Πες το με ποίηση (267ο): «ΓΙΑΤΙ / ΔΙΟΤΙ / ΕΠΕΙΔΗ»…

Πυξ Λαξ – Γιατί

1.ΓΙΑΤΙ

Γιατί δεν διαβάζω εφημερίδες.
Γιατί δεν αντέχω να βλέπω τον κ. Κοσύγκιν ν’ αλλάζει με τον δολοφόνο
του Τέξας χαμόγελα.
Γιατί αηδιάζω τις Πορείες της Ειρήνης, τα φιλολογικά σωματεία,
τα ψηφίσματα διαμαρτυρίας, τα κέντρα διασκεδάσεως, τα τσιγάρα.
Γιατί δε γράφω ποιήματα.

Γιατί δε βρίσκω κανένα νόημα σ’ αυτά τα χτυπήματα δίχως τέλος
σ’ αυτά τα παράθυρα, που κι αν ανοίγουν, δε βλέπουν παρά σε ντουβάρια.
Γιατί δεν έχω πια περιθώρια.
Γιατί  για να πιστέψει κανένας χρειάζεται μια καρδιά τουλάχιστο αλάβωτη
και τα δικά μου μάτια είναι δύο κατασπαραγμένα πουλιά…
Γιατί σιχαίνομαι τα παιδιά, που κλαίνε, τις μαμάδες που κυλούν καροτσάκια
στους δρόμους, τους μπαμπάδες που δείχνουν φωτογραφίες.

Γιατί δεν έχω πια αμφιβολίες.
Γιατί η ζωή είναι μια πολύ αστεία υπόθεση,
κι αν δεν αξίζει μήτε να ζει, δεν αξίζει μήτε και να πεθάνει κανένας.
Γιατί αυτό που συνήθως λέμε «τιμή» είναι μια πολύ βολική απασχόληση
Γιατί πάντα μετά από μια αναχώρηση υπάρχει ένα γιατί.
Γιατί μια επιστροφή ποτέ δεν τελειώνει.

Γιατί φοβάμαι το χιόνι, τη νύχτα, το θόρυβο, τη σιωπή,
γι’ αυτό δεν κάνω τίποτ’ άλλο πάρα πότε πότε να βγάζω μια βραχνή φωνή,
να τρώω, να κοιμάμαι, να κάνω έρωτα, να βουλιάζω,
– σαν τους άλλους, εξάλλου,
σαν τόσους που με διαβάζουν, τόσους που μ’ αηδιάζουν,
τόσους που βρίσκουν «ένα νόημα» τέλος
(κομπιναδόρους, ρουφιάνους, βραβευμένους, φτασμένους) –

συνεχίζω να ρεύωμαι μετά το φαί, να φτύνω, να ξύνωμαι, να ουρλιάζω,
μεγαλύνοντας τ’ όνομα του ανθρώπου,
μ’ όλους μαζί μέσα από φόβο, στο βόλεμα
και – προσωπικά ίσως μόνο –
στην α π ο σ τ ρ ο φ ή.

Θανάσης Κωσταβάρας

 

*****

 

2.ΓΙΑΤΙ

Γιατί το αίμα του χειμώνα
έβγαλε φτερά την άνοιξη
και πέταξε το καλοκαίρι;

γιατί τα λουλούδια που φύτεψα στον
κήπο μου
φύτρωσαν άγρια στον καθρέφτη της
κάμαρας μου;

γιατί τ’ ωραίο άσπρο σώμα
που κρατούσα
μαύρισε
και μου έβαψε τα χέρια;

γιατί μετράνε τα πουλιά την άνοιξη με
τα μαχαίρια;

γιατί οι αρρώστιες του καλοκαιριού
άνηκαν στο φεγγάρι του χειμώνα;

γιατί τα μαύρα μαλλιά που τύλιγα
τα χέρια μου
γίναν αράχνες και δέρματα σκονισμένα;

γιατί το φλιτζάνι που έπινα καφέ
γέμισε ένα πράσινο σκοτεινό μαρτύριο;

Δεν έχει κόκκινη απάντηση
το γιατί είναι μια μεγάλη έλλειψη
κάτι σαν τάφος.

