Πες το με ποίηση (193ο): «Μαχαίρι»

 

-«Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.»
(Κ. Π. Καβάφης)

 

 

 -«Εκείνη τη νύχτα άδειασα τόσο, που όταν μου πέταξαν το μαχαίρι δε βρήκε που να καρφωθεί.»

(Τάσος Λειβαδίτης)

 

****

 

 

-«…Ώσπου σε μια στιγμή

Άνοιξε κάποιος το μαχαίρι

Κι έσκισε το πουκάμισό του

Κι είδανε τ’ όνομά του γραμμένο στο στήθος

Πάνω ακριβώς στο μέρος της καρδιάς.»

(Μ. Αναγνωστάκης)

-«Κάποιος

Θα  πλύνει    κάποτε

Το  αίμα   απ’ το  μαχαίρι

Κάποιος

Που  δε  θα  ξέρει

Ούτε  και   θα’  χει  υποπτευθεί

Έτσι  θα  γίνει

Βέβαια , μπορεί

Και  να  πετάξει   το  μαχαίρι

Στα   σκουπίδια

Και   θά΄ ναι   κρίμα

Όχι  για  το  αίμα – φυσικά

Αλλά  για  την  υπέροχη  λαβή

Τη  λίγο σκαλιστή

Στα   δύο  γράμματα

Τα  αρχικά

Τα  αιματοκυλισμένα»

(Αγγελική Ελευθερίου, από το βιβλίο «Θα καπνίζω»)

 

 

*****

 

 

-Αργύρης Χιόνης, «Περί μαχαιριών»

1. Ένα μαχαίρι που ακονίστηκε αμέτρητες φορές, που ακο-

νίστηκε ως την εξαφάνιση, ειν’ ένα μαχαίρι εξαϋλωμένο, ειν’

ένα μαχαίρι εξιλεωμένο.

 

 

2. Ένα μαχαίρι που έκοψε, έκοψε αμέτρητες φορές, ώσπου η

αιχμή του στόμωσε, όσο κι αν φαίνεται άχρηστο, είναι σοφό

μαχαίρι. Έπαψε πλέον να μοιράζεται σε χίλιες δυο εντυπώ-

σεις, καρπούς και σάρκες τεμαχίζοντας, από χυμούς και αίμα

μεθώντας. Απόκτησε εσωτερική ζωή και στη μοναδική αλή-

θεια του θανάτου συγκεντρώθηκε. Η κόκκινη σκουριά, που

ιδρώνει η λάμα του, μιλάει για τη μέσα του αγωνία.

 

 

3. Ένα μαχαίρι που πετά και στον στόχο καρφώνεται ειν’

ένας αετός μ’ αλάνθαστο ράμφος.

Ένα μαχαίρι που πετά και στη μέση της πτήσης του πέφτει

ειν’ ένα κουρασμένο χελιδόνι.

 

 

4. Ένα μαχαίρι ακουμπησμένο στο τραπέζι, πλάι στο πι-

ρούνι ή το κουτάλι, ένα καθ’ όλα ήμερο μαχαίρι, ένα κοινό

επιτραπέζιο σκεύος, παρ’ όλα τα φαινόμενα, καμιά δεν έχει

σχέση με το υπόλοιπο σερβίτσιο. Για να το νιώσεις, φτάνει να

προσέξεις τη σαρκαστικήλ λάμψη της κόψης του, να δεις πως

σπαρταρά μόλις σερβιριστεί το κρέας.

 

 

5. «Κοιμισμένο στο συρτάρι της κουζίνας, το ταπεινό μαχαίρι

ονειρεύεται πως γίνεται σπαθί κι αστράφτει απειλητικά

μέσα στον κουρνιαχτό της μάχης.
Την άλλη μέρα, τεμαχίζοντας καρότα, μέσα στους

υδρατμούς και στις κλαγγές σκευών, θαρρεί πως

ξανακούει το κάλεσμα της σάλπιγγας κι ορμάει,

ξαφνικά, ακάθεκτο και κόβει της νοικοκυράς το

δάχτυλο.»

