Πες το με ποίηση (150ο): «Άγνωστος – η»

 

-«Ο άγνωστος στρατιώτης κρυώνει στο χιονόνερο;»

(Τάσος Λειβαδίτης)

 

 

-«…το μέλλον είναι άγνωστο
το παρελθόν ένα αίνιγμα
η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη»

(Τάσος Λειβαδίτης)

 

 

 

-«Φοβάσαι το άγνωστο, σαν τον Άμλετ;

Αλλά τι δεν είναι άγνωστο; Τι είναι αυτό που ξέρεις

Που σε κάνει να λες αυτό ή το άλλο, συγκεκριμένα, άγνωστο;»

(Φ. Πεσσόα)

 

 

-«Γιατί τόσα Μνημεία στον Άγνωστο Στρατιώτη
κι ούτ’ ένα στον Άγνωστο Άνθρωπο;
Εμείς πού θα βάνουμε τα στεφάνια μας;»

(Κώστας Μόντης)

 

 

-«VI

Εδώ πάνω είναι ο θάνατος άγνωστος
έλεγα κ’ έγραφα κάποτε. Κ’ ήταν
αλήθεια. Γινόταν συχνά.
Τα περάσματα έκλειναν.
Ο κρύος αέρας κ’ οι σκιές
της νυχτός δεν έβρισκαν
δίοδο.
………Συναντιόνταν
το έξω και το μέσα μου φως
κι απλωνόταν δίχως όρια γύρω μου.»

(Ν. Βρεττάκος, Ποιήματα για το ίδιο βουνό)

 

 

 

-«…Η άγνωστη εκείνη ξένη, που τη νύχτα κολυμπούσε

μόνη και γυμνή, στο σκοτάδι, όταν αλλάζει το φεγγάρι,

χάθηκε μια νύχτα και δεν θα γυρίσει ποτέ πια.

Ήταν ψηλή και θα ‘πρεπε να είναι λευκή, εκτυφλωτική,

έτσι όπως την προφτάσανε τα μάτια μες απ’ της θάλασσας τα βάθη.»

(Cesare Pavese, Τα ποιήματα, εκδόσεις Printa)

 

 

 

 

-Κική Δημουλά, «Ραντεβού με μιαν άγνωστη»

 «Τι θα φοράς συνεννόηση
να σε γνωρίσω
ώστε να μη χαθούμε πάλι
μες στους πολυπληθείς σωσίες σου»

(Κική Δημουλά, Ποιήματα, Ίκαρος)

 

 

-Κώστας Μόντης, «Άγνωστος Στρατιώτης»

«Γιατί πάντα αυτός ο ρωμαλέος,
γιατί πάντα αυτός ο γενναίος πολεμιστής
ν’ αντιπροσωπεύει τον Άγνωστο Στρατιώτη;
Υπάρχουν κι άλλοι πιο δειλοί, πιο αδύνατοι
με πιο ρυτιδωμένα μέτωπα
με μια πικρή σκέψη στο βλέφαρο
με πολλούς υπολογισμούς πίσω απ’ τη σκανδάλη.
Δε μας κάνουν αυτοί
δε γίνονται αγάλματα αυτοί;»

(Πηγή: http://ellas-andyindy.blogspot.gr/2012/08/o.html)

 

 

 

 

-Θανάσης Μαρκόπουλος, «Αγνώστου διαμονής»

«Έψαχνε στα θυροτηλέφωνα

στα γραμματοκιβώτια

και πάλι στα θυροτηλέφωνα

ρωτούσε έναν νοικάρη

συμπτωματικά καινούριο στην οικοδομή

έπαιρνε τα διαμερίσματα με τη σειρά

τίποτα.

Έγραφε λοιπόν στο φάκελο

«Αγνώστου διαμονής»

κι έφευγεμε κίνδυνο να χάσει τη δουλειά του

ο τελευταίος ταχυδρόμος του θανάτου.

Πίσω το βέβαια άναβαν κυκλάμινα.»

(Θ. Μαρκόπουλος, Ανοιγμένη φλέβα, παρατηρητής)

 

 

 

 

-Μιχάλης Κατσαρός, «ΤΥΦΛΗ ΕΠΟΧΗ»

«Άγνωστη μέρα δείξε μας το πρόσωπο σου.

Κάτω
στο βάθος
τόσα πέλματα βαριά
τόση βουή με καταρράχτες
ακούγονται να σπάζουν επιφάνειες
κατρακυλάν στις φλέβες μας ποτάμια –
εγώ
με φωτεινό το μέτωπο να χάνομαι
να μην μπορώ να καταλάβω
πως γίνηκε ν’ αναζητάμε όραμα
τώρα που όλα στερεώθηκαν επίσημα
τώρα που ένας πρίγκιπας επέθανε
τώρα που οι δείχτες ύψωσαν τα φέρετρα
κει που βουλιάζουν οι αετοί τις ώρες.

