παραμύθια
και ανακαλύπτω μαγικά κουτιά
στα δωμάτια που στάζουν όνειρα.
Γλιστρώ ντυμένος στον απόηχο μιας αγκαλιάς
σε οινωπές ερημιές, ερειπωμένος.
Με χέρια αδειανά ακολουθώ
χάρτινες βάρκες στα ρυάκια της βροχής,
επιστρέφω στην απορία μιας σελήνης
στο ξύλινο σπίτι με τις ακακίες
και την αρμονία των αισθήσεων.
Γνωρίζω τον απώτατο έρωτα
και περισυλλέγω τα θραύσματα της σιωπής μου.
Όλα θα πάνε καλά·
όταν πέσει το τελευταίο καφεκίτρινο φύλλο
και το χώμα υγρανθεί αρκετά,
όταν τα χρυσάνθεμα γεμίσουν τα μαλλιά μου
τότε οι αισθήσεις θα ταριχευτούν σε λέξεις,
το φως θα βρει την υπερβατική του αξία
και το μακρινό ταξίδι στ΄ αμφίβολο φως
του δειλινού θ΄αρχίσει.
Κάτω από τα βλέφαρά μου
θα σβήσουν τ΄αστέρια ένα – ένα,
έτσι όπως έσβησε το χινόπωρο
σε μια βιολετιά διάθεση
σ΄ένα άγγιγμα βουρκωμένων ματιών.
το παραπάνω είναι πολύ αγαπημένο μου κομμάτι
Τραγούδι με ιστορία.
Καλημέρα και καλό ΣΚ. 🙂
υγ. Μ αρέσει το τριπάκι που με βάλατε κι εσύ και η Αγγελική.
Ciao, myownpersonalwinter!!!… Μεγάλη η χαρά μας που μπήκες στην ποιητικο-μουσική παρέα μας!!!
Ευχαριστώ πολύ για τους στίχους του Λειβαδίτη, το ωραίο ποίημα του Ηλιάκη και το πολύ ωραίο τραγούδι της Diana Krall!!!
-«Ό, τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια που ήταν καινούργια
το περασμένο καλοκαίρι και γκρέμισαν με τον αγέρα του
φθινοπώρου…»
(Γ. Σεφέρης, Μυθιστόρημα ΙΗ΄)
Κική Δημουλά, «Αυτόγραφο»
«Ένα κίτρινο φύλλο σου
φθινόπωρο,
σ’ έναν άνεμο ράθυμο κάθισε
και μ’ ακολούθησε επίμονα.
Το πήρα
και το κρατώ
σαν κάτι συμβολικό από μέρους σου,
σαν φιλικό αυτόγραφο,
ίσως σαν ένα ((ευχαριστώ))
που διόλου μέρος δεν έλαβα
στο καλοκαίρι τούτο…
Το πήρα
κι εξιχνιάζω
τις φετινές προθέσεις σου
απέναντι μου.»
(Κική Δημουλά, Ποιήματα, Ίκαρος)
-Σε ποίηση Ρίτσου και μουσική Κηλαηδόνη: «Κίτρινο φθινόπωρο»…
-Κι ένα ακόμα ποίημα του Ρίτσου…
Γιάννης Ρίτσος, «Το φθινόπωρο»
I
«Χουχουλιάου, μέσα στη φούχτα χουχουλιάζει το σαγόνι.
Και καπνίζει το λυχνάρι στο βαθύ το παραγώνι.
Χουχουλιάου, και τι απομένει στο τσουράπι της γριάς;-
τα φλουριά, τα σκουλαρίκια, τα ‘κλεψε ο κακός βοριάς
κ’ έμεινε από κάτω η άσπρη κάπνα
στης απανεμιάς την άπλα.
II
Έφυγαν κ’ οι εννέα ανέμοι πίσω απ’ τη μεγάλη νύχτα.
Πέθανε μπροστά στην πόρτα το σκυλί που χτες αλύχτα.
Μέρα, σε κλαδιά σπασμένα, η κουκουβάγια σκουντουφλά,
με τα στρογγυλά της μάτια τα τυφλά,
τα μεγάλα μάτια τα γαλατερά,
απ’ το μέσα προς τα έξω σε τηρά.
III
Δώδεκα παλικάρια, ολημερίς πατούσανε σταφύλια.
Δυο κρίκους μούστο είχαν τριγύρω στα ρουθούνια και στα χείλια.
Το μεσονύχτι βγήκαν στην αυλή, κάτω απ’ τα τρία φανάρια
και πλύνανε τα δυνατά τους τα ποδάρια.
Αχ, το αίμα που έτρεξε ως τ’ αυλάκια εκεί του δρόμου
ήταν δικό μου.»
(Γ. Ρίτσος, Μικρό αφιέρωμα, Κέδρος)
Ψάχνοντας στην ιντερνετική θάλασσα, αλιεύει κανείς πολλά και όμορφα 🙂
… Εκτός από την ιντερνετική θάλασσα να μην ξεχνάμε και τη βιβλιοθήκη (μας)!… Καλό Σαββατόβραδο:))))
Το ήξερα ότι θα το πεις αυτό.
Κάποιοι δεν είναι τόσο τυχεροί ώστε να έχουν βιβλιοθήκη με τέτοιους θυσαυρούς. Αλιεύουν λοιπόν με απόχη ό,τι μπορούν και στη συνέχεια, προσπαθούν να χτίσουν με κόπο και κόστος αυτή την πολυπόθητη βιβλιοθήκη.
