«Τάγματα Πολιτοφυλακής»: Οι επικίνδυνοι αυτόκλητοι “σωτήρες” μας – “Ελληναράδες” και “Γραικύλοι”….

Η ανατριχιαστική είδηση από το ΕΘΝΟΣ της περασμένης Κυριακής:

«Αυτόκλητοι πολιτοφύλακες, απόστρατοι κι άλλοι έφεδροι, στρατολογούν και εκπαιδεύουν πολίτες με σκοπό να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους για να αντιμετωπίσουν την αύξηση της εγκληματικότητας και «να είναι έτοιμοι την κρίσιμη ώρα». Έχουν αυτοαναγορευθεί σε «Τάγματα Πολιτοφυλακής» προκαλώντας ανατριχιαστικούς ιστορικούς συνειρμούς.

«Θα πάρουμε τα όπλα αν υπάρξει χάος!», δήλωσε ο επικεφαλής της λεγόμενης «Πατριωτικής Πολιτοφυλακής» κ. Γιώργος Ανεστόπουλος.

Η λειτουργία και ο σκοπός αυτών των ομάδων θυμίζουν έντονα παραστρατιωτικές οργανώσεις με καθαρή ακροδεξιά ρητορική. Τα μέλη τους επιχειρούν να εκμεταλλευθούν τα φαινόμενα εγκληματικότητας και μετανάστευσης για να αναδείξουν τον δικό τους ρόλο ως «συμπαραστάτη» στα σώματα ασφαλείας και στις ένοπλες δυνάμεις. Ο εθνικιστικός λόγος κυριαρχεί, καθώς επισείεται ο κίνδυνος εξ Ανατολών, ενώ οι ομάδες αυτές παραπέμπουν σαφώς σε τάγματα εφόδου»….

Ανόητοι, κι γι αυτό περισσότερο επικίνδυνοι, «αρρωστημένοι», που θεωρούν όλους τους άλλους εθνοπροδότες και ότι αυτοί είναι ταγμένοι από την Ιστορία να μας «σώσουν» την «κρίσιμη ώρα». Εθνικιστές του κερατά, χουντοδεξιοί, αυτοαναγορεύονται «σωτήρες» μας, ορκίζονται στην υπεροχή και την καθαρότητα της ελληνικής φυλής, και αξιοποιώντας το «ελληνόμετρό» τους αποκαλούν ανθέλληνες, εθνοπροδότες και γραικύλους όσους δε συμφωνούν μαζί τους… Πιστεύουν δε ακράδαντα ότι, εμείς, οι σύγχρονοι Έλληνες, είμαστε απευθείας (εξ αίματος) απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων και φρονούν ότι έχουν παραλάβει το «αλάθητο» πασέτο τους από τα χέρια της ίδιας της Ιστορίας.

Αλλά αν είχαν ανοίξει έστω κι ένα βιβλίο, εξόν απ’ αυτά που πωλούνται από τηλεοράσεως από τους διάφορους Αδώνηδες και Λιακόπουλους, θα γνώριζαν για παράδειγμα τι παρακαταθήκη μας άφησε ο Θουκυδίδης στον «Επιτάφιο του Περικλή»:

«Υπερέχουμε δε από τους αντιπάλους μας και στην πολεμική προετοιμασία κατά τα εξής: Την πόλη μας την παρέχουμε ανοιχτή, και ποτέ δεν αποκλείουμε κανέναν διώχνοντας τους ξένους από οποιοδήποτε μάθημα ή θέαμα, από το οποίο, αν δεν το κρατήσουμε μυστικό και το δει κανείς από τους εχθρούς μας, είναι δυνατόν να ωφεληθεί, γιατί πιστεύουμε όχι τόσο στις προετοιμασίες και τα στρατηγήματα όσο στην έμφυτη γενναιότητά μας στα έργα…»

Αυτό προς απόδειξη των ξενοφοβικών συνδρόμων, χαρακτηριστικό των άρρωστων μυαλών.

“Ελληναράδες” και  “Γραικύλοι”…

Όλο αυτό το επικίνδυνο σύμφυρμα είναι το ακραίο παράδειγμα αυτού του «τύπου» Έλληνα που τα τελευταία χρόνια επικράτησε να αποκαλείται «Ελληναράς».

Όμως, πέρα από την ακραία του αυτή μορφή, ο «Ελληναρισμός», σε ηπιότερες εκδοχές του, είναι διάχυτος στην ελληνική κοινωνία, καθώς εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριωτών μας εμφορούνται από έναν, χωρίς πραγματικό αντίκρισμα, υπερφίαλο, υπέρμετρα «φουσκωμένο», εθνισμό ή εθνικισμό, που εδράζεται στα ιδεολογήματα του ότι οι Έλληνες είναι «ανώτερη φυλή», ότι «καταγόμαστε από τους πιο ένδοξους προγόνους», κι ακόμα ότι είμαστε «περιούσιος κι ευλογημένος λαός»!

Διάσημο δείγμα «Ελληναρά» υπήρξε ο «αλήστου μνήμης» αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, του οποίου τον «ελληναρισμό» προπαγάνδιζε πρωτοσέλιδα η ακροδεξιά εφημερίδα «Στόχος», στην οποία, ειρήσθω εν παρόδω, είχε αρθρογραφήσει κιόλας! Σήμερα, σαν άλλα διάσημα δείγματα «Ελληναράδων» μπορούμε να αναφέρουμε τον Καρατζαφέρη κι όλους αυτούς του ΛΑΟΣ, τον Άδωνη και τον Βορίδη, τους Χρυσαυγίτες, τον Παναγιώτη Ψωμιάδη, κι πολλούς άλλους του ιδίου «φυράματος».