 

 

6. Υπάρχουνε μαχαίρια που ζήσαν πολυτάραχη ζωή κι

αλλάξαν πλήθος χέρια πριν καταλήξουν, θλιβεροί απόμαχοι,

στη σκονισμένη σιωπή των παλαιοπωλείων, αιμοσταγή μα-

χαίρια που πωλούνται, τώρα, κι αγοράζονται ως χαρτοκόπτες.

 

 

7. Φτωχό μαχαίρι, στομωμένο, άλλοτε για την κόψη σου κα-

μάρωνες, τώρα, για τη λαβή σου.

 

 

 

8. Το δίκοπο μαχαίρι δεν μπορεί ν’ αλλάξει γνώμη, δεν μπο-

ρεί τα νώτα του να στρέψει στη σφαγή.

 

 

9. Πες μου με τι μαχαίρι θα κοιμηθείς για να σου πω με τι

πληγή θα ξυπνήσεις.

 

 

10. «Μάχαιρα έδωσες, μάχαιρα θα λάβεις» έλεγαν οι παλιοί και

εννοούσαν, φυσικά, τη φιλική χειρονομία του δώρου και του

αντίδωρου που, δυστυχώς, έχει εκλείψει πλέον.

 

 

11. Διόλου τυχαίο που το χέρι ομοιοκαταληκτεί με το μαχαίρι,

μαζί στο φόνο καταλήγουν.

 

 

12. Χαρούμενα βελάζουμε, μα χέρι φονικό μαχαίρι ετοιμάζει.

 

(Αργύρης Χιόνης, Η φωνή της σιωπής, Νεφέλη)

 

 

 

-Αργύρης Χιόνης, [Είναι δυο άνθρωποι]

«Είναι δυο άνθρωποι. Ο ένας με μαχαίρι, ο άλλος άοπλος.
Αυτός με το μαχαίρι λέει στον άλλο: «Θα σε σκοτώσω».

«Μα γιατί;», ρωτά ο άοπλος «τι σου ‘χω κάνει; Πρώτη φορά βλεπόμαστε. Ούτε σε ξέρω ούτε με ξέρεις».

«Γι’ αυτό ακριβώς θα σε σκοτώσω. Αν γνωριζόμασταν, μπορεί να σ’ αγαπούσα», λέει αυτός με το μαχαίρι.

«Ή και να με μισούσες», λέει ο άοπλος. «Να με μισούσες τόσο, που με χαρά μεγάλη θα με σκότωνες. Γιατί να στερηθείς μια τέτοια απόλαυση; Έλα να γνωριστούμε!»

«Κι αν σ’ αγαπήσω», επιμένει ο οπλισμένος, «αν σ’ αγαπήσω, τι θα κάνει ετούτο το μαχαίρι;»

«Ω, μη φοβάσαι», λέει ο άοπλος, «σκοτώνει ακόμη κι η αγάπη. Και τότε είναι ακόμη πιο μεγάλη η απόλαυση».»

(Αργύρης Χιόνης, Η φωνή της σιωπής, Νεφέλη)

 

 

-Άρης Αλεξάνδρου, «Το μαχαίρι»

«Όπως αργεί τ’ ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι

έτσι αργούν κι οι λέξεις ν’ ακονιστούν σε λόγο.

Στο μεταξύ

όσο δουλεύεις στον τροχό

πρόσεχε μην παρασυρθείς

μην ξιπαστείς

απ’ τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.

Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.»

 

(http://www.poiein.gr/archives/648)

 

 

 

-Φ. Γκ. Λόρκα (μτφ. Οδυσσέα Ελύτη), «ΤΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ»

Καταμεσής στη ρεματιά
λάμπουνε τα μαχαίρια

 

Ωσάν ψάρια αστραφτερά

που κανείς δεν τα προφταίνει
και το αίμα τα ομορφαίνει

 

Μες στις άγριες πρασινάδες
ανεβαίνουν με το πλάι
πάνω σ’ αψηλές φοράδες

 

Άγγελοι μαύροι έφερναν

μέσα στο φως το αγριωπό
μαντίλες και χιονόνερο

 

Ο Χουάν Αντόνιο στην πλαγιά
πέφτει με μια λαβωματιά

 

Έχει ανεμώνες στο πλευρό

και ρόδι έχει στον κρόταφο

 

Κατάκοπο από τις φωνές

το απόβραδο μες στις συκιές
σωριάζεται λιπόθυμο

 

Κι οι μαύροι άγγελοι ολοένα

με τα μεγάλα τους φτερά

πετούσαν μες στο ηλιόγερμα.