Καλό Σαββατόβραδο επίσης 🙂
Μπήκες πολύ δυναμικά στο θέμα με ποίηση ΑΑΑ, Γιάννη!
Εξαιρετικά όλα, εύγε!
Το τραγούδι του Κηλαηδόνη «Κίτρινο φθινόπωρο», δεν το είχα ξανακούσει.
Πολύ ωραίο.
“Autumn leaves” εκπληκτικό τραγούδι, αμέσως το σκέφτηκα, όπως και «Του φθινοπώρου τα φιλιά», που το άκουγα γυρίζοντας από τη θάλασσα.
(Ξέρεις, κολυμπάμε ακόμα ο καλός μου κι εγώ.) Με προλάβατε όμως, εσύ και ο/η myownpersonalwinter και πολύ το χάρηκα.
Έκλεισα 4ωρο ψάχνοντας.
ΒΙΒΑΛΝΤΙ
ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Ονειρεύομαι ένα άγαλμα να κλαίει μες στην ομίχλη,
έναν φυλακισμένο να τραγουδά,
μια γυναίκα να μην κλέβει τα χρόνια της,
ένα παιδί που να μη ρωτά.
Το φθινόπωρο θα μαζέψω όλα τα φύλλα στην πόρτα μου
να γείρει η χαμένη ζωή μου.
(Από «Τα Χειρόγραφα του Φθινοπώρου» Τάσος Λειβαδίτης)
ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΣΟΥΡΟΥΠΟ
Βράδιαζε και στο βάθος του φθινοπωρινού δρόμου λιγόστευε
όλο και πιο πολύ το φως
σα να τέλειωνε για πάντα ο κόσμος.
ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Κι ένα απόσπασμα:
Τα πουλιά φεύγουν το φθινόπωρο πηγαίνοντας να διεκπεραιώσουν
μυστηριώδεις υποθέσεις – την άνοιξη θα μάθουμε τα νέα
τ’ απογέματα οι φωνές των παιδιών που παίζουν μοιάζουν μ’ ένα
παραμύθι που δε μάς το τελείωσαν και γυρίζει και μάς αναζητά
ή όταν ακούω ένα φλάουτο να παίζει το βράδυ συλλογιέμαι πως
όλα θα τελειώσουν κάποτε.
Καμιά φορά βρέχει και κάθομαι σ’ ένα καφενείο, οι άνθρωποι όσο
γερνάνε γίνονται πιο ξένοι
κι είδα κάποιους απελπισμένους να περιμένουν στους σιδηροδρομικούς
σταθμούς, όχι για το ταξίδι, αλλά για τ’ όνειρο
ενώ οι στάλες της βροχής γράφουν μια μεγάλη επιστολή στα τζάμια.
Ποιος τη στέλνει; Τι γράφει; Θ’ απαντήσεις;
(Τάσος Λειβαδίτης, Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου)
Απόψε φθινοπώριασε
(6)
Θυμάμαι τώρα εδώ πως ήσουν το φθινόπωρο που μας πέρασε.
Ήσουν το γκρίζο μπερεδάκι και η καρδιά η δίχως έννοια.
Ξιφομαχούσανε στα μάτια σου οι φλόγες του δειλινού
και πέφτανε τα φύλλα στα νερά της ψυχής σου.
Τυλιγμένη εσύ σαν αναρριχητικό γύρω απ’ τα μπράτσα μου,
και τα φυλλώματα έτσι βάζανε σουρντίνα στη φωνή σου
την αργή και ανέμελη.
Σαστίσματα σωρό, πλήθος ξαφνιάσματα,
όπου πυρακτωνόταν η δίψα μου.
Γαλάζιε, γλυκιέ μου υάκινθε, γερμένε απάνω απ’ την ψυχή μου!
Βλέπω τα μάτια σου που ταξιδεύουνε,
το φθινόπωρο πλέον είναι μακριά:
μπερεδάκι μου γκρίζο, κελάηδημά μου,
καρδιά μου πυροστιά εσύ,
όπου, πετώντας, απαγκιάζανε οι μυστικές μου σκέψεις
και τα πασίχαρα φιλιά μου ορμίζονταν σαν κάρβουνα αναμμένα.
Ουρανέ πάνω απ’ τ’ άρμενο. Όαση μετά απ’ τον ερημότοπο.
Η θύμησή σου είναι από φως
κι από καπνό κι από στάσιμη λιμνούλα στην αλάνα.
Πέρα απ’ τα μάτια σου πυρακτώνονταν τα λυκόφωτα.
Φύλλα ξερά του φθινοπώρου στροβιλίζονταν στην ψυχή σου.
(ΝΕΡΟΥΔΑ, από τα ΕΙΚΟΣΙ ΕΡΩΤΙΚΑ)
Brian Crain – Autumn
Τραγούδι το φθινόπωρο
Φθινόπωρο σ’ αγάπησα, την ώρα που τα φύλλα
πέφτουν, κι αφήνουν τα κλαριά γυμνά για το χειμώνα,
που βιάζονται τα δειλινά, κι είναι τα ρόδα μήλα,
– κι είναι τα βράδια μόνα…
Και τώρα στέκω και ρωτώ: Ποια μοίρα, και ποια μπόρα,
καθώς τραβούσα, μοναχός, το δρόμο της αβύσσου,
παράξενα κι ανέλπιστα, να μ’ έχει φέρει, τώρα,
ζητιάνο στην αυλή σου;…
Κι όταν το γιόμα χάνεται, κι η νύχτα κατεβαίνει,
και σιωπηλά, σαν τα βιβλία, το φως της μέρας κλείνει,
να ‘ρχομαι, πάλι, να ζητώ μιαν ησυχία χαμένη,
σαν μιαν ελεημοσύνη!
