Κικής Δημουλά ξενοφοβικών συνέχεια…

Σήκω πάνω, βρε βρομιάρη, να καθίσει η ποιήτρια!

Διαβάζω, κυρίως στο διαδίκτυο, διάφορα κείμενα υποστήριξης της Κικής Δημουλά, που εγκαλούν με οργή όσους έκριναν και κατέκριναν την ποιήτρια για τις γνωστές ξενοφοβικές και ρατσιστικές δηλώσεις της σ’ εκδήλωση στην Κυψέλη…

Ένα μάλιστα απ’ αυτά τα κείμενα που διακινείται ευρέως έχει το τίτλο: «Κάτω τα χέρια από τη Δημουλά»!… Μα ποια είναι η κυρία Δημουλά! Αγία είναι και πρέπει να την «προσκυνούμε»!!!… Έχει κάποια (ιδιότυπη) ασυλία η ποιήτρια που (μας) απαγορεύει την όποια κριτική στο πρόσωπό της!…

Εντάξει, κανένας δεν ισχυρίστηκε πως είναι συνειδητά ρατσίστρια, αλλά «χρησιμοποίησε δημόσια μια γλώσσα που στιγματίζει μετανάστες την οποία η «Χρυσή Αυγή», δραττόμενη της ευκαιρίας,  θεωρεί «δικαίωση των θέσεων» της για το μεταναστευτικό….

Αυτός είναι ο κίνδυνος της κοινοτοπίας του ρατσιστικού λόγου για την οποία έγραψε η Άννα Δαμιανίδη, και που όταν εκφέρεται δημόσια από μια «αναγνωρισμένη» ποιήτρια οι κάθε μισαλλόδοξοι, ξενόφοβοι και ρατσιστές νιώθουν δικαιωμένοι: «Ορίστε, τα λέει και η Δημουλά!»….

Και ο γνωστός αρθρογράφος και λογοτέχνης Γιατρομανωλάκης, που χρόνια κι αυτός σιτίζεται από το δημόσιο διεφθαρμένο «Κυβερνείο», απαιτεί χωρίς αιδώ στο «ΒΗΜΑ»:

«Τη διαγραφή της Άννας Δαμιανίδη από την ΕΣΗΕΑ απαιτεί ο Γιατομανωλάκης υπερασπιζόμενος τη Δημουλά! Την κατηγορεί ότι διέστρεψε τα όσα είπε η ακαδημαϊκός -και ψηφοφόρος κάθε νέου υποψήφιου για έδρα στο ευαγές ίδρυμα) – και που προφανέστατα αυτός δεν κατάλαβε ή δεν θέλησε να καταλάβει. Ελπίζω να διαβάσει τους χουντικούς που σχολιάζουν το αρθρίδιό του στο Βήμα.»!

…Αλλά, επί της ποιήσεως τώρα:

-«Τα ποιήματα δεν είναι για απαγγελία μηδέ για πώληση

αλλά για αυτοπυρπόληση» (Βύρων Λεοντάρης)

-«Καταριέμαι την ποίηση που περνά τον εαυτό της για πολυτέλεια,

πολιτιστικό στολίδι των ουδέτερων

εκείνων που νίπτουν τα χέρια τους και απέχουν για να ξεφύγουν.

Καταριέμαι την ποίηση εκείνων που δε συμμετέχουν

μέχρι να βρομίσουν ολάκεροι» (Γκαμπριέλ Θελάγια)

-«Ποίηση, μια διαρκής επανάσταση υπάρξεως, εκείνος ο εαυτός μου δεν κοιμάται ποτέ» (Γ. Σαραντάρης)

-«Και ποτέ στ’ αλήθεια δε μάθαμε τι είναι τα ποιήματα/ είναι σπαράγματα, είναι ομοιώματα/ φενάκη/ φρεναπάτη/ φρενάρισμα ίσως/ ταραχώδη κύματα/ ειν’ εκδορές/, απλά γδαρσίματα, είναι σκαψίματα/ είναι ιώδιο; Είναι φάρμακα; Είναι γάζες, επίδεσμοι;/Πολλά τα βαλσαμώνουν ως μηνύματα/ εγώ τα λέω ενθύμια φρίκης»  (Νίκος Καρούζος)….