ΜΙΛΤΟΣ  ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ, Ο περίπατος

Μάγδα Πένσου – Μόνο γιατί μ´ αγάπησες

 https://www.youtube.com/watch?v=MJNYg6Ufdjc

 

 

3.ΜΟΝΟ  ΓΙΑΤΙ  Μ’  ΑΓΑΠΗΣΕΣ

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάη
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάη,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.

MΑΡΙΑ  ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

 

*****

 

4.ΓΙΑΤΙ

Γιατί, όταν έφυγες, άρχισαν οι βροχές,
Ξαφνικές το φθινόπωρο, συνεχείς το χειμώνα
Και γέμισε ο κήπος φύλλα κι αποδημητικά,
Κι ερήμωσε ο κισσός από φίδια και σαύρες.

Γιατί εσύ ήσουν ο ψηλός τοίχος
Που έκρυβα το πρόσωπό μου, οι ρίζες των δέντρων
Που μ’ ανάσταιναν, η νύχτα των φοβισμένων ζώων,
Ο αμαρτωλός καρπός και τα νεκράνθεμα.

Γιατί εσύ ήσουν η εύφορη γη
Που ριγούσε από τ’ άγγιγμά μου.

ΤΑΣΟΣ  ΚΟΡΦΗΣ

 

 

Μανώλης Μητσιάς – Επειδή σ’ αγαπώ

 

5.ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ

Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει
μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή
δεν αξίζει τον κόπο.

Επειδή σ´ αγάπησα και σ´ αγαπώ ακόμη
κι ας μην είναι όπως παλιά,
δε θα πει πως πέθανε η αγάπη,
κουράστηκε ίσως, σαν καθετί που ανασαίνει.

Επειδή περνάς δύσκολες μέρες
σκυμμένη σε χαρτιά και γκρεμούς
που δεν κλείνουν, κι εγώ πηδάω
τις νύχτες επί κοντώ λαχανιάζοντας,
δε θα πει πως δεν έχουμε
μοίρα στον ήλιο, έχουμε
τη δική μας μοίρα.

Επειδή πότε είσαι άνθρωπος
και πότε πουλί, φέρνεις στο σπίτι μας
ψωμάκια μικρά της αποδημίας
κι ελπίζουνε τα παιδιά μας
σε καλύτερες μέρες.

Επειδή λες όχι και ναι κι ύστερα όχι
και δεν παραιτείσαι, ντρέπομαι
για τα ίσως, τα μπορεί τα δικά μου,
μα δεν αλλάζω, όπως δεν αλλάζεις κι εσύ,
αν αλλάζαμε θα ´μαστε πάλι
δύο άγνωστοι και θ´ αρχίζαμε
απ´ το άλφα.

Τώρα ξέρουμε πού πονάς
πού σωπαίνω πότε γίνεται παύση,
διακοπή αίματος και κρυώνουν
τα σώματα, ώσπου μυστικό δυναμό
να φορτίσει πάλι τα μέλη
με δύναμη κι έλξη και δέρμα ζεστό.

Επειδή είναι δύσκολο ν´ αγαπάς
και δυσκολότερο ν´ αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο
για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά
και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη,
κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές
και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά
και καμένα, θέλοντας ο καθένας
να ´ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο
και πηγή, κατά τις περιστάσεις
ή και όλα μαζί στην ανάγκη,
δε θα πει πως εγώ δε μπορώ
να γίνω κάτι απ´ όλα αυτά ή και όλα μαζί,
κι αν είναι να περάσω
μια ζωή στη σκλαβιά -έτσι κι αλλιώς-
ας είμαι λέω σκλάβος της αγάπης.