Σ’ αγάπησα φθινόπωρο, την ώρα που τα φύλλα
πέφτουν, κι αφήνουν τα κλαριά, κι είναι τα βράδια μόνα…
Μ’ αλήθεια να σ’ αγάπησα – ή μην είν’ η ανατριχίλα
του ερχόμενου χειμώνα;…
(Ναπολέων Λαπαθιώτης)
ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΠΟΡΕΙΑ
Ένας άνθρωπος διασχίζει το δάσος
μια μέρα φωτεινή, μια μέρα σκοτεινή.
Ψυχή δε συναντάει,
στέκεται, κοιτάζει τον φθινοπωριάτικο ουρανό.
Τραβάει για το νεκροταφείο
και κανείς δεν τον ακολουθεί.
(Bo Carpelan, Μετ. Δημοσθένης Κούρτοβικ)
Αρθούρος Ρεμπώ – Φθινοπώριασε
Φθινόπωρο
Ας εκμεταλλευθούμε το φθινόπωρο
πριν ο χειμώνας μας μπαζώσει
ας μπούμε με αγκωνιές στα κρόσσια του ήλιου
κι ας θαυμάσουμε τα πουλιά που μεταναστεύουν
Τώρα που ζεσταίνει την καρδιά
αν και πότε πότε και λίγο λίγο
ας σκεφτούμε κι ας αισθανθούμε ακόμα
με την παλιά τρυφερότητα που μας μένει
Ας εκμεταλλευθούμε το φθινόπωρο
πριν το μέλλον καταψυχθεί
και δεν υπάρχει χώρος για την ομορφιά
γιατί το μέλλον, μας επιστρέφεται παγωμένο
(Mario Benedetti, Μετ. Μαριάννα Τζανάκη)
Θαλασσινό φθινόπωρο
ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Ώρα δειλινού,
του φθινοπώρου τα νέφη στίβουν το φουστάνι να στεγνώσει τ΄ ουρανού
και στου απόβροχου τη σκόλη
βγαίνουν για σεργιάνι οι σαλίγκαροι όλοι
κάτω απ΄ το ξεθωριασμένο παρασόλι
του ήλιου. Τώρα, η λάμια
η γη λιάζει τα βρεγμένα της τα χράμια
με των κάμπων τα πλουμίδια
κι από τα χορτάρια
κι από τα ψηλά γρασίδια
οι σταλαγματιές γλιστρούνε χάντρες
και μαργαριτάρια
από ουράνια δαχτυλίδια.
Τις μαζώνουν οι νεράιδες οι ανυφάντρες
μες στα υπόγεια τους σεράγια και στ΄ ανήλια
πολυέλαιους κι αργυρά καντήλια
σε πλεμάτια κρυσταλλένιες μπάλες-
μάγισσα γριά κι η αράχνη τις κρεμάει μες στις κουφάλες.
Και λογής λογής
ένα ένα όλα τα ζούδια
ξεφαντώνουν απ΄τη γης
κι από μέσα από τα φλούδια.
Κι ένας μέρμηγκας σκαλώνει σ΄ ένα αγκάθι φουντωτό
ν΄αγναντέψει όλο τον κόσμο από τέτοιο λιακωτό.
Να, το αυλάκι κάνει χάζι
το άχυρο – σχεδία που αράζει
και το δρασκελούν βαθράκοι.
Κόσμοι ολόκληροι ζωύφια
ταξιδεύουν με πιρόγες τα κελύφια.
Κρύα ανατριχίλα στα νερά.
Σαν πεταλουδιώνε σμάρι
τώρα ο σίφουνας θα πάρει
απ΄ τα δέντρα όλα τα φύλλα τα ξερά.
Στα καλάμια τη φλογέρα του φυσάει
κι όπως πάει, πάει, πάει
ο άνεμος -τσοπάνος- σαλαγάει
σ΄άλλα πια λημέρια
σ΄άλλο τώρα χειμαδιό τα καλοκαίρια.
(Μελισσάνθη)
Δάκρυα του φθινοπώρου
(ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ, ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ…)
Τί να σου πω, φθινόπωρο, που πνέεις από τα φώτα
της πολιτείας και φτάνεις ως τα νέφη τ’ ουρανού;
Ύμνοι, σύμβολα, ποιητικές, όλα γνωστά από πρώτα,
φυλλορροούν στην κόμη σου τα ψυχρά άνθη του νου.
Γίγας, αυτοκρατορικό φάσμα, καθώς προβαίνεις
στο δρόμο της πικρίας και της περισυλλογής,
αστέρια με το μέτωπο, με της χρυσής σου χλαίνης
το κράσπεδο σαρώνοντας τα φύλλα καταγής,
είσαι ο άγγελος της φθοράς, ο κύριος του θανάτου,
ο ίσκιος που, σε μεγάλα βήματα• φανταστικά,
χτυπώντας αργά κάποτε στους ώμους τα φτερά του,
γράφει προς τους ορίζοντες ερωτηματικά…
Ενοσταλγούσα, ριγηλό φθινόπωρο, τις ώρες,
τα δέντρα αυτά του δάσους, την έρημη προτομή.
Κι όπως πέφτουνε τα κλαδιά στο υγρό χώμα, οι οπώρες,
ήρθα να εγκαταλειφθώ στην ιερή σου ορμή.
