Σε ρυθμούς Χριστουγέννων!…Ποίηση: Ρίτσος, Ελύτης, Παλαμάς, Λειβαδίτης, Σαχτούρης…«Bίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος»!
Αλ. Παπαδιαμάντης: «Εάν το Πάσχα είναι η λαμπροτάτη του Χριστιανισμού εορτή, τα Χριστούγεννα βεβαίως είναι η συγκινητικωτάτη»!…
– Γιάννης Ρίτσος:«…Κάνε, καλέ θεούλη νάχουν όλα τα παιδάκια/ ένα ποταμάκι γάλα, μπόλικα αστεράκια, μπόλικα τραγούδια./Κάνε, καλέ θεούλη νάναι όλοι καλά/ έτσι που και μεις να μη ντρεπόμαστε για τη χαρά μας/…Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη απ’ τη χαρά που δίνεις, κοριτσάκι./ Να το θυμάσαι, κοριτσάκι»!..
– Ο. Ελύτης: “…Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος/ να ‘ν’ ήμερος να ‘ναι άκακος/ λίγο φαΐ, λίγο κρασί/ Χριστούγεννα κι Ανάσταση.”…
– Κωστής Παλαμάς: “Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,/ και το κορμί μου, φάτνη ταπεινή,/ βλέπω κι αλλάζει, γίνεται ναός./ Ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός…
Είδωλα, δαίμονες, ξωθιές, φαντάσματα, στοιχειά,/ της νύχτας μέσα μου ο λαός κυλιέται και κουνιέται,/ και μέσα στη χιλιόδιπλη καρδιά μου μια σπηλιά,/ κι ένας Χριστός γεννιέται.” («Χριστούγεννα», 1928)…
– Ο Τάσος Λειβαδίτης στην ενότητα ποιημάτων του «Ο αδελφός Ιησούς». Εχει τίτλο «H Γέννηση»(1983): «Ενα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ‘δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. “Είδες – μου λέει – γεννήθηκε η ευσπλαχνία”. Εσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ. Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα ‘χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ’ αυτό.»…
– Ο Μίλτος Σαχτούρης συνδέει αγχωτικά τη Γέννηση με τα γεγονότα του Εμφυλίου:
«Σημαία / ακόμη / τα δόκανα στημένα στους δρόμους / τα μαγικά σύρματα / τα σταυρωτά / και τα σπίρτα καμένα / και πέφτει η/ οβίδα στη φάτνη / του μικρού Χριστού / το αίμα το αίμα το αίμα.», («Χριστούγεννα 1948»)…
– Γιάννης Κοντός: «Τι να έγιναν τα παιδιά του Κάρολου Ντίκενς; Το χιόνι σφυρίζει και συνεχίζει να τα χτυπά αλύπητα…Χλομά και πεινασμένα μας περιμένουν/ στη γωνιά, με τους ώμους τους να διψούν για χάδι.».
</a
Λόγος Παράταιρος 