Η ποίηση της Δημουλά πόρω απέχει από τα παραπάνω, η ποίησή της δεν αφυπνίζει αλλά αποκοιμίζει, δεν διεγείρει και δεν εξεγείρει, δεν οδηγεί στο στοχασμό αλλά στον (προσωπικό) εφησυχασμό λειτουργώντας σαν ηρεμιστικό ψυχοτρόπο, η ποίησή της δεν «κατεβαίνει στους δρόμους» αλλά «κουβεντιάζεται» με την ανάλογη ελαφρότητα στα μικροαστικά σαλόνια φτιασιδωμένων κυριών…

Τέλος πάντων, δε θέλω να συνεχίσω, ο καθείς κάνει τις ποιητικές του επιλογές… Για μένα, παραφράζοντας ένα στίχο του Βύρωνα Λεοντάρη: «Χαμένη υπόθεση η ποιήτρια Κική Δημουλά».

……………………………

*Παραθέτω και δυο σχετικά κείμενα που «ψάρεψα» στο διαδίκτυο:

 1. «Ο Φαήλος Κρανιδιώτης απαγγέλλει Κική Δημουλά»…

Βρε, τι τους έμελλε να πάθουν στα καλά καθούμενα δεξιοί άνθρωποι! Από προχθές που η Κική Δημουλά έκανε τις γνωστές δηλώσεις για τους μετανάστες, έχουνε πέσει με τα μούτρα και διαβάζουνε ποίηση. Σκέψου τώρα να είσαι δεξιούρα ανεξίτηλη, ντουβάρι πετροίσκιωτο πάππου προς πάππου και να αναγκάζεσαι αίφνης να διαβάσεις «μία κυρία εξέχει στη βροχή μόνη / πάνω σ’ ένα ακυβέρνητο μπαλκόνι / κι είναι η βροχή σαν οίκτος / κι είναι η κυρία αυτή/ σαν ράγισμα στη γυάλινη βροχή». Ή «ο φόβος. / Όνομα ουσιαστικόν / στην αρχή ενικός αριθμός και μετά / πληθυντικός». Είναι σαν να πετάς στον Σούπερμαν κρυπτονίτη, στον Πάγκαλο γιαούρτι με χαμηλά λιπαρά. Είπαμε, κυβερνάμε μαζί με τη ΔΗΜ.ΑΡ. αλλά μην το παραξεφτιλίσουμε κιόλας.

Από προχθές αναζητώ μανιωδώς τις επιπτώσεις της αιφνίδιας ανάγνωσης ποιημάτων, μέχρι στα επείγοντα των νοσοκομείων έφτασα. Ο Φαήλος Κρανιδιώτης, πάντως, παρέμεινε ίδιος κι απαράλλαχτος: «Καλά, πιείτε τα χάπια σας τώρα και μια σόδα, για να χωνέψετε τις αλήθειες που σας έτριψε στη μούρη η κ. Δημουλά και περαστικά», τουτέστιν, είδατε, ρε κουφάλες, σας τα λέει και η ποιήτρια, ποιήτρια δεν είναι αυτή, ρε Μουρούτη; Ίδιος παρέμεινε και ο Νικήτας Κακλαμάνης: «Μόνο όσοι δεν έχουν διαβάσει ποιήματα της κ. Κικής Δημουλά κατέληξαν στο ‘φοβερό’ συμπέρασμα ότι ‘αφού δεν είναι αριστερή σίγουρα είναι ρατσίστρια’… Ντροπή σας». Η μισή ντροπή δική μας και η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται, μαζί με τον Σαμαρά που πουλάει τη δημόσια περιουσία. Παρεμπιπτόντως, κ. Κακλαμάνη, να διαβάσετε απαξάπαντος το «τη νύχτα αυτή / τη λέτε εσείς φωτιά / εγώ τη λέω δέντρο», μπορεί και να σας αφορά.