(Κώστας Καρυωτάκης)
Φθινόπωρο, Μάνος Ξυδούς
ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ: «Φθινόπωρο»
Τί γυρεύει το κορίτσι στο σκοτάδι της καρέκλας;
Γρήγορα καθώς νυχτώνει το φθινόπωρο
γδύνεται με σύννεφα μπροστά στα μάτια
με τη βροχή μες στο κεφάλι με τη βελόνα στην καρδιά
βγάζει τις κάλτσες βγάζει τα λουλούδια πετάει το φωτοστέφανο
έξω τα φύλλα του καιρού βάφονται μες στο αίμα
Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ
Εμφανίστηκε ένα βραδάκι
καθισμένος στον κήπο που προστάτευε
τις κίτρινες ώρες,
το φιλί των ζευγαριών και τις πηγές
στου μπαλκονιού τα πόδια.
Ο ιππότης του φθινοπώρου
ήταν εκεί. Υπήρξε πριν
η μοναξιά συναντήσει τ’ όνομά του.
Ντυνόταν λοιπόν με τ’ άθλια ρούχα του
για να παρατηρεί το δρόμο και να νοιάζεται τα πλοία,
χαμένος στη σιωπή της μεσημεριανής σιέστας.
Όταν κατέβηκα απ’ τον κόσμο μου
στις υψηλές συσκέψεις των αρχηγών του στόλου,
των ιερέων ή των σοφών,
και αισθάνθηκα πιο μόνος,
ήταν εκεί μαζί μου,
περιμένοντας στην πόρτα,
ο ιππότης του φθινοπώρου.
Όταν είχα έναν έρωτα,
απελπισμένο και γλυκό όπως κάθε έρωτας,
κι έτρεχα στους δρόμους
στα χαράματα της επιστροφής,
δυστυχισμένος κι ευτυχισμένος όπως οποιοσδήποτε ερωτευμένος,
στην είσοδο των αμφιβολιών μου ή στην έξοδο απ’ το ξενοδοχείο,
ήταν εκεί μαζί μου,
ο ιππότης του φθινοπώρου.
Η μοναξιά μαθαίνεται και κατακτιέται,
αν και φτάνει σε μας
σαν ανέλπιστη αποκάλυψη
ενός απογεύματος που παίζει με τη βροχή.
Πάντα ήταν μαζί μου,
ο ιππότης,
το στολίδι της ζωής μου,
το λουλούδι του χρόνου.
(Luis García Montero, Μετ. Μαριάννα Τζανάκη)
Autumn Walk, Ludovico Einaudi
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΤΖΟΓΛΟΥ: «ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ»
Φθινόπωρο. Τα φύλλα πέφτουν.
Δηλαδή, πάντα τα φύλλα πέφτανε τούτη την εποχή,
οι μέρες μικρές, το φως λιγοστεύει, πρωί σκοτάδι ακόμη,
αρνιέσαι να φορέσεις μάλλινα, ελπίζεις σε μέρες γλυκές,
αλλά, φθινόπωρο. Τα φύλλα πάντα πέφτουν.
Αδήριτα φθινόπωρο. Κι αν δεν το λέγανε οι όψεις και τα χρώματα
το λέει το βάσανο της καθημερινής επιστροφής στα περασμένα
τους μίτους που πας να διασώσεις κι αυτοί ξεφτίζουν βαθμιαία
πέφτοντας με τις γκρι βροχές σε λασπωμένες μνήμες.
Φθινόπωρο. Τα φύλλα πέφτουν. Σαπίζουνε τα φύλλα
στις μακρινές αλέες των βόρειων πόλεων που συνήθισες
κι ένας κρύος αέρας τα παρασέρνει στα χαντάκια.
Φθινοπωριάζει. Η λέξη αγάπη σε έκπτωση.
Το μόνο μέλλον σου, χειμώνας.
Φθινόπωρο- Σπανουδάκης
Για να μην φοβόμαστε τον τάφο
Αυτός ο όμορφος φθινοπωριάτικος καιρός
πόσο πάει βαθιά μες στα κόκκαλα.
Η συγκρατημένη του διαύγεια, η ευγενική του
μελαγχολία λες και είναι φτιαγμένες
γι’ αυτό το περιφρονημένο μέρος του κορμιού μας
που μόνο όταν είμαστε γέροι κάνει την παρουσία του
αισθητή σαν μια μακρινή υπενθύμιση του τάφου.
Κι όπως το φθινόπωρο είναι ο τάφος,
όχι μόνο του καλοκαιριού αλλά ολόκληρης
της χρονιάς, το λίκνο του μούστου,
ο θρίαμβος των πρώτων πουλόβερ,
έτσι κι αυτό που ονομάζουμε ρευματισμούς,
πόνους στα κόκκαλα, δεν έχουν τίποτα
απ’ την στυγνότητα των συναισθημάτων της νιότης.
Δεν θέλω να κλάψω τώρα που ήρθε το φθινόπωρο
δεν θέλω να δω στα ρείθρα αυτό το νερό
των πόλεων, αυτό το νερό το τόσο θολό
απ’ τους στροβίλους της ανικανοποίησης.