 

(Ο. Ελύτης, Ποίηση, Ίκαρος)

 

 

 

-Φ. Γκ. Λόρκα, «θρήνος από τον «Ματωμένο Γάμο»»

Μάνα:
Γειτόνισσες: μ’ ένα μαχαίρι,
μ’ ένα μικρό-μικρό μαχαίρι,
μέρα πικρή κι αφορεσμένη,
καν δυο, καν τρεις θα ‘ταν η ώρα,
δυο άντρες σκοτωθήκανε γι’ αγάπη.
Μ’ ένα μικρό-μικρό μαχαίρι,
π’ ούτε το χέρι δεν το πιάνει,
μα κείνο μπαίνει παγωμένο
στη ξαφνιασμένη μας καρδιά,
και σταματά εκεί που τρέμει
θολή κι αξήγητη για πάντα
η σκοτεινή μας ρίζα της κραυγής.
Κι είναι, σας λέω, ένα μαχαίρι,
ένα μικρό-μικρό μαχαίρι,
ψάρι χωρίς ποτάμι, χωρίς λέπια,
π’ ούτε το χέρι δεν το πιάνει.
Κι όμως μι’ αφορεσμένη μέρα,
καν δυο, καν τρεις θα ‘ταν η ώρα,
με τούτο το μικρό μαχαίρι
δυο παληκάρια μείναν κάτου
με πανιασμένα τους τα χείλια.
Ούτε το χέρι δεν το πιάνει
μα κείνο μπαίνει παγωμένο
στη ξαφνιασμένη μας καρδιά,
και σταματά εκεί που τρέμει
θολή κι αξήγητη για πάντα
η σκοτεινή μας ρίζα της κραυγής.

(https://www.vakxikon.gr/)

 

 

-Έκτωρ Κακναβάτος, «Όπως ο Αίας»

«Ανάμεσα σε πέτρες που δεν είδανε
τον ίσκιο τους ποτές
που δεν ακούσαν τη φωνή του
τόσο υψίσυχνη μες στα φωνηεντόληκτα, είπα:
Κλείστε τις ποριές, όχι άλλοι «σωτήρες»·
μεσολάβησαν τα Τρωικά. Ο λόγος μου
δίχως πια τα άμφιά του, γυμνός
όπως η πότνια βάτος
αναθρώσκοντας τά που του σφίγγανε το
υπογάστριο
«ιερά, εθνικά» και άλλα τέτοια χάχανα
χύθηκε κατεπάνω στο μαχαίρι του
όπως ο Αίας.»

(Έκτωρ Κακναβάτος. 2010. Ποιήματα (1943–1987). Αθήνα: Άγρα.)

 

 

 

-Δημήτρη Πέτρου, ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ

«Το αίμα
ξεπλένεται με νερό
Αντίθετα απ’ ό,τι λένε
Ανάποδα απ’ όσα διδάσκουν
τα βιβλία και οι διηγήσεις
Έτσι κάνεις
το μαχαίρι στην πηγή
και πάει έφυγε
Έβαψε κόκκινο τον κάμπο
Τις φωλιές των αγριμιών
έβαψε
Τις κρύπτες στα πέτρινα τα σπίτια
Κι όποιον κακότυχο βρεθεί
στο δρόμο
Και δεν σβήνει την αυγή
Με τη νέα μέρα δεν ξεχνιέται
το μαύρο στην πληγή
Το μαύρο, λέω,
δεν ξεχνιέται.»

(http://apoikia.gr/kokkinos-kampos-poiimata-dimitris-petrou/)

 

 

 

Single Post Navigation

← Older Entry

Newer Entry →