Τους «Ελληναράδες» μπορείς να τους συναντήσεις παντού, στη γειτονιά σου στην πόλη σου, κι ο «ελληναρισμός» τους εκδηλώνεται μαζικά συνήθως στις μεγάλες «εθνικές νίκες», που καθώς τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες δεν έχουμε να παρουσιάσουμε ουσιαστικότερες, περιορίζονται στο χώρο  του αθλητισμού. Αναφέρω για παράδειγμα τον εθνικό παροξυσμό με την κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλου στο ποδόσφαιρο από την Εθνική Ελλάδας. Όλοι θυμούμαστε τους ενδεδυμένους σαν «Μεγαλέξαντροι» και τους «Τσολιάδες», οι οποίοι εν χορώ φώναζαν στους αντιπάλους: «είναι βαριά, είναι βαριά η πούτσα του τσολιά!»… «τα κλέη μας τα πέη μας», δηλαδή… Μόνο που σήμερα, που η χώρα «πνέει τα λοίσθια», δεν ξέρω η «βαριά» τους πόσο «βαριά» είναι ακόμα, κι αν δεν έχει μαραγκιάσει τελείως.

Επιπλέον όλοι θα θυμόμαστε την χωρίς όρια εθνική έπαρσή τους για την κατάκτηση μεταλλίων από Έλληνες αθλητές σε μεγάλους διεθνείς αγώνες, μόνο που, “δυστυχία μας”, μετά από λίγα χρόνια αποδείχτηκε ότι οι περισσότεροι απ’ αυτούς ήταν ντοπαρισμένοι.

Θα θυμόμαστε ακόμα ότι στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας ένα ολόκληρο στάδιο γιουχάιζε και δεν άφηνε να ξεκινήσει η κούρσα των 200 μέτρων σε ένδειξη συμπαράστασης στον Κεντέρη και στη Θάνου, οι οποίοι επίσης αργότερα αποδείχτηκε όχι μόνον ότι ήταν ντοπαρισμένοι, αλλά κι ότι ο Κεντέρης με τον Τζέκο είχαν σχεδιάσει ακόμα κι οδικό ατύχημα! Κι επίσης θα θυμόμαστε την (καρα)ντοπαρισμένη Φανή Χαλκιά να δηλώνει μετά τη νίκη της: «Είναι στο γονίδιο του Έλληνα… Οι Έλληνες είναι γεννημένοι για τη νίκη!».

Οι «Ελληναράδες» όσους δεν εμφορούνται από τις «πατριωτικές» ιδέες τους και δεν πιστεύουν στα δικά τους «εθνικά ιδεώδη» τους θεωρούν, σύμφωνα πάντα με το «ελληνόμετρό» τους, μειωμένης εθνικής συνείδησης ή και εθνοπροδότες, και τους αποκαλούν περιφρονητικώς «Γραικύλους».

Αλλά, ας δούμε πώς προέκυψε και τι σημαίνει ο όρος «Γραικύλος»….

-Γράφει ο Γιάννης Κορδάτος στην Ιστορία του (τ. VI, Ρωμαιοκρατία, σ. 305): «… από τα χρόνια που οι Ρωμαίοι παρουσιάστηκαν στην Ελλάδα σαν «ελευθερωτές», πολλοί από τους ολιγαρχικούς (Έλληνες) έγιναν όργανά τους. Κι όσο περνούσε ο καιρός τόσο οι φιλορωμαίοι συνδέονταν πιο πολύ με τους καταχτητές. Μερικοί μάλιστα απ’ αυτούς αρνήθηκαν ολότελα τον εθνισμό τους και κατάντησαν πολιτικοί και ιδεολογικοί υπηρέτες των Ρωμαίων. Αυτοί είναι οι λεγόμενοι «γραικύλοι» που η θέση τους είναι στην κοπριά της ιστορίας…».

Αλλά το πρώτον ο μειωτικός αυτός χαρακτηρισμός χρησιμοποιήθηκε από Ρωμαίους για Ρωμαίους. Γράφει ο Παντελής Μπουκάλας στο βιβλίο του, “Υποθέσεις I, σελ. 229”: «Κατά τον Δίωνα Κάσσιο, τη λέξη «γραικύλος» την έπλασε ο Κικέρων. Με το χρόνο η λέξη συρρικνώθηκε στο μειωτικό της περιεχόμενο (μια μομφή για τους “ολίγον Έλληνες”)…».

Και πάλι ο Κορδάτος (ό. π. σελ. 340) επισημαίνει: «Οι βιογράφοι του Ρωμαίου αυτοκράτορα, Αδριανού, μας τον παρουσιάζουν πολύ μορφωμένο. Ήξερε και την ελληνική και είχε πολλές γνώσεις ιστορικές και εγκυκλοπαιδικές. Η μεγάλη του μάλιστα επίδοση στα ελληνικά γράμματα δεν άρεσε στη ρωμαϊκή αριστοκρατία. Φοβότανε μην τυχόν μιμηθεί το Νέρωνα και το ρίξει στη μουσική και στον αθλητισμό. Εκδηλώνοντας λοιπόν τη δυσαρέσκειά τους για την επίδοση του Αδριανού στα ελληνικά γράμματα και την αγάπη του προς την ελληνική τέχνη τον αποκαλούσαν γραικύλο…».

 (Αρειμάνιος τύπος σύχρονου Ελληναρά)

(Η ψωμιάδειος και χρυσαυγίτικη αντίληψη για την ελληνική ιθαγένεια)

Single Post Navigation

← Older Entry

Newer Entry →