Μόνο να, θέλω αυτός ο όμορφος φθινοπωριάτικος
καιρός να δώσει στα κόκκαλά μας
που μόνο το φιλί του τάφου θα αισθανθούν
να νοιώσουν κάτι απ’ το ρίγος
και την θαλπωρή της θνητής μας σάρκας
Χάρης Μεγαλυνός
Το μήλον της έριδος (Οδός Πανός)
ΠΟΘΟΣ
Βαθὺ χινόπωρο γοερό, πόσο καιρὸ σὲ καρτερῶ,
μὲ τὶς πλατιές, βαριές σου στάλες
τῶν φύλλων ἄραχλοι χαμοί, τῶν δειλινῶν ἀργοὶ καημοί,
ποῦ μὲ μεθούσατε τὶς ἄλλες…
Τὰ καλοκαίρια μ᾿ ἕψησαν καὶ τὰ λιοπύρια τὰ βαριά,
κι οἱ ξάστεροι οὐρανοὶ οἱ γαλάζοι:
ἀπόψε μου ποθεῖ ἡ καρδιὰ πότε νὰ ῾ρθεῖ μέσ᾿ τὰ κλαριά,
ὁ θεῖος βοριὰς καὶ τὸ χαλάζι!
Τότε, γερτὸς κι ἐγὼ ξανά, μέσ᾿ τὰ μουγγὰ τὰ δειλινά,
θ᾿ ἀναπολῶ γλυκά, -ποιὸς ξέρει-,
καὶ θὰ μὲ σφάζει πιὸ πολύ, σὰν ἕνα μακρινὸ βιολί,
τὸ περασμένο καλοκαίρι…
(Ναπολέων Λαπαθιώτης )
Λακωνικόν
O καημός του θανάτου τόσο με πυρπόλησε, που η λάμψη
μου επέστρεψε στον ήλιο.
Kείνος με πέμπει τώρα μέσα στην τέλεια σύνταξη της
πέτρας και του αιθέρος,
Λοιπόν, αυτός που γύρευα, ε ί μ α ι.
Ω λινό καλοκαίρι, συνετό φθινόπωρο,
Xειμώνα ελάχιστε,
H ζωή καταβάλλει τον οβολό του φύλλου της ελιάς
Kαι στη νύχτα μέσα των αφρόνων μ’ ένα μικρό τριζόνι
κατακυρώνει πάλι το νόμιμο του Aνέλπιστου.
(Ελύτης Oδυσσέας, Έξι και μια τύψεις για τον ουρανό)
Ρώμος Φιλύρας, Langueur
Στα φθινοπωρινά μισόφεγγα, με τη ζωνίτσα
σφιγμένη γύρω στο κορμί το βελουδένιο,
γειρμένη στο διβάνι, ουδέ φωνίτσα
ν´αφήνει αχείλι ολάπαλο και κοραλλένιο.
Κατάμαυρα, στυλά, ολοστρόγγυλα τα μάτια,
στο δρόμο να κοιτάζουν, αφημένα
κι ονειρευτά να χτίζουνε παλάτια,
να κλείσουν μέσα τους τον πόθο των τον ένα…
Το πόδι μαγικά κι ανάλαφρα στο πόδι
ν´απλώνει την απαλοσύνη του, με τάξη,
ουδέ σαν όσο θε να βάραινε το ρόδι,
πεσούμενο από τη ροδιά, μες το μετάξι.
Μόλις να πνέει και μια πνοή και μια υποψία
στ᾽απομεσήμερο, γαλήνιο, του Σεπτέμβρη,
κι αν προς τα μάτια χέρι αργό, υψωτό σε μία
κίνηση φευγαλέα, ζητάει να έβρει
ποια κυβερνά σε αθέλητη ανησυχία,
αγνοημένη ακόμη κι από Εσέ, μαγεία
πνέει στης ψυχής την απονήρευτην ευδία,
μαγεία σ´εμένα, θέαμα, όλα στιγμή αγία!
Φύλλα φθινοπωρινά
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ
1.
αν δεν πέσεις φύλλο κίτρινο
απ’ του αέρα το κλαδί στο χώμα
δε διασχίζεις φθινόπωρο
(Σωκράτης Ξένος, απόσπασμα)
2.
Ξέρεις πια ότι το φθινόπωρο,
παραπάνω από το μουσκεμένο
φτέρωμα των δένδρων,
παραπάνω απ’ το φως κι απ’ τη γη την ίδια,
ήταν ένα ακυρωμένο ραντεβού, χαμένο ανάμεσά μας.
(Luis García Montero, απόσπασμα)
3.
Πόσο μακριά είναι το φθινόπωρο και πόσο κοντά
μια χούφτα βρόχινο νερό
που δεν σύναξε το χέρι κανενός γιατί κανένας δεν
προσπάθησε
Έχω φθινόπωρα μαζεμένα στις κούτες με τα παιχνίδια μου
αποκεφαλισμένες μινιατούρες ζωής που
επιστρέφουν να πάρουν το δικό μου κεφάλι τις νύχτες
να μην έχω να δω
να μην έχω να πω
να μην έχω να γευτώ
να μην έχω να ακούσω
να μάθω να χρησιμοποιώ χέρια και πόδια
[Ανάκτηση, απόσπασμα, Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος(αλαφροΐσκιωτος)]
4. Κι ἐσὺ τί κάθεσαι;
Καιρὸς νὰ μπεῖς κι ἐσὺ στὰ ἀλλαγμένα.
Νὰ γίνεις ὅτι ἀναρωτιόμουν πέρυσι:
«ποιὸς ξέρει τ᾿ ἄλλο μου φθινόπωρο;».
Καιρὸς νὰ γίνεις «τ᾿ ἄλλο μου φθινόπωρο».
Ἄρχισε ψύχρα.
Ρῖξε στὴν πλάτη σου ἕνα ροῦχο ἀποδημίας.