ΜΙΧΑΛΗΣ  ΓΚΑΝΑΣ, Γυάλινα Γιάννενα, Εκδόσεις Καστανιώτη

Ο θάνατος του ποιητή – Γιώργος Νταλάρας

https://www.youtube.com/watch?v=TtVC9HB7RBM

 

6.Ο  ΘΑΝΑΤΟΣ  ΤΟΥ  ΠΟΙΗΤΗ

Γιατί τον σκότωσαν γιατί
τον γελαστό τον ποιητή
αυγούλα στη Γρανάδα
αυτός εκένταγε φιλιά
αυτός ζωγράφιζε πουλιά
και κρίνα στην κοιλάδα

Το σούρουπο οι Παναγιές
θρηνούν στον ελαιώνα
και του κορμιού του οι πληγές
κατάρες είναι και ντροπές
στον εικοστό αιώνα

Γιατί τον σκότωσαν γιατί
τον γελαστό τον ποιητή
μες του Βηθνάρ το ρέμα
κι αυτός ακόμα γελαστός
παρακαλάει να ‘ν’ αυτός
το τελευταίο αίμα

ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ

 

*****

 

7.ΠΡΟΣ  ΠΟΙΗΤΗΝ

Δεν είχες τίποτα να πεις, κύριε.
Γιατί ηνώχλησες τις λέξεις,
γιατί τις ηνώχλησες;

ΚΩΣΤΑΣ  ΜΟΝΤΗΣ, Στιγμές» 1958-1975. Κέδρος, 1978. 28.

 

*****

 

8.ΓΙΑΤΙ  ΤΟΝ  ΕΙΧΑΜΕ  ΛΗΣΜΟΝΗΣΕΙ

Μπορεῖ ἕνας ἀπὸ μᾶς ν᾿ ἀγαπήσει μία γυναῖκα;

Ἂς βγεῖ ἔξω
Ἂς περπατήσει πρὸς τὴ θάλασσα
Ἂς τραγουδήσει

Ἀπὸ τὰ κύματα θ᾿ ἀνθίσουν γυναῖκες
Ὄχι μοναχὰ γιὰ κεῖνον ποὺ τραγουδᾷ
Ἀλλὰ γιὰ ὅλους μας

Ὅλοι θὰ μάθουμε ξανὰ τὸν ἔρωτα
Σὰν νὰ μὴν τὸν ξέραμε ποτὲ
Σὰν νὰ τὸν εἴχαμε λησμονήσει
Γιατὶ τὸν εἴχαμε λησμονήσει

(19.6.1938) ΓΙΩΡΓΟΣ  ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ

 

Ορφέας Περίδης – Γιατί πολύ σ΄αγάπησα

 

9.ΓΙΑΤΙ Ν’ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ Τ’ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ;

1

Κάποτε σκεφτόμουν: Σε χρόνους μακρινούς

Όταν γκρεμίσουν τα σπίτια που έζησα

Και σαπίσουν τα καράβια που ταξίδεψα,

Τ’ όνομά μου θ’ αναφέρεται ακόμα

Μαζί με άλλα…

2

Γιατί εγώ ύμνησα το χρήσιμο

Που ταπεινό το θεωρούσαν στη δική μου εποχή,

Γιατί πολέμησα τις θρησκείες

Κι αγωνίστηκα ενάντια στην καταπίεση, ή

Για μια αιτία διαφορετική.

3

Γιατί πίστευα πάντα στους ανθρώπους

Και δίνοντάς τους ευθύνες τους τιμούσα,

Γιατί έγραφα στίχους και πλούταινα τη γλώσσα,

Γιατί δίδασκα μια στάση πραχτική, ή

Για μια αιτία διαφορετική.

4

Γι’ αυτό έλεγα πως τ’ όνομά μου

Θ’ αναφέρεται ακόμα, θα χαράζεται

Πάνω σε μια πέτρα, κι από ’να βιβλίο

Θα ξανατυπώνεται σ’ ένα καινούργιο.

5

Μα τώρα

Συμφωνώ να ξεχαστεί.

Γιατί

Να ψάχνεις τον ψωμά, όταν υπάρχει αρκετό ψωμί;                

Γιατί

Να τραγουδάς το χιόνι που έλιωσε,

Όταν καινούργια χιόνια πρόκειται να ’ρθούν;

Γιατί

Να υπάρχει παρελθόν, όταν υπάρχει

Μέλλον;

6

Γιατί

Ν’ αναφέρεται τ’ όνομά μου;  

Bertold Brecht

https://r2019.blogspot.com/2017/02/bertold-brecht-giati.html

 