Έχουνε την πλάκα τους όλα αυτά. Έχει πλάκα το πάθος με το οποίο αρπάζεται το σύστημα από δηλώσεις πνευματικών ανθρώπων για να δικαιολογήσει τα ανόσια έργα του. Δεν είναι η πρώτη φορά που η κ. Δημουλά δίνει τροφή στους κρατούντες, είχε προηγηθεί η κοινή παρέμβαση των 32 τον Ιούνιο του 2011, όταν το Μνημόνιο ήταν ακόμη στα σπάργανα. Τότε η Δημουλά, ο Σαββόπουλος, ο Φασιανός, ο Στουρνάρας, ναι ο δικός μας Στουρνάρας, φώναζαν στην κυβέρνηση «Τολμήστε!». «Τους καλούμε όλους να αλλάξουν νοοτροπία, να παραμερίσουν τις ιδιοτέλειες, τις προσχηματικές αντιμαχίες, εσωκομματικές και εξωκομματικές, τους υπολογισμούς τους». Οι κυβερνώντες τόλμησαν, η τόλμη τους έφερε την καταστροφή των ανθρώπων κι ούτε ένας από τους 32 δεν βγήκε να ζητήσει συγγνώμη, να πει λάθος κάναμε, δεν καταλάβαμε. Εκτός κι αν δεν έκαναν λάθος, εκτός κι αν είχαν καταλάβει.

«Κρυφά και φανερά σ’ ακολουθούνε / οι συμμορίες κι οι βασανιστές / και ψάχνουν μέρα – νύχτα να σε βρούνε / μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε / γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές / το χώμα που πατούν να προσκυνούνε» (Μάνος Ελευθερίου, «Η δίκοπη ζωή»).

(Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη, από τη χθεσινή Αυγή)

 

2. «Το παγκάκι που βρυχάται»…

Λιγόστεψαν τα παγκάκια για τους ερωτευμένους και τους ονειροπόλους ποιητές σε αυτή την πόλη. Δεν βρίσκουν τόπο να σταθούν οι στίχοι και οι όρκοι της αιώνιας αγάπης. Κάποιοι ανεμοδαρμένοι απαγκιάζουν πλέον στα παγκάκια μας. Απόκληροι και άστεγοι, πένητες και φυγάδες κατέλαβαν τις θέσεις στάθμευσης των μοσχαναθρεμμένων οπισθίων μας. Εκεί που κάποτε χαράζαμε καρδιές κι ονόματα, τώρα κάποιος ανέστιος κοιμάται. Εκεί που κάποτε ανταμώναμε τον έρωτα, τώρα κάποιος την πείνα και την φτώχεια βάζει τις νύχτες προσκεφάλι. Κάποιος θα ξαποσταίνει τις άδειες ώρες του μέσα στις μικρές αγγελίες και στα «ζητείται». Κάποιος θα δραπετεύει από τα είκοσι υπόγεια τετραγωνικά της Καλλιφρονά για λίγο ανοιξιάτικο φως. Κατειλημμένα τα παγκάκια μας από περιττές υπάρξεις, που κάθε φορά που σηκώνονται αφήνουν πίσω τους και μια ενοχλητική ιστορία για να καθίσει επάνω της ο επόμενος. Μια ιστορία γεμάτη αγκάθια που τσιμπάνε και ματώνουν σε ένα παγκάκι που βρυχάται.

Εκεί, κάτσε και μάτωσε. Όχι με τα οπίσθια όμως. Κάτσε με το μυαλό σου. Στριμώξου πάνω στους εφιάλτες του προηγούμενου και αφουγκράσου αυτά που άφησε φεύγοντας. Πάρε τον βρυχηθμό του και κάνε τον στίχο. Χάραξέ τον με τον σουγιά της γλώσσας σου πάνω στο παγκάκι για να τον βρει ο επόμενος. Κι εγώ σε αυτή την ποίηση θα υποκλιθώ και όχι στα βραβεία σου. Εκεί θέλω τους στίχους σου. Να λερωθείς και να ματώσεις σε ένα παγκάκι που βρυχάται.

(από το left.gr)

Single Post Navigation

← Older Entry

Newer Entry →