(Οι αποδημητικές καλημέρες, Κική Δημουλά, απόσπασμα)
Πρώτο φθινόπωρο
Perfettο (τέλειο), Αγγελική!!!!… Ολόκληρη φθινοπωρινή ποιητική (και μουσική) ανθολογία μας δώρισες! Σ’ ευχαριστώ πολύ και για το χρόνο που αφιερώνεις! Αλλά νομίζω πως αξίζει τον κόπο γι’ αυτό που πολύ αγαπάμε! Εγώ για να ετοιμάσω την ανάρτηση το «παλεύω» 2-3 μέρες!…
Ό, τι απέμεινε για μένα:
-Κώστας Βάρναλης, «Χινόπωρος»
«Πόσον η Ζήση απλόχωρη κι όμως δε με χωράει!
Πόσον ο θάνατος παντού κι αλί δεν τονε βρίσκω!
Χτυπάει τα παραθύρια μας του χινοπώρου η μέρα,
καθώς πετιέται σαν τη φλόγ’ απ’ του Υμηττού την κόψη,
μετωρισμένη στα φτερά γαλατερής ομίχλης!
Και μπήκε ο ήλιος της αυγής ολάρμενος στο σπίτι
και μπήκε ο μήνας Τρυγητής με τα γλυκά σταφύλια
και με τους σκούρτους, τις μουστιές και με το Βάκχο πρώτο,
με πίπιζες και με χορούς κι ολόγδυτες Βακχίδες
και με σηκώσαν από χάμου ώς του βουνού το ψήλος
και πήα μαζί τους όλο πνεύμα ανάερο, φτερουγάτο!
Και πού ’μαι τώρα; Ούτε και ξέρω. Σ’ άλλη γης και χρόνο!
Τόσον η ζήση απλόχωρη κι άλλους χωράει αρρώστους!
Τόσον ο θάνατος παντού και πουθενά δεν είναι!»
-Γιάννης Ρίτσος, [Φθινοπωρινή θλίψη]
«Φεύγουν οι παραθεριστές. Τα παράθυρα κλείνουν.
Ένα πλοίο στο βάθος, μονάχο, κρυώνει.
Κάτω απ’ το πράσινο παγκάκι του κήπου
μένουνε τα σαντάλια σου, σκεβρωμένα απ’ το αλάτι»
(Γ. Ρίτσος, Θερινό φροντιστήριο, Κέδρος)
-Κική Δημουλά, «Ασυμβίβαστα»
«Ὅλα τὰ ποιήματά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη
ἀτέλειωτα μένουν.
Φταίει ποὺ πάντα βιάζεται ἡ ἄνοιξη,
φταίει ποὺ πάντα ἀργεῖ ἡ διάθεσή μου.
Γι᾿ αὐτὸ ἀναγκάζομαι
κάθε σχεδὸν ποίημά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη
μὲ μιὰ ἐποχὴ φθινοπώρου
ν᾿ ἀποτελειώνω.»
Κική Δημουλά: «Αποδημητικές καλημέρες»
(απόσπασμα)
«… Κι ἐσὺ τί κάθεσαι;
Καιρὸς νὰ μπεῖς κι ἐσὺ στὰ ἀλλαγμένα.
Νὰ γίνεις ὅτι ἀναρωτιόμουν πέρυσι:
«ποιὸς ξέρει τ᾿ ἄλλο μου φθινόπωρο;».
Καιρὸς νὰ γίνεις «τ᾿ ἄλλο μου φθινόπωρο».
Ἄρχισε ψύχρα.
Ρῖξε στὴν πλάτη σου ἕνα ροῦχο ἀποδημίας.»
Aγγελική με ταξίδεψες!!!!!
Γκάτσος με τη Φωνή της Γαλάνη…
Η και όχι ο 🙂
Μετά την παρέλαση των διάσημων που χουν γράψει ή τραγουδήσει για το φθινόπωρο παραθέτω και το ποίημα μια άσημης.
Φθινόπωρο – Νάνσυ Σ.
Στα μονοπάτια με τις φυλλοβόλες οξιές
και τα χρυσοπράσινα πλατάνια
που το υγρό χώμα ευωδιάζει φθινόπωρο
μελαγχολικά κλείνω τα μάτια μου
ακούγοντας σκέψεις να φτερουγίζουν ανάμεσα στα φυλλώματα.
Υφαίνω ιστορίες που παγιδεύουν εφιάλτες
σ’ έναν ιστό που αντιστέκεται στην ψύχρα του απόβραδου.
Με τα ακροδάχτυλά μου ακολουθώ
τα ρυάκια της βροχής στο τζάμι ζωγραφίζοντας στιγμές
σ’ έναν καμβά που σύντομα θα σβήσει
απ τις νέες σταγόνες που θ’ ανακατέψουν τα χρώματα της μέρας με το αχνό φως.
Καφεκίτρινα φύλλα στροβιλίζονται στο φύσημα του βοριά
όπως οι υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα
την ώρα που ο γυρισμός μοιάζει ανέφικτος.
Αγγίζω τα χρυσάνθεμα με τα μάγουλά μου
ρουφώντας την πρωινή δροσιά με τα ρουθούνια μου
αρπάζοντας το εθιστικό τους άρωμα
σαν να ναι φευγαλέα φιλιά
που χρωματίζουν με ζωντάνια τις αισθήσεις
παρατείνοντας τη ζωή λίγο πριν τον επερχόμενο θάνατο.
!!!!!…. Ένα υπέροχο ποίημα μιας «άσημης» ποιήτριας!!!!!…. Δικό σου είναι Νάνσυ και χαίρομαι πολύ που μπήκες στην παρέα μας!… Γράφεις όμορφα και πολύ θα το ‘θελα να δούμε κι άλλα ποιήματά σου εδώ!… Ευχαριστώ πολύ πολύ!!!
