«Ασχημοι καιροί» και «Το εμπόρευμα»…..
Δυο επίκαιρα ποιήματα: «Άσχημοι καιροί» και «Το εμπόρευμα», του όχι και πολύ γνωστού ποιητή στο ευρύ κοινό, Λευτέρη Πούλιου…
-Λευτέρης Πούλιος, «Άσχημοι καιροί»
«Άσχημοι καιροί
καιροί ηλεκτροκίνητων μαστιγίων
χτυπάω τις πόρτες για να μιλήσω.
Δεν ξέρει τίποτα το ανύποπτο παγόνι
που παίρνει πικρή ανάσα
σε τούτη τη δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα.
Άσχημοι καιροί
καιροί του χαμένου θάρρους
κι η ποίηση στη μέση του
γονατισμένου λαού.»
Λευτέρης Πούλιος
-Λευτέρης Πούλιος, «ΤΟ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ»
«Είμαι δεσμώτης κάτω από την υψηλή δικαιοσύνη ενός
χαμόγελου και θλίβομαι άμετρα για τον πλανήτη
που ‘χασε όλη την αγνότητα
λουσμένος στον κατακλυσμό της ανθρώπινης μωρίας.
Φτηνά ή ακριβά όλα πουλιούνται. Καθετί γίνεται
για να πουληθεί και να πουληθεί γρήγορα.
Ο άνεμος και το κύμα από τους εμπόρους πουλήθηκαν.
Ό,τι γεύτηκαν η ευγένεια και το έγκλημα, ό,τι γνωρίζει
ο έρωτας και η καθημερινή επιθυμία των όχλων,
έχει πουληθεί. Ό,τι η τέχνη
και η επιστήμη αναγνώρισαν, έχει πουληθεί.
Οι ξαναμμένες κραυγές των οδών, εφαρμογές
και ιδέες έχουν πουληθεί. Κάθε πράμα
έχει την αξία του στην αγορά. Τα βρόμικα
εσώρουχα της Μπαρντό αξίζουν όσο ένας Ρέμπραντ.
Η αναρχία των μαζών προβάλλεται στις βιτρίνες
των καταστημάτων. Έχουν πουληθεί τρελά μυστικά
για κάθε ακολασία.
Όλοι δίνουν νωρίς την παραγγελιά τους.»
(Από τη συλλογή «Ο γυμνός ομιλητής»)
</a
Λόγος Παράταιρος 
Κι ένας Πούλιος από μένα δωράκι:
Αθήνα
Τσιμέντο και σίδερο στον πνιγμένο αέρα
πανάρχαια γόησσα Αθήνα
γυαλίζει τ’ άσπρο σου στήθος απόψε
άσε με να σου το σφίξω μέχρι να πονέσεις
χύνοντας κόκκινο γάλα
καθώς θ’ ακούς το τραγούδι της συνουσίας
παράμερα στα δεντράκια δύο μαθητών
του γυμνασίου και το ρυθμό της καρδιάς μου
σ’ αυτό το βράδυ των μεθυσμένων συντριβανιών
του αμύγδαλου-κόσμου
……………………………………………………………………..
Άκου το ουρλιαχτό του περιπολικού και κοίτα
Αυτούς που τους βάζουν στο αυτοκίνητο και
Βιαστικά τους οδηγούν στο τμήμα .
Με προβολείς στο μάτι τους ρίχνουν κάτω
Τους ψάχνουν κι η μέση τους σπάει στο τραπέζι
Και τους αφήνουν με το στόμα πεταμένο
Στον ουρανό πάνω σ’ ένα κολοσιαίο
Κλάξον αυτοκινήτου πάνω στο δάπεδο του γραφείου
Τα παιδιά με τα γυαλιστερά εξαρτήματα
Ειδικευμένα στον τρόμο και τα μεγαλοπρεπή
Σειρήτια στα μάτια τους.
Κι αυτοί που
Έχουν δολοφονηθεί αδιαμαρτύρητα ή πετάχτηκαν
Απ’ την ταράτσα του κτιρίου μετά το πέρας
Των ανακρίσεων όπως γίνεται στο σινεμά
Κι αυτοί που αφανίστηκαν μες στη θάλασσα
Θέλοντας να το σκάσουν και οι καιροί
Αποθρασύνοντας τον ισχυρό
Σ’ αυτό τον κόσμο τον παράφρονα της φυλακής.
Κι αυτοί που πολτοποιήθηκαν απ’ τα τανκς
Μέσα στο Πολυτεχνείο ή έσκασαν απ’ τα
καπνογόνα κι αυτοί που σταυρώθηκαν
Στα διασταυρούμενα πυρά
Φωνάζοντας μέχρι τον άλλο κόσμο
«ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
(Λευτέρης Πούλιος)
Ciao Ageliki!!!…Ευχαριστώ πολύ!!!…
Ανταποδίδω με μερικούς στίχων ποιημάτων του Λευτέρη Πούλιου από το Βιβλίο του «Το θεώρημα:
Λευτέρης Πούλιος:
-«Ότι επαναστατικό είναι αιώνιο/ Έρχεται από μακριά η ποίηση/ για να γραφτεί στις καρδιές./Είναι αυτό που έχουμε ανάγκη,/ να ντυθούμε κουρέλια ηλιόφωτος/ και η ανθρωπιά να σκεπάσει/ ολόκληρο αυτόν το βάρβαρο κόσμο…/ Γκρεμίζοντας και χτίζοντας/ προχωράει κανείς./ Αυτό ξέρω κι απ’ αυτό κατέχομαι…».
-«Παντού τριγύρω παρακμή./ Η χώρα μου μ’ όλα της ζει/ τα χαμηλά./ Στο δρόμο πεταμένα τα μυστικά της ψυχής…/ Ερημιά και χειμώνας/ και μια οσμή νεκροθάλαμου στον αέρα…»
-«Και ξέρω πως όλα είναι τίποτα/ πασχίζουμε, τρέχουμε/ και διστάζει ο καθένας/ να πετάξει τη σαβούρα που/ κουβαλάει πάνω του…/ Καταπίνουμε καθημερινότητα/ και πάμε να εξελιχθούμε/ σε πέτρες.»
«Άσχημοι καιροί καιροί του χαμένου θάρρους κι η ποίηση στη μέση του γονατισμένου λαού»…. Τι να πω ρε παιδιά, έχω ανατριχιάσει κι έχω αγανακτήσει μαζί…. Πότε θα ξυπνήσουμε οεο;;;;;;;;; Καλό βράδυ φίλε Γιάννη και φίλη Αγγελική!
Ciao, joan petra!!!!… Ευχαριστώ!
Καλό Σαββατοκύριακο με τους παρακάτω στίχους του Λευτέρη Πούλιου:
«Στο μετρό
ονειροπολώ
κι ανασαίνω βαριά
απ’ το κάπνισμα.
Για μια στιγμή ζαλίζομαι
και πέφτουν πάνω μου πολλά φώτα.
Θλίβομαι νιώθοντας
την ανέλπιδη τέχνη
του ποιητή.
Πόσο απλός ο κόσμος,
αυτό το μεγάλο τίποτα,
και πόσο δυστυχία
και βάσανα
σε ραγισμένες καρδιές
και ψυχές πεθαμένες.»