Δείξε μας δείξε μας το μπόι σου
μέρα με τις πληγές ορθές στο βάδισμα σου
εγώ μαζί με τον Βλαδίμηρο
θα σε στεγάσουμε
να μη φοβάσαι
οι άλλοι πέτρωσαν δίπλα στους χωροφύλακες
έντρομοι θα σαλπίσουν
θα κλείσουν οι πύλες
θα κλείσουν τα τείχη
θα παρατάξουν τα στρατεύματα
εσύ θα τους διαπερνάς αθόρυβα
θα προβαδίζεις
και πίσω θα σ’ ακολουθούν
οι Ασσύριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Ιουδαίοι
οι Ισπανοί πριν προδοθούν τα όνειρα
οι Γάλλοι μεταλλωρύχοι
ο σύντροφος μου Γκαρώ πριν γίνει διευθυντήριο
οι πρόεδροι θ αλλάξουν έντρομοι τα διατάγματα
οι άλλοι θα υποκρίνονται τους έμπιστους
εγώ μαζί με την ακολουθία μου
θ’ ανακηρύσσομαι ήρωας
το αργυρό σπαθί των ιπποτών θα λάμπει
ο πρίγκιπας ένα χλωμό παιδί με πορφυρούν
χιτώνα
πάλι θα στερεώνονται οι αυλοκόλακες
κ’ εγώ θα φεύγω
θ’ αναζητάω έντρομος την όψη σου.

Κάτω
στο βάθος
τόσα πέλματα βαριά.

Ακούω νάρχεται καινούργιο βήμα.»

(Μιχάλης Κατσαρός, Κατά Σαδδουκαίων)

 

 

 

-Κώστας Στεριόπουλος, «Ο Άγνωστος»

«Στα σκοτεινά έγκατά μας κατοικεί

κάποιος που το κλειδί κρατάει της ύπαρξής μας,

χαμένος πάντα, μοναχός κι ανεξιχνίαστος,

με μνήμη πιο παλιά απ’ τον κόσμο, φορτωμένος

με τις πληγές μας όλες και τις τύψεις μας.

 

Θλιμμένος, περιπαιχτικός ή και χαρούμενος,

αόρατος μας κυβερνά:

δέχεται απ’ έξω τον αντίχτυπο

και δίνει την απάντηση.

Τα παρελθόντα μας θυμίζει

και τα μέλλοντα μας προμηνά.

 

Κάποτε, ωστόσο, μας αφήνει ανυποψίαστους.

Κι εκεί που ανίδεοι σχεδιάζουμε νέες εξορμήσεις,

εκείνος γέρνει πια κατάκοπος, έχει νυστάξει

κι είν’ έτοιμος ν’ αποδημήσει, αδιαφορώντας

για τα δικά μας τα εφήμερα επίγεια σχέδια.»

(Από τη συλλογή «Η σκιά και το φως», 1960)

 

 

 

 

-Δημήτριος Μ. Περέογλου, «Ο Άγνωστος συνδαιτυμόνας»

«Βέβαια ακόμη δε γνώριζα ποιός ακριβώς ήταν, ωστόσο πήρε το χέρι Του μια κίνηση απόλυτης μακροθυμίας όταν έκοψε με τόση ειλικρίνεια ένα κομμάτι από το ψωμί που βρισκόταν πάνω στο τραπέζι και τρώγοντας μια μπουκιά έδωσε το υπόλοιπο στο διπλανό του και τότε συνέβη το θαύμα: το δωμάτιο όλο εξαφανίστηκε, τα αστέρια άναψαν ένα-ένα κατανυκτικά και η νύχτα μοσκοβόλησε ευγνωμοσύνη.»

(Πηγή: http://www.poiein.gr/archives/33148/index.html)

 

 

 

-Μανόλης Μεσσήνης, «Άγνωστη χώρα»

«Τον τρελό του οι άνεμοι άρχισαν χορό

με ουρλιαχτά φρικτά κάπου σε άξενη πλάση,

σε τοπία γυμνά – σε παγωμένη ώρα

σιωπηλά μια σκιά προσπερνά

θρηνεί μες στων βάλτων τη χώρα

 

Σαν απλώνεται γύρω σκοτάδι

αχανείς ανοίγουν οι πυλώνες του Άδη

Θολή η λόχμη προβάλλει,

σαν νεκρή – σιωπηλή,

σαν καρδιά αφημένη στη λήθη

 

Καλάμια στις όχθες φυτρώνουν

περιζώνοντας πυκνά τα νερά που λιμνάζουν,

μες στο τέλμα αιώνια τα πάντα σαπίζουν,

σαπρόφυτα μύρια,

μες στη λάσπη μόνο σκουλήκια ζουν

 

Εδώ αυγή ποτέ δεν χαράζει,

η ψυχή στις ανέλπιδες όχθες ζει

ατενίζοντας βουβή στη μεγάλη κοιλάδα

νερά θολωμένα – το έλος που μαυρίζει,

αν πεθαίνει ή ζει ούτε αυτή γνωρίζει

 

Βασιλεύει στυγνή στον ορίζοντα

και λιμνάζει αιώνια τη νύχτα, τη μέρα

Βαθιά, σε παγωμένη ώρα,

ακαθόριστο ξέφωτο

η άγνωστη χώρα»

(Πηγή: http://manolismessinis.blogspot.gr/2012/03/blog-post.html)

 

-Βασίλη Στάμου, «Αγνώστου πατρός»

«Δε μου μοιάζει.
Για ν’ ακούω όμως
τους χτύπους μου πάνω του,
μάλλον θα ’ναι δικό μου
αυτό το μικρό, ήσυχο
ποίημα.»

[Από τη συλλογή Η στάση απέναντι, Γαβριηλίδης)

Single Post Navigation

← Older Entry

Newer Entry →