Και το μουσικό κομμάτι του Σπανουδάκη χαρισμένο σε σένα:
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
Χθες το έγραψα διαβάζοντας όλα τα παραπάνω.
Δε θεωρώ τον εαυτό μου ποιήτρια.
Μ αρέσει να γράφω. Μέχρι εκεί.
Και ευχαριστώ για την αφιέρωση.
Αγαπώ τη μουσική όσο τους κόσμους που ανακαλύπτει κανείς διαβάζοντας.
Είναι τ αγαπημένα μου ταξίδια.
Την καλημέρα μου και μια όμορφη Κυριακή. 🙂
Καλησπέρα Νάνσυ (αυτό δεν είναι το όνομά σου;)!…Γράφεις ωραία!!!!… Κι εγώ γράφω και, όπως και συ, δε θεωρώ τον εαυτό μου ποιητή!… Αν ψάξεις στο μπλογκ μου θα δεις κάποια απ’ τα ποιήματά μου… «Γράφουμε για την ψυχή μας», όπως είπε κάποιος συγγραφέας που δε θυμάμαι το όνομά του!
Το διάβασμα (κυρίως ποίηση) και η μουσική είναι και για μένα οι μεγάλες αγάπες μου!
Να είσαι πάντα καλά και θα τα λέμε από δω σε κάθε ευκαιρία με μεγάλη μου χαρά!… Καλό υπόλοιπο Κυριακής και καλή εβδομάδα να έχουμε!!!!
Καλησπέρα Γιάννη.
Ζητώ συγνώμη για την αμέλειά μου να «ξεψαχνίσω» τη σελίδα σου.
Έχουμε πολλά κοινά τελικά.
Ο αέρας ο Βολιώτικος μας θρέφει φαίνεται χαχα.
υγ. το ποίημα μου «Φθινόπωρο» γράφτηκε έχοντας στο νου το βουνό των Κενταύρων.
Καλημέρα, Νάνσυ!!!!…. Ε, αυτό δεν το περίμενα! Από την ίδια πόλη, απ’ τον πανέμορφό μας Βόλο!!!!!… Τι ευχάριστη έκπληξη, αλήθεια!!! Πολύ χαίρομαι!…Να τα λέμε, λοιπόν, συχνά από δω και κάποια μέρα ίσως κι από κοντά!
Καλή εβδομάδα:-))))
Kαλή βδομάδα! 🙂
Coltrane & Hartman – Autumn Serenade
Φθινοπωρινής μουσικο-ποιητικής κολεξιόν κάτι λίγα ακόμη -ελπίζω τελευταία, (γιατί ποτέ δεν ξέρεις):
Τα χτυπημένα απ’ το φθινόπωρο μονοπάτια
Τα χτυπημένα απ’ το φθινόπωρο μονοπάτια ξαφνικά
άνθισαν και λουλούδισαν,
Σ’ όποια κατεύθυνση και να στραφεί ο Αγαπημένος
υπάρχει μονάχα άνοιξη εκεί
(Ντάρσαν Σινγκ)
…Οδηγείς τους ιχνηλάτες σου
στην καλύβα του ξυλοκόπου
μέσα στο δάσος που ουρλιάζουν τα τσακάλια
κι εγώ ξενυχτώ το φθινόπωρο
τη Δευτέρα που κρύβει την Τρίτη
το Σεπτέμβρη τον Οκτώβρη
τα Χριστούγεννα που δεν είναι δικά μου.
(Μοναξιά, απόσπασμα, Μανόλης Ξεξάκης)
Φθινοπωρινό Τραγούδι
Οι μακρόσυρτοι λυγμοί
Των φθινοπωρινών
Βιολιών
Πληγώνουν την καρδιά μου
Με μια μονότονη
Ατονία.
Με ασφυξία
και χλομιασμένος, όταν
Χτυπάει η ώρα,
Θυμάμαι
Τις παλιές μέρες
Και κλαίω,
Και φεύγω
Στον κακό τον άνεμο
Που με παρασύρει
Εδώ κι εκεί,
Ίδιο με
Ξερόφυλλο.
[Paul Verlaine, Κρόνια ποιήματα, 1866]
Ell a & Louis – Autumn in New York http://www.youtube.com/watch?v=50zL8TnMBN8&feature=player_embedded#t=13
Φθινόπωρο
Στην ομίχλη φεύγουν ένας χωρικός στραβοπόδης
Και το βόδι του αργά στην ομίχλη του Φθινόπωρου
Που κρύβει τους συνοικισμούς της φτώχειας και της ντροπής
Και σιγοτραγουδά μακραίνοντας ο χωρικός
Ένα τραγούδι αγάπης κι απιστίας
Για ένα δαχτυλίδι και για μια καρδιά που την ραγίζουν
Ω! Το Φθινόπωρο το Φθινόπωρο σκότωσε το Καλοκαίρι
Μες στην ομίχλη φεύγουν δυο γκρίζες σιλουέτες
[Guillaume Apollinaire, Αλκοόλ, 1913]
ΟΙ ΚΥΚΝΟΙ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Οἱ κύκνοι τὸ φθινόπωρο ζητᾶνε τὴ χαρά τους
γιατὶ ἡ χαρά τους πέταξε μαζὶ μὲ τ᾿ ἁγιοκαίρι…
Θὰ ζήσουν τάχα νὰ τὴ βροῦν, τὴν ἄνοιξη; -Ποιὸς ξέρει;
…γιατὶ μπορεῖ καὶ νὰ χαθοῦν πρὶν βροῦνε τὴ χαρά τους…
Ἀπόψε τὴν περίμεναν, σχεδὸν ὅλο τὸ βράδι,
ὥσπου στὸ τέλος νύσταξαν κοιτώντας τὸ σκοτάδι,
κι ἔγειραν καὶ κοιμήθηκαν ἀπάνω στὰ φτερά τους…
ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ
Ας μην ξεχάσουμε και το
«Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι» του Κώστα Ουράνη,
που παιδιόθεν μου άρεσε…
Καλημέρα σε όλους σας!