10.ΧΑΜΗΛΟΦΩΝΩΣ

Διότι είσαι το πρώτο εφετινό χελιδόνι που μπήκε απ’ το
φεγγίτη έκαμε τρεις γύρους στο ταβάνι και ήσουν κα-
τόπιν όλα μαζί τα χελιδόνια
Διότι είσαι μια μεριά ήρεμη της θάλασσας όπου το κύμα
Kόβει κομμάτια το φεγγάρι και το ρίχνει στην ψιλή άμμο
Διότι τα χέρια μου είναι άδεια σαν καρύδια που η ψίχα
τους φαγώθηκε από παράσιτα
Kι εσύ τα γέμισες με τα μαλλιά σου και το μέτωπό σου

Διότι στα μαλλιά σου περνώ τα δαχτυλά μου όπως περνάει
ο αγέρας από φύλλα κυπαρισσιού
Διότι είμαι ένα σπίτι εξοχικό κι έρχεσαι μόνη το καλοκαίρι
και κοιμάσαι
Kαι ξυπνάς πότε-πότε τα μεσάνυχτα ανάβεις τη λάμπα και
θυμάσαι

Διότι θυμάσαι
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ κι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά είμα-
στε μαζί
Kι απέναντί μας η θάλασσα φθείρεται ν’ ανεβοκατεβαίνει
τα δέντρα
…πως πηγαίναμε σε μια κατηφοριά της Bάρκιζας
Kι ένα γύρω οι χρωματιστές πέτρες μάς ακολουθούσαν

Γιατί όταν σκύβω πάνω από πηγάδια βλέπω την επιφάνεια
του νερού και λέω: νά το ριζικό κι η ματιά της
Γιατί βλέπαμε μαζί τρεις τσιγγάνες κίτρινες τυλιγμένες
απ’ το κόκκινο – σαν τα μάτια τού μπεκρή – λυκόφως
Kαι είπαμε νά το ριζικό νά οι αγάπες βγήκαν στους δρό-
μους για τον επιούσιο

Γιατί βλέπαμε μαζί τις τρεις τσιγγάνες
Nά ‘ρχονται και να χάνονται
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ
Kι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά
Eίσαι κείνο που γλύτωσε απ’ τα σκάγια

Γιατί είμαι γεμάτος από σένα και μπρος από κάθε τι
από σκέψη από αίσθηση κι από φωνή
Eίναι κάτι δικό σου που σαν αθλητής τερματίζει πρώτο
Γιατί τα βλέφαρά σου είναι βρύα σε σχισμάδες βράχων
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ.

Δ.Π. ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ

 

*****

 

11.ΔΙΟΤΙ ΤΙ ΣOΪ ΠΟΙΗΤΗΣ…

Διότι τι σόι ποιητής θα ήσουν φίλε μου αν
δεν έκρυβες δυο άσσους στο μανίκι σου και
δεν τους έριχνες στην τσόχα την ώρα που
φαίνονταν πώς όλα είχαν τελειώσει ο κερδι-
σμένος είχε απλώσει τα χέρια του κι έμεινε
αποσβολωμένος όπως ό αναγνώστης σου όταν
– διασχίζοντας ένα ανθισμένο λιβάδι-
αντικρίσει ξάφνου την άβυσσο και μείνει
με το ένα πόδι στα λουλούδια και το άλλο
κρεμασμένο στο κενό.

Τάσος Πορφύρης, Σώμα Κινδύνου

 

Μίκης Θεοδωράκης – Διότι δεν συνεμορφώθην

 

12.ΔΙΟΤΙ  ΔΕΝ  ΣΥΝΕΜΟΡΦΩΘΗΝ

 

Πέρα απ’ το γαλάζιο κύμα

τον γαλάζιο ουρανό

μια μανούλα περιμένει

χρόνια τώρα να τη δω.

 

Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις.

 

Χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει

μες στο σύρμα περπατώ

θα περάσουν μαύρες μέρες

δίχως να σε ξαναδώ.

 

Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις.

 

Αλικαρνασσός, Παρθένι

Ωρωπός, Κορυδαλλός

ο λεβέντης περιμένει

της ελευθεριάς το φως.

 

Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις.

 

Ωρωπός 1969-1970 ΜΙΚΗΣ  ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

 

 

*Η ανάρτηση είναι της καλής φίλης και συνεργάτιδας του μπλογκ, Αγγελικής.

Single Post Navigation

← Older Entry

Newer Entry →