Bravissima, Ageliki!!!… Πάντα βρίσκεις το κάτι «παραπάνω» και με «καπελώνεις»:-)))))
Ωραιότατα και τα νέα δώρα σου!… Εγώ από στίχους «στέρεψα» (δεν έχω και χρόνο να το ψάξω περισσότερο)… Γι αυτό για σένα το παρακάτω μουσικό κομμάτι:
Την αγάπη μου, να είσαι πάντα καλά!!!
*Κι όμως κάτι βρήκα ακόμα…Είχα γράψει και δημοσιεύσει το παραπάνω σχόλιο, όταν ξεφυλλίζοντας την ανθολογία της Μαρίας Λαϊνά, «Ξένη ποίηση του 20ου αιώνα» ανακάλυψα και το παρακάτω του Ισπανού Αντόνιο Ματσάδο:
«Φθινόπωρο»
Το ωχρό φθινόπωρο
δεν έχει ιστορίες
για μένα. Δεν άκουσα ποτέ
τους ψαλμούς των νεκρών φυλλωμάτων
που φέρνει ο αέρας.
Δεν ξέρω τους ψαλμούς
των ξεραμένων φύλλων,
μόνο το πράσινο όνειρο της πικρής γης.
Οτιδήποτε μιλάει για Φθινόπωρο, απλά το λατρεύω, αλλά εδώ πέρα δώσατε ρεσιτάλ όλη η παρέα! Γιάννη, να τα αφήνεις 2-3 μέρες να τα προλαβαίνουμε, γιατί είναι πολλά κι ωραία, βάλε και τα ποιήματα των φίλων σου, είναι ολόκληρο βιβλίο!! Να είσαστε όλοι καλά και καλή εβδομάδα! 🙂
Καλημέρα, joan petra, καλή εβδομάδα!!!!… Το φθινόπωρο είθισται να λέγεται και η «εποχή της θλίψης», ωστόσο για μένα είναι η αγαπημένη εποχή… Μ’ αρέσουν πολύ τα φθινοπωρινά χρώματα της φύσης!…
Πράγματι, αυτές οι ποιητικές αναρτήσεις μου μαζί με τα ωραία και πολλά ποιήματα των φίλων στα σχόλιά τους είναι σαν ολόκληρο βιβλίο… Σκέφτομαι, πως αν τα συγκέντρωνα όλα αυτά από τις αναρτήσεις μου με τίτλο «Πες το με ποίηση» θα μπορούσαν να γίνουν μια πολύ καλή «Θεματική ανθολογία ποίησης»!
Ευχαριστώ!!!
Τι ωραία!
Άναψε η κουβέντα για το φθινόπωρο στην ποίηση.
Να, τι βρήκα εντελώς τυχαία, σήμερα:
Φθινόπωρο
Είμαστε τα κορίτσια που κουράστηκαν
να γελούν και να αμύνονται.
Είμαστε οι ρίζες των δέντρων που ξάπλωσαν
ο αέρας που κουνούσε πάνω τους τα φύλλα.
Άδειοι στρατώνες οι ψυχές μας, μυρίζουν
Το φθινόπωρο περ’ απ’ το δάσος.
Η βροχή μυρίζει, τα φύλλα μυρίζουν
η γη μυρίζει.
Οι νέοι άνθρωπο φεύγουν
τα παραθυρόφυλλα κλείνουν.
Μπαίνουν τα γυναικεία ποδήλατα
στην αποθήκη.
Το άλλο καλοκαίρι θα ευθυμήσουμε.
Είμαστε οι άνθρωποι που έμειναν
κάτι είναι και αυτό.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΚΡΗΣ
(στα «Γραπτά» του οποίου πρόκειται να εντρυφήσω οσονούπω…)
Φθινόπωρο (1)
Φθινόπωρο (2)
Καλημέρα στην παρέα που μεγαλώνει!
… Όσο ψάχνεις όλο και κάτι βρίσκεις!!!… Όμορφο το ποίημα το ποίημα του Μακρή, του οποίου δεν έτυχε να διαβάσω κάτι, ωραία και τα τραγούδια!!!
Νομίζω πως πια το έχουμε εξαντλήσει το θέμα του «Φθινοπώρου»… Ήδη αρχίζω να σκέφτομαι και να ετοιμάζω τη νέα ανάρτησή μου…
Grazie moltissimo e tanti baci!!!!
είστε καταπληκτικοί όλοι!. Αυτό το Φθινώπορο πέρασα ένα πολύ γερό stress και τα βράδια επισκεφτόμουν την σελίδα σας..σαν ήρεμο, γλυκά αρωματισμένο με μουσική και ποίηση..καταφύγειο!
Eyxaristoume poly Anna!!!!…Prospathoume gia to kalytero…. Na ‘sai panta kala!!!!!
Παράθεμα: Φθινόπωρο:Εικόνες Τοπ - eikones top